Rozdział 23 - Kryzys

Tuż przed Oranią na pobliskiej polanie...

-Wszyscy już skończyli jeść, możemy już iść! - krzyczała w stronę Michała siedzącego na jednej z pobliskich skał. -Michał! - chłopak nie reagował, patrzył się w przeciwną stronę wyraźnie zamyślony.

*Wiedziałam, że coś jest nie tak w końcu od tamtego momentu (przegrana z Zeke'm) przez całą drogę tutaj był jakiś nieswoi i wcale się nie odzywał* - myślała Amelia.

-No hej!

-Huh? Sorki zamyśliłem się, chodźmy - odparł.

Po dotarciu do miasta Amelia starała się prowadzić rozmowę.

-Te miasto nie jest tak duże jak Safrania, ale też jest ładne prawda?

-Ta - odparł.

Dziewczyna miała rację letnie domki przy których widniał ogródek dawały przyjemny klimat.

-Oho jest Centrum Pokemon - wskazał na budynek, który już doskonale znali.

Wchodząc do środka nie ominął ich widok trenerów oblegających właśnie ten budynek. Michał ustawił się w kolejce, a gdy nadeszła jego kolej poprosił siostrę Joy o przysługę.

-Siostro Joy zajmij się moimi pokemonami - powiedział wykładając trzy pokeballe i Snorunta na ladę - A ty? - zwrócił się do przyjaciółki.

-Ymm? co ja? - odparła zdziwiona.

-Myślę, że to dobry pomysł oddać Poliwaga pod opiekę specjalisty - zaproponował uśmiechnięty.

-Taak! - energicznie położyła podopiecznego na ladę, ponieważ bardzo się ucieszyła gdy ujrzała uśmiech Michała, którego już trochę czasu nie widziała.

Po niedługim oczekiwaniu pokemony były gotowe do odebrania.

-Proszę bardzo, nie mają żadnych problemów zdrowotnych innymi słowy wszystko ok.

-Dziękujemy - odparli razem.

Po wyjściu z centrum dialog rozpoczął się na nowo.

-Gdzie teraz idziemy? - zapytała Amelia.

-A chcesz gdzieś pójść? - odparł pytaniem.

-Hmm... chyba tak.

-W takim razie mów gdzie i chodźmy tam - uśmiechnął się.

Sposób w jaki zachowywał się dziś Michał był dla Amelii nieco pociągający, więc przystała na jego propozycję.

-Chodźmy! - pociągnęła go za rękę i zaczęła biec w stronę niezaludnionej części miasta.

-Jest tu coś ciekawego? - nie ukrywał zaskoczenia Michał.

-Coś w tym stylu - odrzekła.

Amelia zatrzymała się przy starym drewnianym domku, który wyraźnie chylił się ku upadkowi. Michał przyglądał się mieszkaniu, a Amelia przerwała chwilę ciszy.

-Ciocia mnie tu kiedyś przyprowadziła i powiedziała, że należał do moich rodziców.

-Rozumiem, przepraszam...

-Nie masz za co, wejdźmy do środka.

W środku podziurawiony dach tak jak i ściany, pokoje pozawalane deskami i schody na górę, które jako tako się jeszcze trzymały.

-Chodźmy - wskazała na schody.

Na górze również nie było nic, lecz wyjątkiem było drewniane biurko na którym stało zdjęcie przedstawiające dziewczynę wyglądającą niemalże identycznie jak Amelia i chłopaka o brązowych włosach, oboje byli uśmiechnięci.

-Całe szczęście, że jeszcze tu jest! - ucieszyła się na widok zdjęcia i pomknęła w jego stronę.

-Domyślam się, że to twoi rodzice - powiedział utrzymując powagę.

-Tak... - wpatrzyła się głęboko w obraz.

-Jesteś bardzo podobna do mamy - zauważył.

-Dzięki, nie zauważyłeś, że po tacie mam oczy? - zaśmiała się.

