Rozdział 32 - Wątpliwości

Przechadzka przez most nie była taka szybka jak to sobie wyobrażali, głównie przez jego długość. Szli do całkowitego ściemnienia, a wtedy wszystko wokół wydawało się straszne.

-Przepraszam, panienko Lust... - rzekł Michał zrezygnowanym głosem.

-Tak? - odparła nie kryjąc zaskoczenia, sposób w jaki chłopak zwrócił się do niej spodobał się jej.

-Długo jeszcze?

-Już nie daleko.

-Mówiłaś tak godzinę temu - zmienił całkowicie ton.

-Dłużej już nie wytrzymam! - krzyknęła Amelia upadając na kolana.

-Haa widzisz - rzekł będąc pewnym, że zbesztają razem kobietę.

-Możesz skończyć z tymi ciągłymi narzekaniami?! - warknęła pokazując poprzez minę swoją złość spowodowaną zachowaniem przyjaciela.

-Hę?

-Widzisz? Haha - parsknęła śmiechem i obie wyprzedziły go zdecydowanym krokiem.

-Zachciało się iść z dwiema kobietami...

-Mówiłeś coś!? - krzyknęły jednocześnie.

-Nic, nic - wypierał się wymachując rękami w obawie przed utratą życia.

-Podróżowanie z chłopakami ehh... - westchnął dumnie idący przy trenerce Poliwhirl.

-Poliwhirl ty też jesteś chłopakiem... - powiedział zażenowany Snorunt.

Przez chwilę wymieniali między sobą spojrzenia po czym niebieski stworek odwrócił się do nich plecami i cofnął się by iść równym krokiem z przedstawicielami płci męskiej - Nie mogę znieść tego dziewczęcego biadolenia - palnął zapominając o tym co mówił przed chwilą.

-Co to za nagła zmiana? - zapytał ironicznie lodowy stworek.

-Halo guzdrały! Już widać moją chatkę!

Michał tylko przewrócił oczami - Jak ty tu cokolwiek widzisz?

-Jesteśmy na miejscu - wskazała na dość sporą ledwo zauważalną drewnianą chatkę.

-Spora co? - stwierdził Snorunt zeskakując z ramienia bruneta.

-Za duża dla takiego malucha jak ty - powiedział złośliwie Poliwhirl.

-Nie chwal się tą ewolucją, jeszcze nie dawno byłeś Poliwagiem dużo mniejszym ode mnie! - odpysknął.

-Mniejszym? Nie wydaje mi się - zaśmiał się sztucznym śmiechem.

-Kiedy ja ewoluuje to... *Właśnie kiedy w końcu ewoluuje?* - zapytał sam siebie.

Poliwhirl widząc, że Snorunt jest już nadto przybity odpuścił i ruszył za trenerką.

-Coś się stało? - zapytał Michał zauważając podopiecznego obok wejścia do domku. - No chodź tu - uśmiechnął się i wziął pokemona na ręce i wszedł z nim do środka.

Typowy trzypokojowy dom. Po lewej stronie kuchnia, obok niej łazienka, na skos od niej pokój Lust i obok niego ostatni pokój.

-U siebie mam dwa łóżka, więc Amelia będzie spać ze mną, a ty możesz spać w tamtym obok, jest wolny - uśmiechnęła się. - Dobranoc.

-Okej, do jutra - pożegnał się i uwalił na posłanym łóżku. - Padam z nóg... - ziewnął na cały głos zapominając o plecaku, który dopiero po chwili zdjął. - Snorunt pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?

-Sno sno? - Co Ci się tak zebrało na sentymenty? - spoglądał na niego ze zdziwieniem.

-Gdybyś się wtedy nie pojawił musiałbym wybrać kogo innego, zastanawiam się czy przy takim obrocie spraw dałbym sobie rade, ale patrząc na to jak mi pomagasz dobrze wiem, że nie...

-Zawstydzasz mnie - uśmiechnął się szeroko.

-Nigdy mnie nie opuszczaj, jesteś moim najlepszym przyjacielem - uśmiechnął się tak szczerze, że nie można było oderwać od niego wzroku.

-Ty moim też - powiał mu w twarz delikatnym mroźnym wiatrem i wskoczył w jego objęcia.

