Rozdział 4 - Sprawdzian siły

Michał Zoldrey zadomowił się w Viridian City przez kilka kolejnych dni, które spędził na trenowaniu Squirtle’a i swojego nowego podopiecznego Mankey’a. Trening przechodził bez żadnych przeszkód, tak jak osiemnastolatek sobie zaplanował – jego starter rósł w siłę w szybkim tempie, podobnie jak nowy stworek wykazujący od samego początku spory potencjał. Pierwszym widocznym efektem pracy Mankey’a było nauczenie się ruchu fury swipes za leer.

Czerwonowłosy stoczył także mnóstwo walk z młodymi trenerami przebywającymi w Pokemon Center i wszystkie wygrał, zostając tym samym okrzykniętym miejscowym „pogromcą trenerów”. Nikt już nie chciał z nim walczyć, mógł liczyć tylko na nowo przybyłych ludzi.

Nadszedł kolejny dzień, jeden z ostatnich, jakie miał zamiar spędzić w tym miejscu. Wykonał swoją codzienną rutynę i z braku zajęć znalazł się obok lady, za którą stała jak zwykle siostra Joy.

- Dzień dobry Michał – powiedziała spokojnym głosem.

- Dzień dobry.

- Jak się ma nasz niszczyciel dziesięciolatków?

- „Niszczyciel dziesięciolatków”? – powtórzył z lekkim zniechęceniem na twarzy. – Myślałem, że nazywają mnie „pogromca trenerów”, czyżby coś się zmieniło?

Kobieta parsknęła śmiechem.

- To moje autorskie przezwisko – wyznała.

- … R-rozumiem…? – odparł ze zdziwieniem. – Tej pani się nudzi… - dodał w myślach.

- Ale poważnie… ty chyba się mścisz za coś na tych dzieciakach – stwierdziła beztrosko.

- Przeszliśmy na „ty”? – powiedział do samego siebie. – Nie tworzy pani dziwnych historii, po prostu staram się być najlepszy, to wszystko.

- Jasne, jasne… nie oszukasz wzroku kobiety, czy jakoś tak…? – Podważyła jego wytłumaczenie, gubiąc się w swojej własnej kwestii i przykrywając zakłopotanie słodkim uśmieszkiem.

- …?

Zamurowanie Michała przerwało pojawienie się w Pokemon Center nowych twarzy.

- Witamy serdecznie! – przywitała się entuzjastycznie pielęgniarka.

Do budynku weszła trzyosobowa grupka składająca się z dwóch dziewczyn i jednego chłopaka w wieku podobnym do Zoldrey’a. Chłopak był średniego wzrostu i o przeciętnej budowie ciała, miał bujne czarne włosy stojące w każdą stronę i równie bujne brwi o tym samym kolorze, a ubrany był w biało-zieloną bluzę, brązowe spodnie i czarne buty. Pierwsza z dziewczyn była niska i bardzo szczupła, miała krótkie czarne włosy, duże oczy i radosny wyraz twarzy, nosiła natomiast krótką fioletową bluzkę odsłaniającą brzuch, niebieskie jeansy oraz fioletowo-czarne buty. Druga przedstawicielka płci pięknej szczególnie przyciągała wzrok. Była całkiem wysoka jak na dziewczynę, ale nie wyższa od męskiego przedstawiciela grupy i posiadała bardzo zgrabne ciało. Miała długie srebrne włosy, brązowe oczy oraz pomalowane na czarno usta, podobnie jak paznokcie u rąk. Nosiła białą bluzkę ze sporym dekoltem, czarne legginsy i białe buty.

- Dzień dobry, dzień dobry! – odparł chłopak, podchodząc razem z dziewczynami do lady.

- Chyba ją gdzieś widziałem… - stwierdził w myślach Michał, przyglądając się dyskretnie srebrnowłosej.

- W czym mogę pomóc? – zapytała siostra Joy.

- Prosiłbym o trzy pokoje i zajęcie się moimi pokemonami – wytłumaczył czarnowłosy.

- Rozumiem – odpowiedziała, wręczając im klucze. – Poproszę twoje poke ball’e trenerze.

- Pani ma niezłe poke ball’e he, he… - zażartował, kładąc kule na ladzie.

Pielęgniarka dopiero po chwili zrozumiała, o co mu chodziło, gdy zauważyła, gdzie skierowany jest jego wzrok i wyraźnie się zawstydziła.

- Ty kretynie!! – krzyknęła niska brunetka i zdzieliła go po głowie. – Przepraszaj siostrę Joy w tej chwili!!

- Ale ja tylko żartowałem… - bronił się, próbując odeprzeć wrzaski dziewczyny.

