Rozdział 1 - Jesteś wolny

Jaskrawe promienie słońca dobijały się do pewnego pokoju na poddaszu, gdzie pewien osiemnastolatek kończył się pakować.

- Trochę tego jest… - powiedział w myślach, zarzucając spory plecak na plecy.

Młodzieniec, o którym mowa miał czerwone włosy, srebrne oczy i zdecydowane spojrzenie. Był średniego wzrostu i dobrze zbudowany, a na sobie nosił rozpiętą białą bluzę z kapturem, pod którą widniała czarna koszulka z białą czaszką, czarne spodnie i biało-czarne buty.

- No to jazda.

Entuzjastycznie wyszedł z pokoju i zbiegł po schodach, by następnie pokonać korytarz, który prowadził go do drzwi wyjściowych. Zatrzymał się przed nimi i spojrzał w przeciwną stronę.

- Dziadku, wychodzę!

Chwilę później z kuchni obok wyłonił się wysoki starszy mężczyzna o siwych włosach i błękitnych oczach, ale w bardzo dobrej formie, ubrany w niebieski sweter i brązowe spodnie.

- W końcu nadszedł ten dzień, co? – powiedział z uśmiechem.

- Trochę mnie nie będzie, odezwę się za jakiś czas – odparł osiemnastolatek.

Gdy już miał wychodzić, dziadek dał mu ostatnią radę.

- Michał… pracuj ciężko, a na pewno uda ci się osiągnąć to, czego pragniesz.

- Tak zrobię – przytaknął czerwonowłosy. – Dziękuję za wszystko. Sprawię, że będziesz ze mnie dumny.

- Nie mogę się doczekać, trzymaj się…

- Ty też dziadku! – oznajmił, szeroko się uśmiechając.

Pchany przez swoje marzenia wyszedł z domu i ruszył w stronę Laboratorium Profesora Oak’a.

- Czuje się, jakbym znowu miał dziesięć lat – stwierdził w myślach, przemierzając przepełnione zielenią Pallet Town.

Po kilkunastu minutach dotarł pod drzwi najsłynniejszego profesora na świecie, gdzie czekało na niego dwóch rówieśników z równie dużymi plecakami co on.

- W końcu jesteś – rzucił jeden z nich.

Nazywał się Dave Ward. Miał blond włosy, brązowe oczy, piegi i okulary na nosie. Ciało posiadał drobne i o niskim wzroście. Ubrany był w białą koszulę zapiętą pod samą szyję, szare spodnie i czarne pantofle.

- Dobrze cię widzieć Michu – powiedział po chwili drugi.

Ten oto dżentelmen zwał się Droy Hannys. Jego głowę zdobiły czarne włosy, natomiast resztę ciała zielono-siwa bejsbolówka, bordowe spodnie i czerwone buty. Miał zielone oczy, przyjazny wyraz twarzy i był najwyższy z całej trójki.

- Siemano – odpowiedział, witając się ze swoimi ziomami ze szkoły. – Trochę musieliśmy się naczekać, żeby tu być, co nie?

- Stary, jesteśmy tu o osiemdziesiąt lat za późno… - stwierdził Droy.

- Niestety racja, wyobraźcie sobie tych wszystkich dziesięciolatków, którzy będą na nas patrzyć jak na jakichś staruchów… o cholera, ale to będzie wnerwiające! – potwierdził niepocieszony Dave.

- Może to nieodpowiednia chwila, aby zaczynać, ale na pewno odpowiednia, żeby wbić się na szczyt – oznajmił z pewnością w głosie Michał.

Oboje przenieśli na niego swój wzrok, następnie szeroko się uśmiechnęli.

- Racja – przyznał Droy.

- Odbierzmy w końcu te pokemony! – zarządził Dave, energicznie otwierając drzwi.

W środku czekał na nich już profesor Oak.

- Witam przyszłych młodych trenerów, trochę starszych niż zazwyczaj, ale wciąż młodych ha, ha! – zażartował mężczyzna.

- Niech pan nas nie dobija… - odparł Dave, którego już w środku załamały te słowa.

- Dzień dobry profesorze – przywitał się Michał.

- Dzień dobry Michale, a więc w końcu nadszedł twój czas, co?

- Tak, w końcu…

Profesor uśmiechnął się.

- Dobrze… zapraszam was do wyboru starterów – oznajmił, wskazując na stół gdzie stały trzy poke ball’e. – W pierwszym znajduje się ognisty Charmander, w drugim wodny Squirtle, a w trzecim trawiasty Bulbasaur – wyjawił. – Kto pierwszy?

Każdy z nich chwycił w tym samym czasie za oddzielną kulę, co trochę zdziwiło profesora. Dave wybrał Charmander’a, Michał Squirtle’a, a Droy Bulbasaur’a.

- Rozumiem… musieliście wcześniej zdecydować między sobą ha, ha! – roześmiał się Oak. Następnie wręczył amatorom po pięć poke ball’i, jednym pokedex’ie i jednej karcie trenerskiej, która umożliwiała uzyskiwanie zasobów w Poke Mart’cie w ilości zależnej od liczby posiadanych pokemonów, kompletnie za darmo. – Teraz macie już wszystko, co jest potrzebne do zostania trenerem, reszta w waszych rękach!

Grzecznie podziękowali profesorowi i pożegnali się z nim, wychodząc na zewnątrz. Nie czekając ani chwili wypuścili swoich podopiecznych z poke ball’i. Dave wymienił kilka słów z Charmander’em, podobnie jak Droy z Bulbasaur’em, ale gdy po dłuższej chwili rozpoczęła się konwersacja Michała ze Squritle’m, obaj wsłuchali się z zainteresowaniem.

- Nazywam się Michał, miło cię poznać Squirtle – przedstawił się, wyciągając do stworka dłoń. Pokemon, wyraźnie zaintrygowany doprowadził do uścisku. – Masz jakieś marzenia…, cele… albo cokolwiek co chciałbyś zrobić? – zapytał, zaskakując tym zarówno Squirtle’a, jak i Dave’a oraz Droy’a. – Nie wiem, czy mnie rozumiesz, ale mimo wszystko chcę ci dać wybór, ponieważ każdy na tym świecie jest wolny. Nawet jeśli teoretycznie jestem twoim właścicielem, to nie będę cię do niczego zmuszał – sam zdecydujesz, czy mnie słuchać. A więc jaka jest twoja odpowiedź na wcześniejsze pytanie?

- Squirtle, Squirtle… - odpowiedział pokemon, kręcąc przecząco głową.

- Jeśli chcesz odejść, odejdź… - oznajmił, wręczając stworkowi jego poke ball. – Ale jeśli ze mną zostaniesz, razem dostaniemy się na szczyt. Sprawię, że staniesz się silny i będziesz wygrywał walki, zdobywając tym samym osiągnięcia i chwałę… - zadeklarował z błyskiem w oczach, który wprawił w podziw małego Squirtle’a. – A więc jaka jest twoja decyzja?

Pokemon długo się nie zastanawiał i natychmiast wręczył poke ball z powrotem Michałowi, mając na twarzy wymalowaną determinację.

- Rozumiem… witaj w zespole partnerze! – Uśmiechnął się szeroko, ściskając łapkę równie szczęśliwego stworka.

- Stary, ty to zawsze mnie czymś zaskoczysz – stwierdził Droy.

- To cały nasz Michu… - dodał po chwili Dave.

- Ruszajmy! – obwieścił entuzjastycznie młody Zoldrey.