Gdy tylko malec usnął Michał wyszedł na zewnątrz, ponieważ coś nie pozwalało mu zasnąć, nie miał pojęcia dlaczego tak się dzieje. Wychodząc przed dom zauważył wpatrującą się w gwiazdy Lust.

-Nie możesz zasnąć? - zapytała wyczuwając jego obecność.

-Tak... - odparł podchodząc do niej.

-Coś Cię trapi?

-Nie jestem pewien.

-Rozumiem...

-A co z panią?

-Ze mną? - ściszyła nieznacznie głos i zdjęła kapelusz z głowy. - Ja po prostu nie mogę spać - rozpoczęła zabawę swoim nakryciem głowy.

-Dlaczego? - był coraz bardziej ciekawy.

Kobieta zebrała powietrze w sobie i po chwili powoli je wypuściła - Na pewno chcesz wiedzieć?

-Ciekawość mnie zżera, nie mam wyboru...

-Ehh... To było pewnej nocy kiedy z narzeczonym oglądaliśmy jakieś filmy w tv. W pewnym momencie nasz dom był bombardowany i to z każdej strony. Był odważny chciał mnie chronić, więc kazał schować się w szafie, obiecał, że to sprawdzi i wróci. Wierzyłam w niego, więc tylko zerkałam przez małą dziurkę w desce. Gdy tylko otworzył drzwi, pokemon duch Gengar przebił ręką jego ciało na wylot, gdy tylko upadł zaczął wypruwać z niego flaki. Nigdy tego nie zapomnę, gdy tylko zamykam oczy słyszę krzyk, ten sam co tamtej nocy, dlatego nie mogę spać.

-... Przepraszam - powiedział domyślając się jak niestosowne było jego pytanie.

-Nie przepraszaj taka jest rzeczywistość, dlatego zostałam trenerką mrocznych pokemonów. Podróżuje po regionach i rozwiązuje problemy z duchami by nikt więcej nie musiał przeżywać tego co ja - wytłumaczyła zakładając granatowy kapelusz z powrotem na głowę.

W tamtej chwili bardzo zaimponowała chłopcu *No tak nie tylko ja poznałem ból. Jest wielu ludzi których spotkało w życiu nieszczęście*. - Dziękuję pani Lust, jestem pewien, że teraz zasnę bez problemu - powiedział wracając do budynku.

-Heh doprawdy interesujący człowiek...

Smacznie drzemającą dziewczynę obudziły odgłosy treningu wytwarzane przez Michała i jego podopiecznych.

-Dzień dobry Poliwhirl - przywitała się i wszelkimi wymachami próbowała pozbyć się senności.

-Poli...whirl? - otworzył do połowy oczy by sprawdzić co się dzieje siedząc przy łóżku trenerki.

-Że pani Lust jest rannym ptaszkiem można było się spodziewać, ale on? Nie ważne... - wstała i pomaszerowała do łazienki.

Po ogarnięciu weszła do kuchni gdzie czekała już na nią czarnowłosa z dwoma filiżankami ziołowej herbaty - Jak się spało? - naprowadziła wzrokiem na krzesło by ta usiadła.

-Spałam jak zabita - powiedziała siadając.

-Rozumiem, a gdzie Poliwhirl?

-Poszedł potrenować z Michałem i resztą, w zasadzie to już nie pierwszy raz - wyjaśniła biorąc duży łyk herbaty.

-Too może chcesz porozmawiać? - przeciągnęła.

-O czym?

-Oj przestań obie wiemy, że potrzebujesz się wygadać...

-To prawda... nie będę kłamać, mogę pani zaufać?

-Oczywiście, zamieniam się w słuch - oparła brodę o złożone dłonie.

-Więc... chodzi o Michała ostatnio jest jakiś dziwny - tłumaczyła robiąc przy tym dziwne gesty by łatwiej było jej mówić.

-Inny? - kobieta wzięła kolejny łyk.

-Tak. Wydaje się być zagubiony i niepewny tego co robi.

-Może z nim porozmawiaj?

-Nigdy nie chce mi nic mówić, zawsze bierze wszystko na siebie, a gdy zobaczyłam jak jego oczy przybierają czerwoną barwę i przepełnia je wielki gniew ja... boje się - złapała drugą dłonią trzęsącą się rękę. - Bardzo mi pomógł i został moim pierwszym prawdziwym przyjacielem, ale...