-Rzeczywiście - odparł z uśmiechem na twarzy.

-Weź je ze sobą - dodał.

-Taki miałam zamiar - powiedziała chowając je do plecaka. - Wracajmy.

Gdy wrócili do Centrum Pokemon Michał zaproponował by udać się w kolejne miejsce.

-Ruszajmy do sali w końcu po to tu jesteśmy.

-Masz rację, chodźmy - odrzekła.

-Sno sno! - ucieszył się Snorunt.

-Poli poli - Poliwag natomiast postanowił usnąć.

Nie mieli problemów ze znalezieniem sali, ponieważ była widoczna z daleka.

-No to wchodzimy - powiedział łapiąc za klamkę od drzwi.

Nagle rozległ się krzyk - Czekaj! Jeszcze nie możesz otworzyć tych drzwi!

-Ymm? - zdziwił się Michał, a z krzaków wybiegło dwóch chłopców wyraźnie młodszych od niego.

Jeden był blondynem o średnim wzroście ubranym w zielony podkoszulek i tego samego koloru spodenki, natomiast drugi nieco wyższy od blondyna o rudym kolorze włosów, posiadający piegi na twarzy ubrany w białą koszulkę w niebieskie paski i czarne spodenki. Oboje nosili japonki.

-Żeby móc tam wejść musisz mieć pozwolenie od naszej dwójki - palnął rudy.

-A otrzymasz je jeśli uda Ci się nas pokonać w bitwie pokemon! - dodał blondyn.

-Ehh... niby czemu mam was słuchać - wymamrotał niepocieszony.

-Dlatego, że tutejszy lider jest dla nas wzorem, więc nie pozwolimy by jakiś słabeusz marnował jego czas! - krzyknęli jednocześnie.

-Dobra idę - odrzekł Michał łapiąc ponownie za klamkę.

Wtem obaj chłopcy przykleili się do jego rąk powstrzymując go przed wejściem.

-Dobra proszę zawalcz z nami! - Na pewno Ci nie zaszkodzi! - prosili błagalnym tonem.

-No ok w sumie trening przed walką to dobry pomysł - odparł odchodząc od drzwi.

*Nie mogę uwierzyć, że się zgodził...* - pomyślała zażenowana Amelia.

-No dobra, który pierwszy? A ten tego... jak się nazywacie ja jestem Michał - podrapał się po głowie.

-Mike - powiedział blondyn / - Roy - krzyknął rudy.

-Może ty pierwszy Roy? - zaproponował Michał wskazując na rudego.

-Jasne! Butterfree pomóż mi! - natychmiast wyrzucił pokeball w górę z którego wyszedł zadbany motyl i zgrabnie wylądował na jego ramieniu.

-Fajny - pochwalił wyciągając standardowo pokedex.

Butterfree pokemon motyl, najwyższa forma ewolucyjna Caterpie. Butterfree posiada doskonałą zdolność do wyszukiwania pysznego miodu z kwiatów. Może nawet odszukać, wyodrębnić i przenosić owy miód z kwitnących kwiatów nawet ponad sześć mil od jego gniazda.

-Charmeleon wybieram Cię! - przed poke-motylem pojawił się czerwony jaszczur spragniony walki

-No to zaczynamy Butterfree ultradźwięki!

Początkowo Charmeleon wyglądał na ogłuszonego atakiem, ale po chwili wydobył głośny ryk i nikt nie miał wątpliwości, że nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia.

-Miotacz płomieni!

-Unik!

Butterfree z ledwością ominął czerwoną strugę ognia.

-Wybij go z rytmu psychopromieniem!

-Unik i metalowy pazur!

Atak poke-motyla został bez problemu ominięty, a potężny metalowy pazur posłał go na deski.

-Wykończ go miotaczem płomieni!

-Butterfree uciekaj stamtąd!

