Rozdział 2 - Wszyscy spotkamy się na szczycie

Po odebraniu swoich starterów Michał, Dave i Droy skierowali się do Viridian City. Idąc Route 1 napotkali wiele dzikich pokemonów, jednak były to tylko pospolite Pidgey’e i Rattata’y, które żadnego z nich nie interesowały. Gdy w końcu dotarli do miasta, natychmiast skierowali się do Pokemon Center.

- Witamy serdecznie – powiedziała siostra Joy w towarzystwie asystentki Chansey, kiedy automatyczne drzwi wpuściły trójkę trenerów do środka.

Pomieszczenie główne przepełnione było bardzo młodymi ludźmi, patrząc na oko, tylko kilka osób mogło mieć więcej niż dziesięć lat.

- Ej… tutaj są same dzieci… - wyszeptał przytłoczony tym faktem Dave.

- Po drodze nie spotkaliśmy praktycznie nikogo, czyli tutaj wszyscy się schowali – stwierdził Droy.

- Chodźmy się zarejestrować – zaproponował Michał, zyskując tym samym aprobatę.

Przed ladą rozciągała się mała kolejka złożona z kilku dzieciaków, niepocieszony Dave postanowił się do nich zwrócić.

- Przepuśćcie nas młodziki, weteranom się śpieszy!

- Odczep się stary dziadzie!

Odpowiedź, którą usłyszał, wyrwała z niego duszę i pozostawiła tylko pustą skorupę.

- Mam już dość, chcę do domu… - wymamrotał pozbawiony całej energii.

- Nie łam się stary – oznajmił Droy, klepiąc go po plecach.

- Dziesięciolatki wyzywają mnie od dziadów… to zbyt potężny atak…

Gdy kolejka przed nimi w końcu się skończyła, rozpoczęli dialog z siostrą Joy. Poprosili o zarejestrowanie w Lidze Kanto podając swoje pokedex’y. Pielęgniarka wykonała kilka kliknięć na komputerze i zwróciła się do nich.

- Wszystko załatwione – obwieściła, oddając świeżo upieczonym trenerom to, co należało do nich, a także dodatkowo po jednej kasetce na odznaki. – Mogę w czymś jeszcze pomóc?

- Tak, poproszę jednoosobowy pokój, chciałbym zostać tu na kilka dni – powiedział Michał.

- Rozumiem – odpowiedziała, a po chwili wręczyła mu klucze.

- Dziękuję.

- Miłego pobytu w Viridian.

Trójka muszkieterów wkroczyła na chwilę do pokoju Michała, by zostawił tam swój plecak, a następnie wyszła na zewnątrz i usiadła na ławkach obok budynku.

- Co robimy? – zapytał Dave.

- Dajcie mi chwilę – poprosił Michał, a następnie wypuścił Squirtle’a z poke ball’a.

Wziął pokedex do ręki i nakierował go na swojego podopiecznego. Dowiedział się, że stworek jest natury Modest, a jego zdolność to Torrent. Umiejętności, jakie posiadał to: tackle, tail whip, withdraw i water gun. Oprócz tego poznał wszystkie statystyki pokemona.

- Dobra jestem gotowy, czas się sprawdzić – oznajmił.

- To może być ciekawe – stwierdził Droy.

Przenieśli się na boisko treningowe za Pokemon Center. Początkowo chłopaki myśleli, że Michał chce wyzwać do walki jednego z nich, ale stało się inaczej.

- Przepraszam – powiedział czerwonowłosy, zaczepiając jednego z grupki młodocianych trenerów przebywających na miejscu. – Co powiesz na mały pojedynek jeden na jeden?

Chłopak, który otrzymał wyzwanie miał biało-czerwoną czapkę z daszkiem na głowie, spokojny wyraz twarzy i ubrany był w żółtą koszulkę oraz czarne spodenki.

- Pewnie – odparł z uśmiechem, spoglądając na Squirtle’a stojącego obok wyzywającego.

Oboje zajęli miejsca na polach wyznaczonych dla trenerów.

- Squirtle stresujesz się? – zapytał Michał, zanim pokemon wbiegł na pole walki.