-Czy w takim razie uważasz, że mógłby Ci coś zrobić? - przerwała wywód.

-Nie wiem... - szepnęła.

-On nie wygląda na typa, który rani swoich bliskich, po prostu walczy o ważne dla niego rzeczy - wytłumaczyła kładąc jej dłoń na barku.

-No tak on wtedy tylko bronił Sandslasha, to ja zbyt pochopnie wyciągnęłam wnioski. Dziękuję pani - uśmiechnęła się by dać znać, że już wszystko gra.

-Nie ma za co, swoją drogą kim ty chcesz zostać? - zapytała z czystej ciekawości.

-Jeszcze nie zdecydowałam - odparła nieco zmieszana.

-Masz jeszcze czas - pocieszyła.

Tymczasem trening trwał w najlepsze.

-Dzisiaj poćwiczymy kombinacje! Snorunt lodowy promień i mroźny wiatr, Charmeleon miotacz płomieni i metalowy pazur, Ivysaur dzikie pnącze i ostry liść, Kingler bąbelkowy promień i kleszcze, Sandslash...? Gdzie jest Sandslash? - zastanawiał się po posłaniu serii komend.

Snorunt wskazał trenerowi pobliskie drzewo gdzie na jednej z gałęzi leżał ziemny stworek.

-Sandslash chodź wszyscy trenują! - krzyknął do niego.

-Slash... - westchnął głęboko i posłał jednoznaczną minę coś w stylu "nie potrzebuje treningu".

-Zawsze się przydaje, treningu nigdy za wiele - nie rezygnował z zachęcania.

Pokemon naprawdę nie miał na to ochoty, więc posłał w jego stronę zrezygnowane spojrzenie.

Chłopak przez chwilę jeszcze patrzył na niego po czym powiedział - Niech Ci będzie, tym razem Ci odpuszczę...

Stworek tylko uchylił głowę w podzięce za wyrozumiałość.

-Poli...whirl!! Poli...whirl!! - Poliwhirl skakał w miejscu i wydzierał się na całą okolicę wymachując rękoma.

-O co Ci chodzi? - wytknął zirytowany Snorunt.

-Też chcę potrenować! - wtrącił bardzo się tego domagając.

-Idź trenować ze swoim trenerem!

Poliwhirl zdzielił go po głowie pięścią by wyładować choć trochę złości - Dobrze wiesz, że Amelia nie preferuje walk! - krzyknął wskazując gniewnie na niego palcem.

-To nie nasz problem! - odpysknął uderzając zbulwersowanego stworka z główki.

-Ty mały...! - obydwoje zaczęli się szarpać co doprowadziło do upadku i chwilę później poturlali się gdzieś w stronę pomostów, miejsc połowów wielu rybaków.

Zatrzymali się tuż przed wodą nie zaprzestając swojej walki - Rany same kłopoty z nimi - burknął i ruszył w stronę urwisów. - Aż tak się lubicie? - powiedział oddzielając ich od siebie.

-To on mnie sprowokował! - krzyczał niebieski stworek i wskazywał na drugiego pokemona.

Niechybnie wzrok Michała i Poliwhirla powędrował na Snorunta - No co? - wzruszył ramionami.

-Swoją drogą Poliwhirl jesteś ostatnio jakiś bardziej nerwowy niż zwykle - zauważył brunet.

Poliwhirl ponownie rozpoczął swoje wymachy ramion by przekazać jak jest zdenerwowany, o mało nie trafił Michała, który przy nich kucnął - A jak myślisz czyja to wina!?

Michała bardzo bawiło zachowanie pokemona Amelii, ale nie pokazywał tego po sobie aż w końcu nie dał rady i wybuchł śmiechem, a wraz z nim Snorunt.

-Ahh idioci... - ścisnął mocno pięść by zdzielić obu po łepetynach, ale nie potrafił się powstrzymać widząc składających się ze śmiechu przyjaciół i w końcu sam śmiał się wniebogłosy.

-Ej czy to nie Pidgey tam leży? - wskazał palcem na leżącego przy morzu poke-ptaka i podbiegł do niego - Jest ranny w skrzydło zanieśmy go do Lust - ponaglił i pobiegł w kierunku chatki.

...

