Rozdział 73 - Zwalczyć pożar

ZATRZYMAJ TOOOOOOOO!!!!!!!!!! - wrzasnął na cały głos Michał.

Jednak ten desperacki ruch na nic się zdał. Sandslash całkowicie odpłynął pogrążony w swoim gniewie i bez żadnego zawahania wypuścił śmiercionośny atak na wpół-przytomnego przeciwnika. Gdy w błyskawicznym tempie ogromne cięcie zbliżało się do celu, zarówno w głowie Itoriego jak i Infernape'a w jednej chwili wszystkie wspomnienia z przeszłości przedstawiające ich dwójkę przeleciały w zaledwie ułamku sekundy. Pierwsze spotkanie w laboratorium profesora Rowana skąd wyruszyli w pierwszą podróż, przemiana w Monferno, a później w Infernape'a i wiele innych przygód oraz sytuacji których doświadczyli. To mogło być już ich ostatnie spotkanie, a ciąg wspomnień zakończony. Gdy przed twarzą lidera pojawiła się uśmiechnięta twarz swojego pupila całkowicie zamarł.

Nie zostawię cię samego Itori...

Tuż przed zderzeniem Infernape głośno ryknął i z całych pozostałych mu sił pokrył ciało czerwonym płomieniem, który następnie zmienił barwę na niebieską. Gdy doszło do kontaktu próbował się przeciwstawić, ale nie zrobiło to żadnego wrażenia na nocnym cięciu, które przemknęło przez ciało ognistej małpy i zakończyło swój niszczycielski chód dopiero na końcu wyspy pozostawiając za sobą widoczne zagłębienia w terenie. Jedyne co udało mu się zrobić to zminimalizować obrażenia i nieznacznie ochronić swoje ciało. Ostatecznie skończył leżąc na ziemi, bez żadnych oznak życia z głęboką raną mającą swój początek na udzie u lewej nogi i ciągnącą się aż do głowy, przechodząc również przez lewe oko. Taro widząc całą sytuację na ekranie natychmiast stamtąd wybiegł zmierzając do miejsca w którym przebywali, a niecodziennie widoki, a zarazem dźwięki ściągnęły niemalże wszystkich ludzi z wyspy. Zdesperowany Itori uprzednio podbiegając do swojego podopiecznego ukucnął przy nim i oparł jego ciało o swoje kolana, a rękami objął jego brzuch i głowę. Pokemon strasznie krwawił, więc trzymając go ogrom krwi zagościł również na jego ciele.
-Ej Infernape... żyjesz no nie!? Odezwij się!! Infernapeee!!!! - skomlał Itori, ale ani razu nie uzyskał odpowiedzi.
Michał tylko się przyglądał, bo nie bardzo wiedział co zrobić. Bał się, że to przez niego Infernape zginął. Sandslash widząc, że to już koniec walki odwrócił się do tyłu i zaczął zmierzać w stronę Michała z kamienną miną do jakiej przyzwyczaił. Po chwili się zatrzymał, a kropla potu spłynęła po jego twarzy. Poczuł coś czego nie powinien już czuć. Gdy z powrotem się odwrócił nie wierzył własnym oczom. Infernape ustał o własnych siłach na nogach. Jego prawe oko pokryła płomienna barwa, a ciało emitowało wściekłą czerwoną energię, oprócz tego jego ognista grzywa powiększyła się kilkukrotnie i nabrała bardziej skondensowanej formy. Głośny ryk był dowodem na chęć dalszej walki.
-On nadal... - wymamrotał zdumiony Michał.
-Infernape aktywowałeś pożar... - powiedział równie zaskoczony Itori. Pokemon pokazał w jego stronę kciuk w górę i szeroko się uśmiechnął jakby w ogóle nie czuł bólu choć bardzo widocznie ściekała z niego krew. - Rozumiem...! - odparł równie uśmiechnięty lider.
-Itori, Itori!! - krzyczała przedzierająca się przez tłum ludzi siostra Joy. Itori odwrócił się w jej stronę i wysłuchał co ma do powiedzenia. - Musimy go opatrzyć, nie może dalej walczyć!!
-Infernape nigdy nie miał takiej walki z której cieszyłby się całym sercem tak jak teraz, nie mogę mu tego zabronić - wytłumaczył niebieskowłosy.
-Ale on może umrzeć!! - wrzasnęła z pretensjami.
-Jeśli takie jest ostatnie życzenie mojego partnera to muszę je uszanować - wyznał z najwyższą powagą na jaką mógł sobie wtedy pozwolić.
-Itori... - wymamrotała zmartwiona kobieta nie mając argumentów na dalszą dyskusję.
-A więc walczmy... Michale Zoldrey'u! Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że zrezygnujesz w takim momencie? - powiedział z chytrym uśmieszkiem Itori.
Po słowach mężczyzny ludzie którzy obserwowali całe zajście wybuchnęli głośnym aplauzem co dodatkowo wywierało presję na zmieszanym trenerze. Michał dobrze wiedział, że po czymś takim nie wypada odmówić, ale bał się o Infernape'a oraz Sandslasha, któremu siły ledwo starczało na utrzymanie się na nogach, a co dopiero na walkę.
-Sandslash możesz dalej walczyć...?
Pokemon niepewnie przytaknął co spowodowało, że trener zgodził się wznowić pojedynek.
-W takim razie kontynuujmy... - obwieścił lider w czasie gdy zdyszany Taro dotarł na miejsce i nie dowierzał, że pojedynek dalej trwa.

