Rozdział 103 - Ostatnia próba

-Oooaah... - ziewnął głośno Michał przeciągając się w łóżku po nagłym przebudzeniu.
Pierwsze co zrobił to spojrzał na zegar na którym wybiła właśnie czternasta.
-Zaspałem...?
W chwili gdy to mówił przekręcił głowę w bok i dostrzegł wpatrujących się w niego przyjaciół, którzy stali tuż obok niego, na czele z lewitującym Glalie.
-Masz szczęście, że poszliśmy przełożyć godzinę twojej walki na piętnastą - oznajmił drapiąc się po głowie z pobłażliwą miną Droy.
-Dzięki - uśmiechnął się.
-Na ogół ci się to nie zdarza - stwierdziła Amelia.
-... Miałem trudności z uśnięciem, byłem zbyt podekscytowany - wyznał Zoldrey powoli zbierając się z łóżka.
-Cóż, wyglądałeś tak jakby naprawdę dobrze ci się spało, więc postanowiliśmy cię nie budzić - wzruszyła ramionami.
-To była dobra decyzja, dzięki temu jestem bardzo wyspany - powiedział zmierzając w stronę łazienki.
-Jesteś gotowy? - zapytał Dave.
-Dzisiaj zdobędę ósmą odznakę - odparł zamykając za sobą drzwi.
Przyjaciele spojrzeli po sobie.
-Myślicie, że jest zestresowany? - zapytała Amelia.
Droy i Dave wzruszyli ramionami.

W przeciągu trzydziestu minut Michał w powolnym tempie ogarnął się i odbył przed-pojedynkową rozmowę ze swoimi pokemonami. Następnie gdy odwoływał je do pokeballi, spędził jeszcze chwilę z Sandslashem i Glalie.
-Na was liczę w szczególności, dajmy z siebie wszystko! - oznajmił, a oni przytaknęli.
Po chwili wraz z resztą był już w drodze do sali w Wertanii. Gdy wybiła czternasta pięćdziesiąt pięć mocnym pchnięciem otworzył drzwi za którymi miała odbyć się jego ostatnia próba. Droy i Dave zamknęli za sobą te same drzwi w czasie gdy Michał lustrował wzrokiem wnętrze budynku. Ujrzał przed sobą najzwyklejsze boisko i trybuny wokół niego. Po bokach widniały kolejne drzwi, tym razem mniejsze, prawdopodobnie prowadzące do innych, mniej ważnych dla trenerów pomieszczeń. Od razu ruszył do przodu stając na miejscu dla wyzywającego i zamknął oczy nabierając przez usta masę powietrza, po chwili gwałtownie je wypuścił i otwierając nagle oczy głośno krzyknął:
-PRZYBYŁEM! - oznajmił unosząc do góry ręce.
Widząc i słysząc to, na twarzach jego przyjaciół namalował się niemożliwy do podrobienia uśmiech. Wtem z trybun zeskoczył niepostrzeżenie ten sam mężczyzna z którym Amelia, Dave i Droy weszli poprzedniego dnia w krótką konwersację. Zdziwił, a nawet przestraszył niespodziewających się tego nastolatków. Ubrany był ponownie w czarny płaszcz, czarny kapelusz oraz czarne okulary.
-To ten sam typ co wczoraj...! - zauważył Dave.
Po chwili mężczyzna zrzucił z siebie teatralnie swój kamuflaż spod którego ukazała się jego prawdziwa postać. Miał spiczaste brązowe włosy ułożone wyraźnie w lewą stronę, mierzył około metra dziewięćdziesiąt, a z twarzy sprawiał wrażenie chytrego. Miał ciemno-brązowe oczy i żółty plaster na nosie i policzku. Ubrany był w brązową koszulkę na ramiączka z wzorem przypominającym kamień na piersi oraz ciemno-szare spodnie, chodził boso. Michał i reszta zamarła z wrażenia, nastała cisza, która z każdą chwilą stawała się coraz bardziej niezręczna dla mężczyzny.
-Wybaczcie mu, lubi wielkie wejścia... - wyjaśniła również brązowowłosa kobieta, która nagle weszła do pomieszczenia.
Była ubrana w białą koszulkę i czarne spodenki. Z twarzy wyglądała na bardzo przyjazną.
-Mam wrażenie, że nikt nie traktuje mnie poważnie... - wymamrotał szatyn. - Witam, jestem Mak, nowy lider sali Wertańskiej. Specjalizuje się w typach ziemnych, obserwowałem cię wczoraj podczas twojej walki, cieszę się, że mam okazję stoczyć z tobą bitwę - oznajmił z delikatnym uśmiechem mężczyzna.
-Nazywam się Michał, mam nadzieję, że to będzie wspaniały pojedynek. Słyszałem o panu wiele dobrego, więc jestem niesamowicie podekscytowany! - odparł nastolatek.
Mak szeroko się uśmiechnął.
-Takich wyzywających lubię najbardziej, zacznijmy w końcu ten pojedynek!
-Trafił swój na swego... - westchnęła brązowowłosa. - Będę wam sędziować, widzów prosimy o udanie się na trybuny - oznajmiła.