-O jest i Michał - obwieściła kobieta słysząc otwierane drzwi.

Wleciał z hukiem do kuchni o mało się nie przewalając - Może pani spojrzeć na tego Pidgeya? - poprosił pokazując nieprzytomnego i rannego stworka.

-A co się z nim stało? - wtrąciła Amelia.

-Nie wiem, znalazłem go przy morzu w takim stanie.

-Okej Chansey chodź do nas! Lecznicze życzenie! - Z pokeballa wyszedł różowy pokemon i wyleczył ranne skrzydło w takim sam sposób jak wczoraj Michała.

Pokemon odzyskał na chwilę przytomność jednak zdawał się dalej cierpieć.

-Ma gorączkę - stwierdziła kobieta dotykając jego rozpalonego czoła. - Powinien trochę pospać...

-Michał go znalazł, więc weźmy go do jego pokoju - powiedziała czerwonowłosa i przykryła chorego pokemona kołdrą by ten mógł się wygrzewać. - Skąd Pidgey znalazł się przy morzu? - kwestionowała dziewczyna.

-Nie wiem może latał w okolicy i coś go zaatakowało albo nie wiem... - puścił trochę wodze fantazji.

-Ta twoja wyobraźnia...

-No co przecież mogło tak być nie powiesz, że nie.

-W każdym razie jest tu tylko jedne stado Pidgey'ów i Pidgeotto, połowa dziś odleciała, a Ci co zostali odlatują prawdopodobnie jutro - powiadomiła Lust.

-To mało czasu! - wstał z miejsca Michał. - Ale chyba jeśli jeden z nich nie jest w stanie latać to poczekają na niego...

-Wątpię stado nie będzie czekać na jednego pokemona.

-Snorunt poszukaj gniazda i powiadom ich o stanie Pidgey'a może to coś da - powiedział stanowczo brunet.

-Poliwhirl idź z nim - dodała trenerka.

-To lecimy! - wypalił lodowy stworek wybiegając przez otwarte okno.

-Poczekaj na mnie! - krzyknął Poliwhirl wpadając w poślizg na parapecie i wywijając niezłego orła. - Czekaj mówię! - wygrażał się z ziemi.

...

-Masz jakiś pomysł gdzie szukać? - zapytał Poliwhirl doganiając przyjaciela.

-Skoro to latające pokemony to może siedzą w jakiejś jaskini - palnął Snorunt.

-Głupi jesteś? - zarzucił drugi stworek. - Pokemony ptaki nie mogą mieszkać w takich miejscach, co one by tam robiły?

-A gdzie w wodzie? - rzucił żartobliwie Snorunt.

-Nooo... - przeciągnął.

-Pomyślałeś o tym prawda?

-...

-Tak myślałem, po prostu rozglądajmy się wokół i może coś znajdziemy - zasugerował Snorunt.

-Przy twojej orientacji wolałbym z tobą nie współpracować - zarzucił Poliwhirl.

-O uważasz, że masz lepszą? To może jakieś zawody kto pierwszy zauważy gniazdo?

-Ok, ale nie płacz jak przegrasz...

-Phi kto tu przegra, nie takie rzeczy się znajdywało jeszcze za czasów w Hoenn - przechwalał się.

-Mam, patrz w górę - powiedział Poliwhirl wskazując na olbrzymie drzewo i chmarę Pidgey'ów i Pidgeotto na nim.

-Jakim cudem?

-Mówiłem...

Zatrzymali się przed nim i Snorunt krzyknął z całych sił - Mogę z kimś porozmawiać!!?

Krzyk zaintrygował pokemony i z góry z zaciekawieniem obserwowały intruzów, następnie Pidgeotto prawdopodobnie przywódca stada zleciał do nich i unosząc się w powietrzu rozpoczął dialog.

-O co chodzi?

-To prawda, że jutro odlatujecie?

-Dokładnie.

-Jeden Pidgey z waszego stada jest chory i nie wiadomo czy będzie mógł jutro latać - wytłumaczył z troską Snorunt.

Pidgeotto tylko przymknął z politowaniem oczy - Nie mogę podejmować decyzji ze względu na jedną jednostkę - powiedział chłodno i wrócił z powrotem do gniazda.

-Ale...

-Daj spokój - pokiwał głowo Poliwhirl i obrał drogę powrotną.