*Nie mamy wiele czasu...*

-Infernape mach cios!!

-Sandslash blokuj! - rozkazał w odpowiedzi Michał.

Infernape w mgnieniu oka zniknął, a Sandslash nie mógł za nim nadążyć co spowodowało, że podopieczny Michała stracił całe swoje opanowanie i zaczęły pojawiać się u niego pierwsze objawy paniki. Starter z Sinnoh był tak szybki, że nie było wiadomo skąd wyprowadzi cios, skrzętnie to wykorzystał atakując raz po raz Sandslasha. Gdy zaatakował, natychmiast przenosił się w miejscu w które odleci jego przeciwnik i atakował ponownie. Obrzucił go gradem ciosów, a następnie posłał na ziemię. Pomimo twardej skóry Sandslash zaczął krwawić i z ledwością się pozbierał stając na równe nogi.

-Kontratakuj nocnym cięciem! - oznajmił Michał, ale jego podopieczny nie miał siły by zebrać energię.

-A teraz krąg ognia! - krzyknął Itori.

Infernape zamienił się w o wiele większy i bardziej niszczycielski krąg ognia po czym staranował przeciwnika, który nie mógł nic zrobić.

-Sandslash!!! - krzyknął zmartwiony Michał.

-Szybki zapłon, pełna moc!

-Uciekaj!!!
Infernape pokrył się ogromną masą energii i używając niebieskiego płomienia wściekle oraz brutalnie wbił Sandslasha w ziemię powodując, że mimowolnie wypluł krew. Następnie odskoczył od oponenta pozostawiając za sobą wszędzie ślady krwi. Sandslash nie dawał żadnych oznak życia.
-Sandslash!!! Żyjesz prawda!? Proszę wstań!!! - wykrzykiwał zrozpaczony nastolatek, ale bez skutku.
*Czyżby to był koniec, a może...* - powiedział w myślach Itori.
Nagle ciało Sandslasha drygnęło, a on sam ku zdziwieniu wszystkich zaczął się podnosić. Próbował ustać na nogach, ale jedyne co niestety mógł zrobić to klęczeć na kolanach.
*Sandslash... co ja mogę zrobić żeby mu pomóc!?* - zastanawiał się nerwowo Michał.
W tamtej chwili obaj poczuli co to znaczy mierzyć się z jednym z najlepszych trenerów na świecie i jego starterem. Sandslash zrozumiał, że tym razem sobie nie poradzi, zostało mu to brutalnie uświadomione.

Nie sądziłem, że przyjdzie taki dzień w którym zostanę całkowicie pokonany...