Gdy wszyscy byli już gotowi i zajęli swoje miejsca rozpoczęła się ekscytująca bitwa.
-Dugtrio pokaż się! - oznajmił Mak wyrzucając pokeball w górę.
Po chwili na boisku pojawił się trójgłowy pokemon którego część ciała ukryta była pod ziemią.

Dugtrio to wyższa forma Digletta. Ten pokemon to trójka, która wyłoniła się z jednego ciała, w rezultacie czego każdy z nich myśli tak samo jak reszta. Pracują wspólnie aby bez końca ryć w ziemi.

-To mój pierwszy wybór, teraz twoja kolej.
Michał schował pokedex, a następnie wziął do ręki jeden z pokeballi przypiętych do specjalnego paska na swoich spodniach. W jego głowie pojawił się obraz otwierającej się bramy co symbolizowało spełnienie celu po przejściu próby przed którą właśnie stanął. Powiększył nagle kulę i nakierował ją na podłoże przed przeciwnikiem, nacisnął przycisk powodując tym samym wydostanie się czerwonego światła, które zmaterializowało na pole walki Glalie.
-Wygrajmy partnerze! - powiedział w jego stronę.
-Glalie lie!
-Oficjalnie rozpoczynam pełną bitwę sześć na sześć o odznakę sali Wertańskiej. Zaczynajcie! - oznajmiła brązowowłosa wskazując to profesjonalnymi gestami sędziowskimi.