- PRZERPASZAJ – warknęła groźnie.

- Tak, tak…

Michał nagle wybuchł niekontrolowanym śmiechem, ponieważ jego próba zachowania powagi zakończyła się niepowodzeniem. Zwrócił na siebie uwagę.

- Nie śmiej się ze mnie! – rzuciła w jego stronę różowowłosa, będąc zakłopotaną.

- Czyżby bratnia dusza tego delikwenta? – powiedziała czarnowłosa do drugiej z dziewczyn.

- Wysoki poziom humoru widzę… aż tak cię rozbawił marny żart o cyckach? – zapytała z pogardą srebrnowłosa.

Zoldrey w odpowiedzi zaczął się jeszcze głośniej śmiać, ignorując dziewczynę, co spowodowało, że na jej twarzy pojawił się grymas.

- Poke ball, co powiesz na walkę? – zapytał Michał.

- Że ja? – zastanawiał się czarnowłosy.

- Tak.

Chłopak przyjrzał się mu dokładnie.

- Ale ja jestem początkującym, a ty mi na takiego nie wyglądasz…

- Ja też jestem – wyznał czerwonowłosy.

- No dobra – Zgodził się, a następnie stwierdził, że wypadałoby się przedstawić. – Nazywam się Luke – powiedział, wyciągając do niego rękę.

- Michał – odparł, doprowadzając do uścisku.

- To jest Ellie – wskazał na czarnowłosą. – A to…

- Aria… - wtrąciła niespodziewanie niepocieszona srebrnowłosa.

Przenieśli się na boisko treningowe, gdzie Zoldrey został przywitany złośliwymi szeptami ze strony obecnych tam trenerów, ale on nawet nie zwrócił na to uwagi.

- Dobrze wiedzieć, że ktoś jeszcze w podobnym wieku do mnie zaczyna podróż trenerską – oznajmił Michał.

- Wiem, co czujesz stary – odparł Luke.

- Hmm… - Ellie zlustrowała czerwonowłosego wzrokiem. – A ile masz lat?

- Osiemnaście.

- Nie spodziewałam się, wyglądasz na więcej. Ja i Luke mamy siedemnaście, a Aria osiemnaście… swoją drogą ona nie jest początkująca…

- Ellie! – krzyknęła Aria z karcącym spojrzeniem. – Nie mów mu nic o mnie bez mojej zgody!

- Sorki – przeprosiła czarnowłosa.

- Widzę, że macie królową lodu w swojej grupie – stwierdził prześmiewczo Michał.

- Hmph! – mruknęła z nadętą miną.

- Dobra walczmy – powiedział osiemnastolatek w stronę Luke’a, drugi raz ignorując dziewczynę.

- T-ty…! – wymamrotała pod nosem ze złością srebrnowłosa.

Pojedynek chwilę później się rozpoczął, ale bardzo szybko się skończył. Michał wraz z Mankey’em bez problemu poradzili sobie z Luke’em i jego Charmander’em.

- Dałem dupy… - wymamrotał rozczarowany brunet, odwołując swojego pokemona do poke ball’a.

- Wow! Zdecydowanie wiesz, z czym to się je, na pewno jesteś początkującym? – zapytała z podziwem Ellie.

- Tak – odparł Michał, przybijając piątkę z Mankey’em, a następnie chowając go do czerwono-białej kuli.

- Nie chwal go tak… - wtrąciła się nagle Aria. – Przecież to zwykły średniak, a Luke jest po prostu słaby – stwierdziła, mierząc ich zimnym spojrzeniem.

- To było okrutne, wiesz…? – zarzucił czarnowłosy, robiąc przy tym smutną minę.

- Już, już… - Pocieszała go Ellie, głaszcząc delikatnie po głowie.

Michał w pewnym momencie skoncentrował swój wzrok na srebrnowłosej dziewczynie i przypomniał sobie, skąd ją kojarzy.

- I czego się tak patrzysz? – skarciła go osiemnastolatka.

- To ty dwa lata temu doszłaś do półfinałów w Lidze Kanto no nie? – zapytał, choć był niemal pewien.

Aria wyraźnie się zdziwiła.

- Wygląda na to, że jestem sławna – zaśmiała się. – Masz u mnie małego plusa za tą wiedzę.

- Zawalczymy?

- Co!? Wiesz, kim jestem i mimo to chcesz ze mną walczyć?

- Oczywiście, ponieważ zmierzam na sam szczyt… – odparł natychmiast.

Pewność siebie w oczach Zoldrey’a momentalnie przytłoczyła dziewczynę.