Po tych słowach, które sam wypowiedział w myślach miał zamiar się poddać i upadając na ziemię udać na zasłużony odpoczynek - Przepraszam Michał... - powiedział pod nosem, lecz ku jego zdziwieniu coś go zatrzymało. A mianowicie dopingujące go głosy całej obecnej z trenerem drużyny. Począwszy od Charizarda i Glalie po wydostałych z pokeballi Ivysaura, Metapoda i Cloyster do których dołączył po chwili Michał. Z całego serca go motywowały i nie pozwalały upaść. Wszyscy udzielili mu takiego wsparcia, że objawione wtedy więzi podniosły go na nogi i dały siłę by dalej walczyć.

-Dziękuję... - wymamrotał zamykając oczy.

Cała sytuacja wyjątkowo poruszyła wszystkich tam obecnych, nawet Itoriego i Infernape'a. Oczy Sandslasha zajaśniały na czerwono, a  wokół jego ciała zaczęła zbierać się fioletowo-czarna energia, która pokryła obie jego łapy, dając możliwość używania podwójnego nocnego cięcia.

-... Dodaj do tego giga wstrząs! - zareagował natychmiast nastolatek.

Podopieczny wykonał jego polecenie i z wytworzonych przed twarzą pomarańczowych pasów kształtem przypominającym zębatkę zaczęła zbierać się jasna fioletowa energia, która wraz z nimi pokryła ciało pokemona z wyjątkiem łap wytwarzających nocne cięcia.

-A więc czas to kończyć... szybki zapłon i podwójny mach cios! - rozkazał w odpowiedzi Itori.

Pokemon po raz kolejny pokrył się ogromem energii będącym niebieskim płomieniem, a jego łapy zajaśniały biało-błękitnym kolorem. Oboje byli w złym stanie, więc chcieli jak najszybciej to zakończyć.

-Ruszamy!!! - krzyknęli jednocześnie trenerzy.

Natomiast pokemony z całej siły na siebie natarły, zderzenie wywołało wielki wybuch, który pod postacią dymu rozniósł się po całej okolicy. Nie przeszkadzało to im wymieniać kolejne ciosy, które neutralizowały się nawzajem. Raz po raz nocne cięcie rywalizowało z mach ciosem, ale żadne z nich nie dosięgało celu. W końcu gdy dym opadł, jeszcze raz do siebie doskoczyli i tym razem oba ciosy dosięgnęły twarzy przeciwnika odrzucając go do tyłu. Pokemony natychmiast wstały na nogi, lecz wcześniej wyciszony ból niespodziewanie dał o sobie znać. Był to dla nich, jak i trenerów sygnał, że następna wymiana będzie tą ostatnią.

-Mach cios!! / -Nocne cięcie!!

Stworki zebrały energię i ostatkami sił do siebie doskoczyły, wzięły szeroki zamach i... tym razem nie doszło do zderzenia, a komuś udało się zadać kończący cios. Oboje stali blisko, odwróceni do siebie plecami bez jakiegokolwiek ruchu aż w końcu padli na kolana, jednak tylko jeden na nich został. Infernape padł na ziemię, a Sandslash głęboko oddychał klęcząc na kolanach. Walka była rozstrzygnięta, a wszyscy obecni zamilkli.

-... Zwycięzcą zostaje wyzywający Michał Zoldrey!!! - obwieścił nagle Taro.

-Sandslash... zrobiłeś to!!! - krzyknął Michał i wraz z resztą drużyny pobiegli do niego by mu pogratulować. Nastolatek przytrzymał stworka, który mało co nie upadł.

-Świetna walka Michale Zoldrey'u, dziękuję... - odezwał się nagle osłupiały Itori zwracając uwagę chłopaka. - Widzimy się później, muszę jak najszybciej zabrać Infernape'a do Centrum Pokemon, chodź Joy! - oznajmił w pośpiesznym tempie. Chwilę później wraz z różowowłosą załadowali ciężko rannego pokemona na grzbiet Charizarda i wraz z nim polecieli do wcześniej wspomnianego budynku.

-Ej, ej jakiś trener walczył na równi z Itorim i do tego zwyciężył!? Niemożliwe! - mówili do siebie mieszkańcy. - Brawo!!! Pogratulujmy mu głośnym aplauzem!!! - powiedzieli po chwili i zastosowali się do swoich słów klaszcząc oraz głośno krzycząc pochwalne słowa.