Stworek przez chwilę zastanawiał się co odpowiedzieć, ale ostatecznie postanowił przytaknąć.

- Po prostu słuchaj moich poleceń i myślę, że damy radę – oznajmił, głaszcząc go po głowie.

- Pikachu wybieram cię! – wykrzyczał dziesięciolatek pewny łatwej wygranej.

Oba pokemony ustały naprzeciw siebie, czekając na pierwsze komendy.

- Thunder shock!

Wiązka elektryczności wydobyła się z ciała Pikachu i poleciała prosto na Squirtle’a.

- Withdraw – powiedział spokojnie Michał.

W ostatniej chwili jego podopieczny ukrył się w skorupie, podnosząc dodatkowo swoją obronę. Elektryczność rozbiła się na Squirtle’u, który po chwili wyszedł z ukrycia. Po jego ciele przeszły malutkie iskierki.

- Mocno cię to zraniło? – zapytał czerwonowłosy. Pokemon potrząsnął przecząco głową. – Świetnie… - oznajmił. – Kiedy dam ci znak, schowasz się znowu w skorupie, jasne?

- Squirtle, Squirtle…

- To walka, a nie pogaduszki! – zarzucił młody trener.

- Kto ci kazał przestać atakować? – Uśmiechnął się Michał. – Squirtle water gun!

Strumień wody wystrzelił z ust wspomnianego stworka.

- Unik! – krzyknął dziesięciolatek.

Pikachu zwinnie uskoczył przed zagrożeniem.

- Ponawiaj, dopóki nie trafisz – oznajmił osiemnastolatek.

Droy i Dave z zaciekawieniem oglądali, jak elektryczny pokemon trudził się, by unikać zmasowanego ostrzału wodą. Squirtle lekko się zmęczył, ale jego trud się opłacił, ponieważ ostatecznie zdołał trafić przeciwnika.

- Quick attack! – rozkazał zdenerwowany trener Pikachu.

Stworek otrząsnął się z wody i ruszył do przodu z wielką szybkością, zostawiając za sobą białą poświatę.

- Teraz! – krzyknął Michał.

Squirtle schował się w twardej skorupie, a Pikachu uderzył w nią z impetem, przymykając jedno oko i wybijając się z równowagi.

- Tackle!

Wodny stworek wyłonił się ze swojej zbroi i całym ciałem uderzył oponenta, który odleciał do tyłu.

- Biegnij, nie daj mu się oddalić! – oznajmił czerwonowłosy.

- Thunder shock! – krzyknął rozpaczliwie dziesięciolatek.

- Unik i tackle!

Zraniony Pikachu wystrzelił nieprecyzyjną wiązkę elektryczności, a Squirtle z łatwością jej uniknął, by następnie wykonać drugi raz ten sam atak. Elektryczny stworek padł na ziemię nieprzytomny.

- Wygląda na to, że wygrałem… brawo Squirtle – obwieścił Michał, chwaląc swojego podopiecznego.

- Przecież miałem przewagę typu… - wymamrotał przegrany tego pojedynku, odwołując Pikachu do poke ball’a i opuszczając pole walki w pośpiechu.

- Dzięki za walkę! – krzyknął osiemnastolatek.

- Łatwo ci poszło – stwierdził Dave z rękoma założonymi za głowę.

- Ciekawe zastosowanie skorupy – dodał od siebie Droy.

- Dzięki – odparł Michał, a następnie schylił się do Squirtle’a. – Oby tak dalej – Uśmiechnął się, przybijając z nim żółwika.

Cała trójka opuściła wspólnie boisko treningowe i udała się w stronę Viridian Forest. Zatrzymali się tuż przed lasem.

- Tutaj się rozstajemy – oznajmił Dave. – Ruszam do Cerulean City.

- A ja do Celadon City – powiedział Droy.

- Do następnego mordy – pożegnał się Michał z szerokim uśmiechem na twarzy. – Wiem, że wszyscy spotkamy się na szczycie!

- Proste, że tak – odparł Dave.

- Ha, ha! Dobrze powiedziane – potwierdził Droy.

- Trzymajcie się.

- Wzajemnie.