-Ta... - odwrócił się i wyrównał krok z przyjacielem.

...

-I jak - zapytał Michał widząc wracające pokemony.

Pomachali tylko przecząco głowami.

-Tak jak myślałam, będzie musiał tu zostać no bo co zrobimy? - stwierdziła ze smutkiem Lust.

Michał nie chciał się z tym pogodzić, ale wiedział, że może mieć rację, natychmiast pobiegł do chorego i robił wszystko by ten wyzdrowiał od pojenia i karmienia do poprawiania nastroju.

Robił tak przez cały dzień - Ty się obawiasz kogoś takiego? - wytknęła czarnowłosa podglądając chłopca przez niedomknięte drzwi.

-Nie dogryzaj mi - zarzuciła czerwonowłosa.

Kobieta jeszcze zerknęła do pokoju chłopaka gdy zmieniał okład z mokrej i zimnej szmaty na czoło Pidgey'a - Czemu się tak bardzo starasz? - zapytała wchodząc do pomieszczenia.

-Nie chce żeby został sam - odparł spoglądając na śpiącego pokemona.

-Przecież możesz go złapać i nie będzie sam...

-A może on nie chce rozdzielać się z przyjaciółmi?

Kobieta uśmiechnęła się - Masz naprawdę dobre serce, nie przemęcz się - powiedziała dumnym głosem i wyszła.

-Obiecuje, że wyzdrowiejesz i polecisz razem ze swoimi bliskimi...

Czuwał nad nim całą noc i ciągle zmieniał okłady aż w końcu zasnął oparty o łóżko.

...

-Sno sno! - Wstawaj! - trząchał trenerem by ten się obudził.

-O co chodzi? - mówił jeszcze przez sen, a gdy po głębokim ziewnięciu ujrzał stojącego przy nim Pidgey'a ranny chłód zniknął bez śladu - Pidgey! - krzyknął wesoło, a pokemon wzniósł się w górę przy pomocy swoich skrzydeł i wpadł w objęcia opiekującego się nim bruneta.

Przy okazji użył pokedexu by zebrać trochę danych.

Pidgey ma bardzo ostre poczucie kierunku. Jest w stanie bezbłędnie powrócić do domu z odległych miejsc. Ich populacja jest bardzo duża dlatego też łatwo je spotkać.

-Co to za odgłosy z samego rana? - powiedziała zaspana Amelia wchodząc z Lust do pokoju.

-Patrzcie na Pidgey'a - wskazał na pełnego energii pokemona.

-W takim razie nie marnujmy czasu i chodźmy do gniazda - powiedziała entuzjastycznie Lust.

-Poliwhirl prowadź - wymamrotała próbując się rozbudzić.

Po dotarciu na miejsce całe stado zbierało się już do odlotu, nadszedł czas pożegnania...

-Słuchaj Pidgey mimo, że to był zaledwie dzień... będę tęsknił, ciesz się z życia, nie oddalaj się od stada chyba, że będziesz musiał. Po prostu baw się dobrze - pogłaskał go po główce.

-Powodzenia w podróży, Szczęśliwej drogi, Trzymaj się młody, Do zobaczenia! - mówiła reszta.

Wszystkie Pidgey'e i Pidgeotto wzbiły się w powietrze i przygotowywały do lotu - To już chyba pora na Ciebie, no dalej - starał pożegnać się z nim w jak najcieplejszy sposób. Pidgey niepewnie wzbił się w powietrze, a przed sobą miał obraz Michała, doskonale wiedział jak chłopak się starał by ten mógł odlecieć razem ze wszystkimi, ale to nie było takie łatwe.

-Dasz radę - rozwiał wszystkie jego wątpliwości szerokim uśmiechem. - Może się jeszcze kiedyś spotkamy - na te słowa Pidgey uronił kilka łez i szybko dołączył do stada, chciał żeby te pożegnanie się jak najszybciej skończyło.

Chłopakowi też spłynęło kilka łez po policzkach - Przecież to był tylko jeden dzień - nie rozumiała zachowania przyjaciela Amelia.

-Masz rację - wytarł rękami dowód rozczulenia i uśmiechnął się szeroko, chwilę później wrócili do domu.

-No to my będziemy się już zbierać i tak długo tu siedzieliśmy - powiedziała czerwonowłosa gotowa do wznowienia wędrówki.