Michał poczuł się jakby wygrał jakiś wielki turniej i wraz ze swoimi pokemonami nieco się zawstydził. Sandslash padał z nóg, ale mimo to bacznie przyglądał się trenerowi jak i całej drużynie.

-Sandslash jesteś naprawdę kimś! Dziękuję za to, że jesteś ze mną przyjacielu - wyznał z szerokim uśmiechem co przyniosło również uśmiech na twarzy pokemona.

...

Gdy Sandslash nagle zemdlał Michał natychmiast zabrał go do Centrum Pokemon, gdzie został ofiarowany siostrze Joy by wszystkim się zajęła. Wszystko "jakoś" się skończyło, udało mu się zdobyć siódmą odznakę, ale nie mógł się tym w pełni cieszyć gdyż zmartwiony, myślał o Sandslashu i Infernape'ie oraz ich stanie. Z pół-uśmiechem na twarzy spacerował między straganami z założonymi z tyłu głowy rękami w towarzystwie odzianego w stylowy kapelusz Glalie. Szli w całkowitej ciszy od kilku jak nie kilkunastu minut co powoli irytowało lodowego pokemona. W końcu nie wytrzymał i zdenerwowany uderzył trenera głową w nogę.

-Ałaaa! - krzyknął nagle nastolatek łapiąc się za obolałe miejsce. - Dobra, dobra przepraszam trochę się zamyśliłem! - tłumaczył się przed agresywnym stworkiem. - Myślałem co teraz będzie...

-Glalie...? - przekręcił głowę ze zdziwienia.

-Gdzie tym razem pójdziemy i jak mogę Ci pomóc w sprawie szybkości...

Pokemon przyglądał mu się z zaciekawieniem, jakby coś się w nim zmieniło.

-Chodźmy dalej - powiedział z uśmiechem i ponowił chód.

Przechodzili obok dobrze znanemu chłopakowi baru, gdzie zawołała ich znajoma osoba.

-Michał? Chodź, zapraszam.

-Poproszę butelkę sake - poprosił Itori.

Michał czuł się dziwnie niezręcznie, a co dopiero Glalie.

-Świetna robota Michale, w końcu udało ci się mnie pokonać - powiedział nagle gdy należyta butelka zawitała na stole przy którym siedzieli. - Proszę oto dowód twojego zwycięstwa, odznaka wulkanu - dodał po chwili wręczając chłopakowi mały, ale jakże wartościowy czerwony przedmiot w kształcie płomienia.

-Dziękuję... - odpowiedział z zachwytem w oczach i schował ją w swojej kasetce. - Ale...

-Hmmm?

-Co z Infernapem? Przeżyje...? - zapytał wyjątkowo przejęty.

-Nie wiem - odparł nieco poważniejąc.

Michał spuścił wzrok.

-Ale wiem jedno, nigdy nie był tak szczęśliwy jak podczas tej walki, więc jeśli umrze to na pewno spełniony, bo właśnie tego mu brakowało od wielu lat. Dlatego z całego serca dziękuję tobie i Sandslashowi, że uszczęśliwiliście zarówno jego jak i mnie - wyznał najszczerzej jak tylko umiał.