-Szybki atak! - krzyknął Michał.
Glalie w mgnieniu oka zniknął i pojawił się przed zaskoczonym Dugtrio odpychając go kawałek do tyłu. Mak ze zdziwienia przetarł oczy.
-Ale szybki... - wymamrotał z podziwem. - Dugtrio tunel!
Jego podopieczny słysząc to natychmiast zakopał się pod ziemię. Michał rozejrzał się po boisku i wydał polecenie.
-Podwójny zespół!
Glalie podzielił się na kilka kopii oczekując kolejnego ruchu przeciwnika. Gdy w końcu nadszedł jeden z klonów został zniszczony, a Dugtrio otoczony przez kilkunastu Glalie wyglądał na zakleszczonego.
-Trzęsienie ziemi! - rozkazał Mak.
-Szybki atak! - krzyknął w odpowiedzi Michał.
Dugtrio wytworzył silne wstrząsy, które niszczyły klony Glalie jednego po drugim.
-Stalowa głowa! - dodał po chwili szatyn nie czekając na rozwój sytuacji.
Tuż przed doskoczeniem Glalie z martwego punktu, trzy głowy podopiecznego lidera pokrył intensywny metaliczny połysk. Gdy pokemon Michała wykonał swój atak niespodziewanie sam otrzymał większe obrażenia od przeciwnika.
-Zaledwie po jednym razie zdołał skontrować szybki atak Glalie!? Zadziwiające... - stwierdził Droy.
Michał zmarszczył brwi.
-Lodowy promień!! - krzyknął wyciągając przed siebie dłoń.
-Ochrona! - odparł Mak.
Dugtrio wytworzył przed sobą zieloną barierę, która zneutralizowała całą siłę ataku przeciwnika.
-Glalie teraz szybki atak i czekaj na sygnał!
*Sygnał?* - zainteresował się lider. - Stalowa głowa - rozkazał próbując rozgryźć zamiary nastolatka.
W czasie gdy głowy jego podopiecznego pokryły się metaliczną powłoką twardniejąc kilkukrotnie, pokemon Michała pomknął do przodu przecinając powietrze i zostawiając za sobą białą smugę. Gdy byli zaledwie kilka kroków od zderzenia Zoldrey wydał kolejne polecenie.
-Lodowy promień!!! - krzyknął w ostatnim możliwym momencie sprawiając, że Mak nie miał szans zareagować na czas.
Glalie natychmiast zebrał energię przed ustami i wystrzelił w po raz kolejny zaskoczonego Dugtrio. Powstał mały wybuch, który odrzucił lodowego stworka. Trójgłowy pokemon otrzymał ogromne obrażenia zważywszy na typ i odległość z której oberwał. Glalie wbijając jeden ze swoich rogów w podłoże nie odleciał daleko. Z miny Maka można było wyczytać, że był równie zaskoczony co jego pokemon, nie pierwszy już raz.
-To jeszcze nie koniec, Glalie szybki atak!
-Dugtrio nic się nie stało, zablokuj to ochroną, a później przejdźmy do ataku trzęsieniem ziemi! - oznajmił szatyn próbując odzyskać prowadzenie.
Glalie widząc przed sobą zieloną barierę umyślnie zwolnił czekając na komendę.
-Podwójny zespół! - krzyknął Michał.
Klony stworka z Hoenn rozbiły się o barierę w czasie gdy ten prawdziwy odbijając się od ich głów znalazł się w powietrzu za plecami Dugtrio czekając aż jego ochrona się skończy. Mak czując co się święci próbował ratować swojego podopiecznego.
-Dugtrio tunel, szybko!!! - krzyknął z obawą.
-Kończ lodowym promieniem! - rozkazał Zoldrey, a jego partner zbierając błyskawicznie energię wystrzelił promień w doskonałym momencie trafiając w Dugtrio w czasie gdy przez chwilę był bezbronny po opadnięciu bariery.
Podopieczny Maka nie zdążył uciec, był nieprzytomny.
-Dugtrio jest niezdolny do walki, wygrywa Glalie! - obwieściła brązowowłosa.

-No i mamy piękne jeden zero! - ucieszył się Dave.
-Michał naprawdę jest w formie - potwierdziła jego słowa Amelia.
-Ma łeb pełen pomysłów! - dodał Droy.
Mak dziękując podopiecznemu za walkę odwołał go do pokeballa.
-Podoba mi się twój styl walki i błyskawiczne podejmowanie decyzji, masz moje uznanie - powiedział w stronę wyzywającego.
-Dziękuję - odparł uśmiechając się delikatnie.
-Żeby dotrzymać ci kroku muszę wybrać pokemona o podobnym stylu walki co Glalie, pokaż się! - oznajmił wyrzucając kolejny pokeball w górę.
Na polu walki pojawił się stworek z czaszką na głowie i kością w ręku.

Marowak jest ewolucyjną formą Cubone'a, która przezwyciężyła smutek z powodu utraty matki i wyrosła. Ten pokemon posiada ogromny temperament i twardość ducha, którą naprawdę ciężko złamać.