- Niech będzie, pokażę ci różnicę między nami! – zadeklarowała srebrnowłosa.

Bez przedłużania zajęli odpowiednie miejsca na polu walki, w czasie gdy wszyscy obecni w okolicy przyglądali się temu z zainteresowaniem.

- Nidoqueen! – krzyknęła Aria, wyrzucając z gracją poke ball w górę.

- Squirtle! – Michał dokonał swojego wyboru, a następnie lekko się uśmiechnął. – Ciężka walka przed nami partnerze…

Pokemon przytaknął entuzjastycznie.

- Masz gust do starterów, ale to nie zmienia tego, że czeka cię pogrom ha, ha! – obwieściła radośnie srebrnowłosa.

Po chwili ciszy rozpoczęli.

- Water gun! – krzyknął Michał.

Strumień wody wydobył się z ust Squirtle’a i uderzył prosto w twarz Nidoqueen, jednak nie zrobiło to na niej żadnego wrażenia. Otrząsnęła się z wody i była gotowa do ataku.

- Hyper beam.

Podopieczna Arii zaczęła formować pomarańczowy promień.

- Unik! – krzyknął raz jeszcze Zoldrey.

Potężny atak lecący z olbrzymią prędkością minął Squirtle’a o włos, co nie spodobało się dziewczynie.

- Tsk!

Michał, wiedząc, że Nidoqueen przez chwilę nie będzie mogła atakować rozkazał podopiecznemu ostrzelać ją water gun’em, ale efekt pozostał taki sam jak wcześniej.

- Chyba nie karmisz tego Squirtle’a, że ma tak mało siły – szydziła.

- Spróbuj tackle!

Stworek rozpoczął frontalny bieg w stronę oponenta.

- Zmieć go thunder punch’em! – krzyknęła srebrnowłosa.

Squirtle był tuż przed Nidoqueen, której prawa łapa pokryła się intensywną elektrycznością, dlatego było zbyt późno, żeby się wycofać.

- Withdraw! – rozkazał w ostatniej chwili.

Pokemon Michała oberwał mocnym ciosem, który odrzucił go na koniec boiska, ale zdążył schować się przed tym do skorupy, co zmniejszyło obrażenia.

- Tak jak myślałem, w ten sposób nie da rady… - powiedział w myślach czerwonowłosy.

Różnica sił w tej walce była przytłaczająca i nie wyglądała na taką, którą osiemnastolatek może wygrać.

- Teraz rozumiesz? – zapytała Aria.

- Jeszcze nie – Uśmiechnął się Michał i wydał kolejną komendę. – Water gun!

Strumień wody trafił w szyję stojącego w miejscu celu, ponieważ osiemnastolatka nie zamierzała bawić się w uniki. Tym razem o dziwo atak poskutkował powodując mały grymas bólu na twarzy Nidoqueen, co nie uszło uwadze czerwonowłosego.

Srebrnowłosa westchnęła.

- Sludge bomb.

- Rapid spin.

Bomba błotna mknęła w stronę Squirtle’a, który schował się w swojej skorupie i zaczął wirować, czym zniwelował całkowicie atak przeciwnika. Niespodziewanie Nidoqueen w mgnieniu oka zawisła w powietrzu i zaczęła bardzo szybko spadać prosto na oponenta.

- Double kick! – krzyknęła.

Michał nie zdążył zareagować, w efekcie czego Squirtle otrzymał dwa czyste, bardzo mocne kopnięcia, które wbiły go w ziemię.

- Tyle wystarczy? – zapytała wyraźnie znudzona.

- Aria jak zwykle musi dobitnie pokazać, że jest od kogoś lepsza… - stwierdził Luke, mówiąc do Ellie, obok której stał.

- Mogłaby się tak nad nim nie znęcać… - odparła czarnowłosa.

Wokół pola walki zgromadziło się mnóstwo ludzi, nawet siostra Joy wyszła z budynku, żeby oglądać pojedynek. Wodny stworek był bardzo poobijany, ale zaczął się podnosić.

- Squirtle… - powiedział spokojnie Zoldrey, podchodząc do podopiecznego i kucając przy nim. Pokemon odwrócił się z trudem w jego stronę. – Żeby dostać się na szczyt, będziemy musieli pokonać mnóstwo takich trenerów jak ona… - wyznał uważnie słuchającemu go stworkowi. - … Mam plan, chcesz dalej walczyć? – zapytał po chwili ciszy. Squirtle bez wahania przytaknął, a osiemnastolatek wyszeptał mu, co musi robić, by zwyciężyć.

- A więc? – zapytała zniecierpliwiona Aria.

- Kontynuujmy – odparł Michał.

