Rozdział 61 - Relaks

Po niedługim locie Michał wraz z Charizardem i Glalie wylądowali tuż przed rozpoczynającym się terenem, który obejmował miasteczko.

-Wygląda na to, że jesteśmy - powiedział spoglądając na tabliczkę z napisem "Witamy w miasteczku Takewara".

-Ghyooh... - dał znać o swoim zmęczeniu lotem ognisty jaszczur, który przewoził ich bez żadnego postoju.

-Coś słabo z twoją kondycją mój drogi - posłał mu przenikliwe spojrzenie.

Charizard z każdą sekundą dyszał coraz głośniej co wyglądało bardzo nienaturalnie, a zarazem teatralnie. Wyglądało to tak jakby chciał polenić się w pokeballu, bądź poprosić Michała żeby to on teraz przetransportował go przez resztę drogi.

-Glalie... - przeciągnął westchnienie z zażenowania do wybryków jego smoczo-podobnego przyjaciela.

-Ty symulancie! - zaśmiał się nastolatek gdy nie wychodziła mu poważna mina.

Charizard uśmiechnął się pokazując kciuk w górę, a po chwili zniknął w czerwonym świetle z pokeballa.

-Dobra Glalie chodźmy już - powiedział ośmielając lewitującego obok niego pokemona.

Ruszyli ścieżką wzdłuż małej górki w towarzystwie pojedynczych drzew wokół. Wiodła z każdym krokiem nieco w dół gdyż położona była na niższym terenie porównując do okolic. Wyraźnie było widać wybudowane na początku domy obywateli.

-No to teraz trzeba ogarnąć kiedy odpływa jakiś prom do Parmanii - obwieścił brunet robiąc pierwsze kroki między licznymi letnimi domkami położonymi z prawej i lewej strony wzdłuż drogi, tworząc dwa rzędy, a Glalie pomknął za nim.

Chłopakowi przeszkadzało podłoże, które było z miękkiego piasku, ale nie chciało mu się zdejmować butów. Szedł wzdłuż ulicą, gdzie przewijali się pojedynczo przechodnie. Dopiero gdy dotarli na skraj miasteczka, gdzie do portu przycumowane były dwa statki, a na wybrzeżu był rynek przepełniony straganami z najróżniejszymi rzeczami począwszy od jedzenia, po przedmioty, a nawet wodne pokemony prawdopodobnie niedawno wyłowione, dostrzegł chmarę ludzi kręcących się właśnie w tym miejscu.

-To musi być port handlowy przyjacielu, może znajdziemy tu coś ciekawego, ale najpierw trzeba się dopytać o transport - stwierdził Michał zwracając się w stronę swojego lodowego podopiecznego.

Chwilę później jeden ze statków odbił od lądu i ruszył drogą wodną przed siebie.

*Żeby to nie był przypadkiem ten co odpływa do Parmanii...* - skrzywił się nie chcąc by to co przypuszcza okazało się prawdą.

Podszedł do jednego z mężczyzn w średnim wieku obserwującego odpływający statek i zapytał - Przepraszam, wie pan może o której odpływa prom do Parmanii? 

-Właśnie odpłynął - odpowiedział bez namysłu.

*Wiedziałem...* - westchnął zawiedziony ze smętnym wyrazem twarzy, a Glalie uśmiechnął się z łatwej do przewidzenia sytuacji.

-Ale spokojnie jutro o ósmej odpływa kolejny - dodał po chwili mężczyzna.

*W sumie nie śpieszy mi się...* - pomyślał. - Okej, dziękuję - powiedział odchodząc od niego.

Wtem zaczepił go ze swojego straganu rybak posiadający białą przepaskę na czole - Hej ty wyglądasz mi na takiego, któremu przydałby się wyjątkowy pokemon!

-Ja? - rozejrzał się wokół by upewnić się czy rybak wskazuje właśnie na niego.

-Tak! Proszę podejdź, pokażę co mam Ci do zaoferowania! - nawoływał z uśmiechniętą twarzą.

Michał w końcu zdecydował się podejść i zorientować co mężczyzna mu proponuje.