-Michał co powiesz na walkę? - zaproponowała Lust.

-Yhh? - zdziwił się pytaniem.

-Nie bój się użyje Chansey, którą nie dawno złapałam jest to głównie moje przenośne Centrum Pokemon.

-Kto tu się boi, zaczynajmy - powiedział rzucając na ziemię plecak.

-Także Chansey pokaż się - z czerwono-białej kuli pojawił się jak zawsze uśmiechnięty różowy pokemon.

-Ivysaur wybieram Cię! - Saur? - zdziwił się, że będzie walczył z pokemonem, który zawsze był u boku siostry Joy.

-Zaczynamy?

-Czekaj... - odparł trzymając w dłoni czerwone urządzenie.

Chansey składa doskonale odżywcze jajo na dzień. Jest tak pyszne, że nawet ludzie chętnie je zjadają mimo utraty apetytu.

-Rany... Chansey podwójny klaps.

-Dzikie pnącze Ivysaur!

-Nie daj się dotknąć tym pnączom!

Chansey, która biegła w stronę przeciwnika została narażona na atak dzikich pnączy jednak bez najmniejszego problemu przemknęła obok nich.

-Podwójny klaps! - atak był na tyle mocny, że stworek się skrzywił z bólu.

-Ostry liść! - ostre jak brzytwy liście mknęły w stronę wydawało się bezbronnego pokemona.

-Chansey ochrona! - zniwelowała wszystko zieloną tarczą wokół niej.

-Mocni są... Ivysaur złap dzikimi pnączami jej nogi, przyciągnij się i zaatakuj szarżą!

Trawiasty pokemon wykonał dokładnie komendę, została już tylko prosta droga do ciosu szarżą.

-Chansey przygniecenie - natychmiast runęła na atakującego ją pokemona sprawiając mu wielki ból.

-Co robić? Nic na nich jak na razie nie działa, jeśli tak dalej pójdzie to przegram... Walcz!! - krzyknął głośniej niż mu się wydawało.

Ivysaur zrzucił z siebie zbędny balast i był gotowy na kolejną komendę.

-Atakuj szarżą! - I znowu wydawało mu się, że powiedział to umiarkowanym głosem chociaż w rzeczywistości było inaczej.

-Złap go - zaleciła kobieta.

*Chwila coś jest nie tak, nie czuje się sobą... Nieeeee!!* - krzyknął wewnątrz siebie. - Już dobrze mogę walczyć! - powiedział z entuzjazmem poklepując się po twarzy.

-No chyba na tym możemy zakończyć - stwierdziła czarnowłosa. - Chansey powrót.

-Ale dlaczego? - nie krył zdziwienia.

Kobieta podeszła do niego i wyszeptała - Michał nie daj się pochłonąć ciemności, walcz. To jest coś co musisz zrobić sam, dasz radę...

Chłopak pragnął pomocy, ale mając na uwadze przeszłość kobiety nie mógł się przemóc by o to poprosić, więc postanowił spróbować zając się tym samemu. Natychmiast spoważniał - Postaram się znaleźć sposób na pani sen...

-O czym oni gadają? - Amelia spojrzała wymownie na Poliwhirla, który tylko wzruszył ramionami.

Chwilę później już się żegnali - Do zobaczenia mam nadzieję, że będziesz się rozwijał jako trener, a ty Amelio znajdziesz w końcu to co mogłabyś robić w życiu - pożegnała ich z uśmiechem.

-Do widzenia! - krzyknęli jednocześnie i ruszyli w dalszą drogę.

------------

Witam was przyjaciele z trzydziestym drugim już rozdziałem :) Co nieco wyjaśnia, ciąg dalszy kłótni Poliwhirla i Snorunta, ale co zrobisz oni są właśnie takimi typami ;> Minęło dziesięć rozdziałów od walki z Zeke'm, więc pewnie czekacie na jakąś poważniejszą walkę w końcu ostatnio rozdziały skupiały się bardziej na czymś innym. Podzielcie się ze mną swoją opinią, czekam na dobry moment, bo mam już w głowie wymyślone jak dla mnie epickie rozdziały tylko problem w tym, że nie mogę ich od razu napisać, bo nie będą trzymać się kupy. Do następnego ;]