-Wygląda imponująco - powiedział Michał chowając pokedex.
-Zaczynamy? - odparł Mak.
-Pewnie.
-Marowak toksyna! - krzyknął błyskawicznie lider, a jego pokemon wystrzelił sprzed pyska średniej wielkości kulę przepełnioną toksynami.
Ruch trafił w Glalie nim Michał zdążył zareagować, jednak nie otrzymał żadnych obrażeń.
-Co to za ruch? - zdziwił się nastolatek, aż po chwili z jego podopiecznego zaczęły ulatniać się małe fioletowe bańki w czasie gdy po całym jego ciele przeszedł jakby widoczny, przepełniony toksynami prąd.
-Co jakiś czas Glalie będzie tracił teraz część sił - wyjaśnił Mak.
Glalie w tamtej chwili odwrócił się w stronę Michała, a następnie obaj sobie przytaknęli.
-Skończymy to szybko - potwierdził. - Zacznij okrążać go szybkim atakiem!
W mgnieniu oka Glalie zaczął biegać wokół Marowaka w zastraszającym tempie.
-Dodaj podwójny zespół! - dodał po chwili.
Podopieczny szatyna został uwięziony w kręgu kilkunastu przeciwników, którzy cały czas się przemieszczali, nie miał pojęcia czego się spodziewać.
-Marowak lawina!!
Podopieczny Maka podniósł swoją kość do góry, a z powietrza zaczęły materializować się i spadać różnej wielkości głazy.
-Uderzenie głową! - krzyknął Michał zanim jakikolwiek z głazów dosięgnął Glalie.
Oryginał nagle wyskoczył z kręgu kopii i przechylając głowę do tyłu by zwiększyć siłę uderzenia walnął w czaszkę Marowaka sprawiając, że ten odleciał kawałek dalej i upadł na ziemię. Po wykonaniu tego ruchu Glalie odczuł po raz drugi działanie toksyny, a następnie przez chwilowe unieruchomienie spowodowane bólem trafił w niego jeden z głazów zadając poważne obrażenia.
-Glalie trzymasz się!? - krzyknął zaniepokojony Zoldrey.
-Gla... lie - odparł pokemon.
-W takim razie szybki atak i uderzenie głową!
-Marowak kościorang i również uderzenie głową! - rozkazał w odpowiedzi Mak.
Glalie pomknął przed siebie zostawiając za sobą białą smugę, a Marowak rzucił mocno swoją kością ku zdziwieniu wszystkich nie trafiając w przeciwnika. Następnie obaj zderzyli się głowami co jednak bardziej odczuł podopieczny Michała. Po chwili kość Marowaka niespodziewanie wróciła i trafiła w plecy Glalie, następstwem tego był także efekt toksyny, który sprawił, że pokemon Michała padł twarzą na ziemię.
-Dobra robota Marowak - pochwalił Mak.
-Ej to jakieś oszukaństwo, co to za wracająca kość!!?? - krzyknął z trybun podirytowany Dave, a reszta obok niego siedząca tylko się uśmiechnęła widząc jego reakcję.
-Tak właśnie działa bumerang - wzruszył ramionami z delikatnym uśmiechem lider.
-To jeszcze nie koniec! - krzyknął Michał w czasie gdy Glalie leżąc wciąż na ziemi zaczął zbierać lodową energię tuż przed ustami. - Lodowy promień, pełna moc!!!
-Marowak unik!!!
Glalie w towarzystwie głośnego krzyku wystrzelił ogrom lodowej energii, która trafiła idealnie w próbującego uciekać przeciwnika. Marowak był nieprzytomny.
-Marowak jest niezdolny do walki wygrywa Glalie! - obwieściła szatynka.
Po chwili efekt toksyny dał o sobie znać po raz ostatni sprawiając, że Glalie również stracił przytomność.
-Glalie niezdolny do walki! - dodała po chwili.
-Łoo... to było coś... - podrapał się za głową Mak będąc pod wrażeniem determinacji lodowego stworka. - Łap to i popsiukaj nim Glalie - oznajmił nagle rzucając Michałowi żółty spray.
-Dziękuję - odparł robiąc to co zalecił, po chwili pozbył się zatrucia.
-Zaskakujecie mnie raz za razem... - wyznał uśmiechnięty szatyn.
Michał pogratulował Glalie wspaniałej walki i odwołał go do pokeballa.
-Kontynuujmy!
-Jasna sprawa!

Mak chwycił za kolejny pokeball.
-Pora na ciebie! - krzyknął wyrzucając go w górę.

Golem to najwyższa forma ewolucyjna Geodude'a i bezpośrednia ewolucja Gravelera. Pokemon ten żyje w górach, jeśli w okolicy występują duże trzęsienia ziemi to najprawdopodobniej Golemy przemieszczają się masowo do podgórza niżej.