-Oto i on! - powiedział wyjmując z pojemnika wodnego, pokaźnych rozmiarów Magikarpia. - Ten kolos ewoluuje w potężnego Gyaradosa, który pomoże Ci młody człowieku, pokonać wszelkich trenerów skłonnych do walki - deklarował niemalże wciskając czerwoną rybę nastolatkowi.
Michał przyjrzał się przez chwilę bardzo nachalnie "sugerowanemu" towarowi by po chwili w delikatny sposób odmówić.
-Ależ nalegam! - kontynuował dalej namowy zbliżając Magikarpia jeszcze bardziej do twarzy chłopaka.
-Naprawdę nie dziękuję, mam już bardzo solidny skład także... - tłumaczył czując się nieswojo przez nacisk mężczyzny.
Gdy już chciał się wycofać, ponownie został zatrzymany.
-Gyarados z pewnością stanowiłby wzmocnienie! - ciągnął temat rybak powodując chichot znajdujących się w pobliżu osób.
*Co za debilny człowiek...* - stwierdził w myślach zmęczony rozmową z natrętnym sprzedawcą. - Zamiast kupna mogę zaoferować skan pokedexem, co pan na to? - zaproponował z lekkim uśmiechem by ostudzić zapał sprzedawcy.
Ludzie mieli niezły ubaw obserwując całe zajście. Michał wyciągnął pokedex, a rybak szybkim ruchem zasłonił Magikarpia.
-Takie rzeczy to dopiero po kupnie! - przestrzegł grożąc w zabawny sposób palcem.
-Tak, tak - powiedział z ledwością powstrzymując śmiech. - Chodź Glalie, pozwiedzamy trochę - zwrócił się do również rozbawionego pokemona.
Spławienie rybaka wydało się wyjątkowo śmieszne dla jego podopiecznego.
-Phi! Nie zasługujesz na niego - żachnął się pod nosem przytulając Magikarpia.

Pochodzili trochę po straganach i okolicy przy okazji kupując bilet na poranny rejs, który miał się odbyć następnego dnia. Usiedli samotnie na ławce z widokiem na morze oglądając powoli zachodzące słońce.
-Przyjemnie tu co nie? Można odpocząć... - powiedział podziwiając widoki. - Nie jesteś czasem zmęczony... tym wszystkim? - zapytał nagle siedzącego obok pokemona.
Glalie wyglądał na zdziwionego pytaniem.
-Chciałbym czasem polenić się w takim miejscu ze wszystkimi przyjaciółmi - wyznał z rozmarzoną miną. - Heh, fajnie by było - dokończył wywód lekko się podśmiewając.
Glalie umyślnie ukłuł swoim rogiem w ramię trenera, powodując jego nagłe wzdrygnięcie.
-Au... za co to? - zapytał masując ukłute miejsce.
Michał spojrzał mu w oczy i jakby zrozumiał, że stworek nie chciał oglądać u niego żadnej smętnej miny. Znaleźli nocleg i zapadli w sen oczekując kolejnego dnia.

...

Dzięki małej pomocy niszczyciela wszelkich snów oraz błogiego odpoczynku czyli budzika, obudzili się o siódmej, a po standardowo rannych czynnościach, Michał powolnym tempem ogarnął się do rejsu. Dojście na miejsce zajęło im kilka minut, pasażerowie właśnie byli w kolejce do wejścia na pokład. Chłopak dołączył do nich, a po wymaganej kontroli znalazł się na statku, który miał zabrać go do Parmanii.

-No to cieszmy się wycieczką - powiedział patrząc w stronę morza.

-Glalie! - przytaknął.

Statek posiadał kilka pokładów, a płynęło nim około pięćset osób. Do atrakcji można było zaliczyć restaurację, kasyno, niewielki basen i jacuzzi oraz salę dyskotekową i wiele innych. Ale większość pasażerów była najbardziej zadowolona z pól walki rozmieszczonych na każdym z pokładów. Natomiast każdy z pokoi zaopatrzony był w wygodne łóżko, łazienkę z prysznicem, telefon i klimatyzację.
-Trochę wyciągnąłem od mamy na ten rejs... - stwierdził łapiąc się za głowę.
Otrzymał kluczyk z numerem pokoju do którego postanowił zawitać i się rozpakować, a w tym czasie statek odbił się od brzegu ruszając w stronę Parmanii. Bez zbędnych ceregieli rzucił się na miękkie łóżko, w końcu miał tylko około dwóch dni by się nim nacieszyć. Leżał przez kilka minut na brzuchu, a następnie zmienił pozycję przekręcając się na plecy, a wzrok pokemona, który się w niego wpatrywał nie należał do najprzyjemniejszych. Chłopak zastanawiał się o co może mu chodzić, przecież nie zrobił nic głupiego czy też żenującego, w takim razie musiał o czymś zapomnieć.
*... Tylko o czym?* - myślał utrzymując z nim kontakt wzrokowy.
-Glaaa...! lie... - próbował go zganić, ale zabrakło mu na to sił co było dużą wskazówką dla trenera.
Domyślił się, że chodzi o jedzenie i natychmiast pogrzebał w plecaku wyjmując poke-chrupki i miskę na nie.
-A no tak, nie jadłeś nic dzisiaj - stwierdził częstując go pokarmem, a pokemon posłał mu spojrzenie znaczące tyle co "Co ty nie powiesz".
Glalie błyskawicznie opróżniał swój przysmak.
-Przepraszam zapomniałem, jedź, a resztę nakarmię później... a tak przy okazji zaraz będzie coś dla mnie - zaśmiał się pod nosem oczekując przyniesionego przez obsługę śniadania do samego pokoju.