Chłopakowi nagle zrobiło się smutno - Przepraszam ja... nawet nie miałem serca by zwrócić uwagę Sandslashowi...! - wypalił gwałtownie.
-Przestań. Później stała się to bitwa na śmierć i życie, więc nikt nie powinien teraz do nikogo czuć żadnych uprzedzeń - wytłumaczył nalewając sake do kieliszków.
-...
-Porozmawiajmy o czymś innym, gdzie teraz zmierzasz?
-Cóż... jeszcze nie wiem.
-A gdzie jeszcze nie walczyłeś? - pytał dalej Itori.
-Chyba w Wertanii.
-W takim razie udaj się tam, ale wcześniej proponuje odwiedzić inne miejsce - powiedział tajemniczo niebieskowłosy.
-A jakie...? - zaciekawił się chłopak.
-Za Marmorią leży pewne miasto osadzone w lasach, a zwie się Fuszido, nieopodal niego mieszka pewien człowiek, który być może pomoże Glalie w odzyskaniu szybkości - wytłumaczył uśmiechając się w stronę pokemona.
-Poważnie?
-Oczywiście - odparł Itori.
-Czyli już wiemy dokąd zmierzamy - obwieścił spoglądając na zadowolonego Glalie.
Mężczyzna zareagował na to uśmiechem.
-No dobra to ja już będę leciał... - zaczął powoli wstając Michał.
-Czekaj, napij się ze mną w ramach wdzięczności - upomniał.
-... Jednego na zdrowie - uśmiechnął się.
-... Ehh... niech będzie - odparł Itori.
Stuknęli się kieliszkami pochłaniając przy tym ich zawartość.
-Nie zapomnij tego czego się nauczyłeś - powiedział na odchodne.

-Dziękuję... jesteś naprawdę wspaniałym liderem, do zobaczenia! - pożegnał się w taki sposób, że na twarzy mężczyzny zagościł szczery uśmiech życzący mu jak najlepiej.

...

Michał został jeszcze kilka dni na wyspie w czasie których Sandslash odzyskał w pełni siły i dowiedział się, że Infernape zdołał jednak przeżyć, lecz nie udało się uratować lewego oka pokemona, a na jego ciele pozostała wielka blizna. Taro, którego natchnęło po spektakularnym zwycięstwie Michała postanowił ponownie spróbować swoich sił w walce z Itorim. Gotowy do dalszej podróży nastolatek pożegnał się ze wszystkimi i oczekiwał na statek, który zabierze go do Alabastii. W pewnym momencie zauważył w oddali trzy znajome sylwetki co całkowicie go zaskoczyło...

------------

Witam :)

Dajcie znać co sądzicie o rozdziale, a ja przejdę do innych rzeczy :D. Tak jak zapowiadałem poruszę sprawę roku szkolnego, jednak nie mam zbyt wiele do powiedzenia na ten temat, więc zajmie to tylko chwilę. Generalnie o częstotliwość dodawania rozdziałów w tym okresie nie musicie się martwić, bo nic się praktycznie nie zmieni, a dlaczego? No cóż... tak jak w tamtym roku nie zamierzam się do niczego przykładać, będę robił tylko tak żeby po prostu przejść kolejną klasę nawet z najgorszym wynikiem. Nie lubię robić rzeczy, które mnie nie interesują (chodzenie do szkoły, uczenie itp.) stąd takie postanowienie. Jestem teraz w drugiej klasie technikum, więc dochodzą mi jakieś egzaminy i je akurat pasowałoby zdać nawet na wyjebce, dlatego być może trochę czasu na to poświęcę, ale niewiele. Sumując wszystko na pewno będę miał czas na swobodne pisanie, a swojego podejścia do szkoły nie polecam, gdyż ja jestem po prostu leniem i tak mi łatwiej, warto się uczyć :P. A teraz czas na inną sprawę, która od jakiegoś czasu żyje w mojej głowie.

Czasami myślę jak to by było gdyby mój blog był bardzo popularny, to nie tak, że nie cieszę się z tego co mam, lecz po prostu jestem człowiekiem w miarę ambitnym i chciałbym osiągnąć o wiele więcej. Często to sobie wyobrażam, w ciul wyświetleń, setki komentarzy i możliwość zarabiania na tym... Tak sobie o tym myślę i myślę i stało się to jednym z moich samolubnych marzeń. Naprawdę, pisanie tego opowiadania sprawia mi radość i staram się w linijki, które pisze wkładać całe serce, więc stąd do was pytanie. Jak myślicie czy mój blog doczeka się kiedyś czegoś takiego? Czy po prostu zagalopowałem się z tymi wywodami i powinienem zacząć marzyć o czymś bardziej realnym? Cóż umiejętności nie mam za wielkich ani nie jestem zbyt inteligentny, ale staram się jak mogę.

Pozdrawiam i do następnego!

PS: Dla was też ostatnimi czasy mój nagłówek stał się niewidoczny?