- Tsk! W takim razie zostaniecie zmiażdżeni, Nidoqueen thunder punch! – krzyknęła ze złością.

- Water gun.

Podopieczna srebrnowłosej ruszyła błyskawicznie przed siebie, ale niespodziewanie precyzyjny wodny strzał trafił ją prosto w szyję i wytrącił z równowagi. Znowu skrzywiła się z bólu.

- Nidoqueen co jest? – zdziwiła się dziewczyna, ale zignorowała to. – Jeszcze raz thunder punch, tym razem porządnie!

Pokemon, mając mniejszy dystans do pokonania, ruszył ponownie do przodu z naelektryzowaną łapą i zamachnął się tuż przed przeciwnikiem.

- Blokuj! – krzyknął Michał.

Squirtle skrzyżował swoje łapki przed sobą tak, jak nauczył go trener, ale siła była zbyt wielka i nie zdołał przyjąć uderzenia oponenta, w efekcie czego został odrzucony. Upadając, wystrzelił bez żadnej komendy strumień wody, który po raz kolejny trafił w szyję Nidoqueen z nawet lepszym efektem.

- Świetnie! – pochwalił.

Squirtle przez obrażenia, które zainkasował był już na skraju wyczerpania, ale właśnie w takich chwilach aktywuje się jego zdolność „Torrent” zwiększająca siłę wodnych ataków o pięćdziesiąt procent. Wokół ciała pokemona powstała błękitna aura widoczna gołym okiem. Był to dowód determinacji stworka.

- O to chodzi partnerze, możemy to wygrać! – krzyknął podekscytowany Michał.

- Irytujące robaki… - skrzywiła się Aria. – Rozwalmy ich w końcu Nidoqueen, znudziłam się – powiedziała, nie zwracając uwagi na to, że jej podopieczna jest ranna. – Double kick i thunder punch!

- Unik i water gun! – rozkazał w odpowiedzi Zoldrey.

Squirtle odskoczył na czas przed pierwszym atakiem, a gdy nadchodził drugi, wystrzelił potężny strumień, który spowodował głośny ryk bólu ze strony Nidoqueen i zastopowanie jej natarcia.

- Nidoqueen!! – krzyknęła z obawą srebrnowłosa. – Jesteś ranna!? Przecież te ataki nie powinny zrobić ci aż takiej krzywdy!

Michał postanowił wykorzystać zamieszanie powstałe w szeregach przeciwnika.

- Water gun!

Armatka wodna o podwojonej sile leciała w stronę nieruchomego celu.

- U-unik!!! – wrzasnęła niepewnie Aria, ale zbyt późno.

Nidoqueen nie zdołała uciec z pola rażenia i przyjęła atak, który prawie powalił ją na ziemię. Po przeciwnej stronie Squirtle głośno dyszał i ledwo trzymał się na nogach.

- To ostatnia prosta do wygranej stary, wytrzymaj jeszcze trochę! – motywował swojego podopiecznego Michał, na co stworek tylko przytaknął.

- Nidoqueen nie możemy przegrać z jakimś średniakiem! – oznajmiła rozpaczliwie. – Postaraj się i zakończmy to hyper beam’em! – rozkazała, a pokemon z trudem rozpoczął formowanie ataku.

- Unik! – krzyknął czerwonowłosy.

Podopieczna Arii wystrzeliła potężny promień, który mknął prosto na Squirtle’a. Wodny stworek próbował odskoczyć, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa, przez co upadł na ziemię.

- Strzel water gun’em pod siebie!!! – Osiemnastolatek zareagował najszybciej, jak tylko mógł.

Squirtle z trudem wykonał polecenie i w ostatniej chwili woda, którą wystrzelił w grunt, wybiła go w powietrze nad pomarańczowy promień. Aria i Nidoqueen wyglądały, jakby zobaczyły ducha.

- WATER GUN, PEŁNA MOC!!!!! – wrzasnął na cały głos Michał.

Squirtle spadając niezgrabnie na ziemię wycelował w przeciwnika i resztkami sił wystrzelił najsilniejszy strumień wody, jaki tylko zdołał. Atak zmierzał w stronę Nidoqueen, która ledwo trzymała się na nogach, a w oczach Arii wszystko to wyglądało jakby w zwolnionym tempie.

- … Czekaj… jestem przecież…

Strumień trafił w Nidoqueen i powalił ją na ziemię. Squirtle spadł gdzieś obok niej na plecy, ale zdołał się na chwilę podnieść. Wodny stworek zachował przytomność w czasie, gdy przeciwnik był niezdolny do walki, a podniesione do góry ręce obwieściły jego zwycięstwo.