Gdy już je otrzymał i należycie skonsumował, zwarty i gotowy wraz z Glalie u boku ruszył na podbój pola walki znajdującego się na tym samym pokładzie. Przeszedł przez cały korytarz i skręcając na krótki odcinek w lewo ujrzał pożądany obiekt i dość pokaźną grupę trenerów, dwóch z nich właśnie się pojedynkowało, ale Michał trafił akurat na moment kiedy po zakończonej rozgrywce odwoływali swoje pokemony do pokeballi i była szansa zając pole dla siebie.
-Ej, zawalczy ktoś ze mną? - zapytał entuzjastycznie wyprzedzając pytaniem innych ochotników.
Natychmiast odpowiedział mu chłopak z granatowymi włosami ubrany w bordową koszulę i niebieskie jeansowe spodenki oraz białe buty z podobiznami Togepi. Wyprzedził wyraźnie innych powodując pojawienie się na ich twarzach lekkiego grymasu.
-Ja zawalczę - powiedział wchodząc na pole.
Nastolatek zrobił to samo.
-Billy - przedstawił się pierwszy.
-Michał - odparł po chwili brunet.
Następnie obydwaj chwycili za pokeballe i wypuścili swoich podopiecznych.
-Metapod wybieram Cię! - krzyknął Michał.
-Rattata pokaż się! - krzyknął niemal jednocześnie z nim.
Na polu walki pojawiła się niepewna zielona poczwarka i mała fioletowa mysz. Zakłopotany Metapod analizował sytuację nerwowo się poruszając by ogarnąć w co wkręcił go trener.
-Spokojnie Metapod, dasz sobie radę - zmotywował delikatnie go głaszcząc gdy ten przecząco kręcił ciałem.
-Lekceważysz nas? - zapytał granatowowłosy obserwując tchórzliwe zachowanie poczwarki.
-Mogę zapytać Cię o to samo - odgryzł się brunet.
-Heh... zaczynajmy, choć twój pokemon nie wygląda na chętnego do walki - podważył przenosząc wzrok ze swojego zadowolonego Rattaty na przeciwnika.
Ciężko było o inny osąd, w końcu smętna mina Metapoda wcale nie ukazywała jego zapału, ale zniechęcenie i niepewność. Rattata ucieszył się z potencjalnie łatwego celu.
-Damy radę Metapod, walczymy! - obwieścił próbując zmotywować zarówno siebie jak i podopiecznego.