-Golem tak? W takim razie Poliwrath wybieram cię! - oznajmił Michał.
Na polu walki pojawił się Poliwrath, który na start imitował skakanie na skakance, a po chwili wykonał serię uderzeń w powietrze.
-Liczę na ciebie! - oznajmił nastolatek na co pokemon odpowiedział głośnym krzykiem przepełnionym chęcią zwycięstwa.
-Ależ energiczny, proszę zaczynaj - powiedział z uśmiechem Mak.

-Poliwrath lodowa pięść! - krzyknął Michał.
-Golem stalowa obrona!
W czasie gdy Golem pokrył całe swoje ciało metalicznym połyskiem zwiększając swoją obronę Poliwrath w czasie biegu zebrał masę lodowej energii w prawej pięści i robiąc potężny zamach uderzył z całej siły w przeciwnika. Cios był na tyle mocny, że wbił Golema w ścianę za liderem.
-... Co za siła - zachwycał się Mak.
Poliwrath w tamtej chwili prężąc się napinał muskuły.
-Świetnie! - cieszył się Michał przybijając piątkę równie zadowolonemu partnerowi.
-Golem trzymasz się? - zapytał szatyn.
Pokemon z lekkimi trudnościami pozbierał się ze ściany i wtoczył się na boisko.
-Toczenie!
Golem zamieniając się w żywy walec pomknął w stronę przeciwnika.
-Zatrzymaj go! - rozkazał Michał.
Poliwrath zaparł się nogami o podłoże i wystawiając obie ręce do przodu sprawił, że Golem nie mógł go przepchnąć nawet o milimetr.
-Co!? Jak silny on jest!? - krzyknął ze zdziwieniem Mak.
-Poliwrath po ewolucji otrzymał bardzo umięśnione ciało, ale mimo to w wolnym czasie cały czas trenuje, a oto efekty! - pochwalił się podekscytowany Zoldrey.
Lider zaśmiał się chociaż był w bardzo nieciekawej sytuacji.
-Odrzuć go!
Poliwrath napiął się jeszcze bardziej, a po chwili odepchnął Golema do tyłu.
-Hydro pompa! - dodał po chwili.
Podopieczny Michała nadął policzki i wystrzelił olbrzymi strumień wody.
-Unik i jeszcze raz toczenie, pełna moc! - rozkazał Mak nie rezygnując.
Golem jakimś cudem ominął kontakt z wodą i raz jeszcze pomknął w stronę oponenta, tym razem z o wiele większym impetem.
-Łamacz murów! - krzyknął Michał.
Prawa dłoń Poliwratha pokryła się białym światłem, a po chwili wyprostowując ją uderzył w Golema tak mocno, że wbity w ziemię wrócił do normalnej formy.
-Młotoramię!! - krzyknął błyskawicznie Mak, a jego pokemon od razu się pozbierał.
Jego prawa ręką również zajaśniała białym światłem, zacisnął pięść i wykonując ogromny zamach próbował uderzyć Poliwratha. Michał nie zdążył wydać komendy, ale jak się okazało nie było to potrzebne. Podopieczny nastolatka bez problemu zablokował cios lewą ręką.
-Ej, ej, ej! Co to za bestia? - ekscytował się Mak.
Michał zaśmiał się pod nosem.
-I z czego się cieszysz? Przegrywasz z kretesem - stwierdziła szatynka z politowaniem wymalowanym na twarzy.
-Po prostu świetnie się bawię, a ty Golem?
Jego pokemon był nieco innego zdania z zażenowaniem wzdychając.
-To niespodziewanie bardzo jednostronna walka - stwierdził Droy.
-Ten Poliwrath będzie za dużym problemem... wybacz Golem, EKSPLOZJA!!! - krzyknął na cały głos Mak.
Jego pokemon zaczął się nagle intensywnie świecić co z każdą chwilą raziło coraz bardziej w oczy.
-POLIWRATH UCIEKAJ!!! - wrzasnął w desperacji Michał.
Jednak nim jego podopieczny zdążył się oddalić doszło do potężnej eksplozji, która pochłonęła całe pomieszczenie.

...