-Zaczniemy, Rattata szybki atak! - rozkazał Billy.
Pokemon zostawił po sobie białą smugę i błyskawicznie uderzył w zdezorientowanego Metapoda powodując, że poturlał się po ziemi spory kawałek do tyłu.
-Nie przejmuj się to było za szybkie, atakuj strzałem nicią! - krzyknął Michał.
Metapod wykonał polecenie i posłał lepką nić w stronę przeciwnika.
-Unik i gryzienie! - odrzekł Billy.
Rattata zwinnie uskoczył i ruszył w stronę poczwarki.
-Stalowa obrona! - odpowiedział w porę Michał.
Metapod pokrył się stalową powłoką i uchronił przed obrażeniami, Rattata niemal uszkodził swoje zęby, ten lekkomyślny atak mógł wyrządzić mu większe straty niż korzyści.
*Chyba koniec z zębowymi atakami* - stwierdził z uśmiechem na twarzy obserwując grymas ciemnowłosego.
-Podwójny zespół! - rozkazał poddenerwowany Billy.
Rattata podzielił się na kilka kopii okrążając oponenta. Metapod wyglądał na zaniepokojonego i odwrócił się nerwowo w stronę swojego trenera.
*Potrzeba mu pewności siebie...* - stwierdził w myślach Michał. - Spokojnie, obserwuj dokładnie otoczenie, a prawdziwy się ujawni! - powiedział dając mu wskazówkę.
Podopieczny skorzystał z tej rady i nasłuchiwał mając oczy dookoła głowy.
-Szybki atak! - rozkazał nagle Billy.
-Strzał nicią w sufit! - odparł niemalże jednocześnie z przeciwnikiem.
Prawdziwy Rattata natychmiast wybiegł z tłumu, a Metapod dzięki szybkiej reakcji Michała zdołał uczepić się sufitu i podciągnąć do góry, tuż nad wściekle atakującym przeciwnikiem.
-Metapod... - odetchnął z ulgą bujając się lekko na owej nici.
-Fiu, fiu... - zagwizdał Billy zdziwiony zwisającym nad ziemią robakiem. - Zrzuć go piorunem! - rozkazał nagle powodując pojawienie się nutki zdziwienia na twarzy przeciwników.
*Poważnie!?*. - Utwardzenie, szybko! - wydał desperacką komendę.
Gdy wiązka elektryczności zmierzała w stronę zaskoczonego Metapoda, użył utwardzenia, lecz nie pomogło mu to zbyt wiele. Piorun trafił przecinając nić i powalając go na ziemię. Nie wyglądało to dobrze, otrzymał duże obrażenia.
-Szybki atak! - rozkazał Billy czując się pewnie.
-Utwardzenie! - krzyknął Michał nie mając innego pomysłu.
Cios przesunął Metapoda do tyłu mimo zwiększonej obrony. Wyglądał na takiego, który ma już dość.
-Dajesz Metapod, atakuj akcją! - rozkazał brunet wciąż licząc na wygraną.
-Unik i kontruj szybkim atakiem! - odrzekł granatowowłosy.
-Utwardzenie! - dodał po chwili Michał.
Zielony robak próbował zaatakować frontalnie, ale Rattata odskoczył i trafił w pokrytego metalicznym blaskiem przeciwnika odrzucając go nieznacznie. Metapod wyglądał na zmęczonego.
-Piorun! - napierał dalej Billy.
-Utwardzenie! - nakazał po raz kolejny Michał.
Elektryczny atak trafił prosto w cel paraliżując przy tym ciało Metapoda. Billy poczuł szansę której nie mógł zmarnować.
-Rattata szybki atak pełna moc! - krzyknął czując, że ma zwycięstwo w kieszeni.
Pokemon błyskawicznie ruszył w stronę sparaliżowanego przeciwnika licząc na widowiskowy nokaut.
-Stalowa obrona!!! - rozkazał Michał wiedząc, że nie może już nic więcej zrobić.
Metapod pokrył się metaliczną powłoką, a Rattata uderzył w niego z impetem powodując wielki huk. Oba pokemony po zderzeniu nawet nie drgnęły, a wszyscy zastanawiali się kto jest zwycięzcą. Całe pole walki ucichło w oczekiwaniu na rozstrzygnięcie pojedynku. Nagle Rattata osunął się po ciele przeciwnika upadając na ziemię, był nieprzytomny.
-No nie... - mruknął z zawiedzioną miną Billy odwołując podopiecznego. - Dobra robota - dodał po chwili.
Metapod ledwo się trzymał, a wygrana wcale nie sprawiła mu satysfakcji. Uważał, że zwycięstwo wykorzystując praktycznie tylko defensywne ruchy nie jest wcale zwycięstwem.
-Co taki smutny? Wygrałeś! - poklepał go lekko po ciele. - Dobra robota! - pochwalił przechodząc po chwili do głaskania.
Metapod spodziewał się bardziej, że zostanie skrytykowany, a pochwały wprawiły go w niemałe zaskoczenie.
-Glalie! - uśmiechnął się również mu gratulując.
-Solidna obrona, miło się walczyło - podziękował za pojedynek Billy podając mu rękę.
-Dziękujemy - odparł Michał ściskając jego dłoń.
Po chwili boisko zostało zajęte przez kolejnych trenerów, a Michał odwołując Metapoda do pokeballa postanowił zobaczyć co słychać wyżej.

Na innych boiskach roiło się od walczących trenerów oraz tych stojących w kolejce, czekających na swoją kolej. Michał postanowił odpuścić sobie na tamtą chwilę walki, w końcu czeka go ich bardzo wiele, a czemu by nie skorzystać z jacuzzi. Przed relaksem w podgrzewanej wodzie, tak jak wcześniej powiedział nakarmił resztę swoich podopiecznych by po chwili skorzystać z jednej z najprzyjemniejszych atrakcji. Gdy trener odpoczywał, Glalie znajdował się gdzieś w pobliżu analizując walkę jego kolegi z drużyny.
*Metapod też nie jest zbyt szybki, więc używał defensywnych ruchów, czy ja też będę musiał tak robić?...* - zastanawiał się Glalie.
Nastolatek do wieczora zdążył zwiedzić cały statek, zjeść kilka razy oraz przy okazji skorzystać ponownie z pola walki walcząc z innymi trenerami. Gdy już się ściemniało większość pasażerów zebrała się w sali dyskotekowej, a chłopak jako jeden z nielicznych został i relaksując się na leżaku obserwował niebo w towarzystwie Glalie. Czysta sielanka, nie miał tam żadnych obowiązków ani nie musiał robić niczego męczącego. Mógł robić praktycznie wszystko co mu się podoba. A w takich chwilach przychodzi czas na przemyślenia.
-Myślisz, że nam się uda? - zapytał nagle Michał.
-Glalie? - odwrócił się w jego stronę.
-Spełnić marzenia...? - dodał po chwili.
Pokemon przytaknął zdecydowanie z uśmiechem.
-Fajnie by było, a do tego jeszcze być szczęśliwym i zdrowym, ciekawe czy jest nam to pisane... - rozmyślał.
Glalie uderzył nagle swojego trenera głową w brzuch powodując, że zgiął się wpół dając mu tym do zrozumienia żeby wziął się w garść.
-Wiem, wiem musimy się postarać! - obwieścił nie chcąc oberwać po raz kolejny. - Jakoś damy radę - uśmiechnął się na zakończenie wypowiedzi.
I tak minął ich pierwszy dzień rejsu, a drugi bardzo podobnie. Wieczorem byli już w Parmanii.

...

Michał energicznie opuścił statek będąc w dobrym nastroju.

-No to jesteśmy! - obwieścił podnosząc obie ręce szeroko do góry.

Wtedy zauważył sylwetkę znajomego mu czerwonowłosego chłopaka. Owy osobnik również spostrzegł Michała i natychmiast do niego podbiegł.

-Joshua! Długo się nie widzieliśmy! - przywitał się z dawno niewidzianym rywalem.

-Tak, tak później pogadamy, a teraz się pośpieszmy - powiedział tajemniczo czerwonowłosy kładąc mu rękę w okolicach pleców i gdzieś prowadząc.

-Co jest? - zastanawiał się brunet.

-Zaraz odpływa statek na który kupiłem nam bilety... - wyznał Joshua.

-Na wyspę Cinnabar? - zapytał by się upewnić.

-Nie, na pobliskie lodowe wyspy, odbywa się tam turniej "jeden na jednego" w którym musimy wziąć udział! - podkreślił energicznie końcówkę wypowiedzianego zdania.

Michał tylko westchnął spoglądając na zadowolonego z usłyszanej informacji Glalie.

-... W sumie możemy płynąć i tak zmierzałem w tamtą stronę - powiedział godząc się na zaistniałą sytuację.

-No i o to chodzi, płyniemy! - podniósł triumfalnie prawą rękę w górę Joshua.

W taki właśnie sposób Michał postał na stałym lądzie zaledwie kilka minut gdyż przesiadł się na kolejny statek tym razem zmierzający na wyspy, gdzie odbędzie się turniej w którym weźmie udział.

------------

Witam ;)

Kolejny lekki rozdział i zapowiedź zbliżającego się turnieju, a co za tym idzie, wielu walk. Lecz nie nastąpi to na pewno w następnym rozdziale gdyż następny będzie o... Amelii!! Wielu chyba za nią tęskniło, więc może się spodoba ^^. Dajcie znać co sądzicie o rozdziale i do następnego ;).

Następnym razem w Historii Michała: Rozdział 62 - Rozterki czerwonowłosej koordynatorki