Na nic zdały się błagania Roya, jego podopieczny oberwał i był niezdolny do walki.

-No trudno... Mike twoja kolej! - obwieścił Roy.

-Poli... poli? - przeciągał się Poliwag.

-Dobre wyczucie czasu Poliwag, Michał właśnie walczy - posadziła go na ramieniu Amelia.

-Ze mną nie pójdzie tak łatwo, Sandshrew chodź - przed Mike'm pojawiła się słodka piaskowa mysz.

-Ten też jest fajny! - podziwiał Michał i ponownie skorzystał z pokedexa.

Sandshrew pokemon mysz. Ciało Sandshrewa jest skonfigurowane do absorbowania wody bez odpadów, umożliwiające mu przetrwanie na jałowej pustyni. Ten pokemon zwija się w kulę aby chronić się przed wrogami.

 -Charmeleon dobra robota, powrót - Michał odwołał jaszczura do pokeballa.

-Nie będziesz walczył Charmeleonem? - zdziwił się Mike.

-Ktoś inny też nie może doczekać się bitwy, Snorunt naprzód!

-Sno sno! - krzyknął radośnie pokemon.

-Zaczynam! Snorunt podwójny zespół!

-Sandshrew zwinięcie!

-A teraz mroźny wiatr!

Sandshrew zwinął się w kłębek, a Snorunt po podziale rozpoczął nawałnicę mroźnego wiatru, która skrupulatnie rozbijała obronę przeciwnika.

-Unik i rysa!

-Uderzenie głową!

Sandshrew uwolnił się spod wrogiego ataku i ruszył na przeciwnika z zamiarem wykonania rysy, Snorunt nie uciekał, ale bezpośrednio zderzył się z nim wykonując uderzenie głową, które celnie trafiło w cel.

-Lodowy promień!

Mike nie zdążył wydać komendy, a jego pokemon był już nieprzytomny.

-Dobra robota mały - pochwalił Michał.

Chłopcy spojrzeli na siebie i razem stwierdzili - Jesteś silny masz nasze pozwolenie na walkę.

-Dzięki - odparł wesoło.

-Całe szczęście - odetchnęła z ulgą Amelia na widok wygranej Michała *Chyba nic mu nie jest*

-Dobra no to wchodzimy - powiedział Michał otwierając drzwi z namalowanym na nich piorunem.

Pomieszczenie było ciemne i bardzo obszerne.

Wtem rozległ się niski głos - Kto tam? - dochodził z końca budynku.

-Wyzywający - odrzekł pewnie Michał.

Światła na suficie zapaliły się i można było dostrzec naprzeciwko nich coś podobnego do tronu i mężczyznę na nim siedzącego oraz inną dwójkę ludzi, dziewczynę ubraną w czarną kurtkę i miniówkę oraz faceta również w czarnej kurtce i ciemno-niebieskich jeansach. Z fotela wstał dwu-metrowy blondyn ubrany w ciemno-zielone spodnie i ciemno-zieloną koszulę odsłaniającą część jego umięśnionego ciała.

-Jak się nazywasz? - zapytał zimnym głosem.

-Michał Zoldrey!

-Rozumiem - podszedł do niego powoli kładąc rękę na jego barku.

-To świetnie się składa, że przyszedłeś - nagle się uśmiechnął. - Dawno nikogo tu nie było.

-Jesteś gotowy na oddanie odznaki? - zapytał złośliwie Michał.

-Ale czy taki dzieciak jak ty zdoła wygrać? - odgryzł się blondyn.

-Spokojna głowa, a tak w ogóle nie przedstawiłeś się - wytknął Michał.

-To lider tej sali! - wtrącił Roy. - Nazywa się pan Surge! - dodał Mike.

-O! Czy to nie moi uczniowie? - zauważył Surge.

-Przyszliśmy obejrzeć mistrza walkę! - odrzekł Mike. - Jest silny! - dodał Roy.

-Ooh co to za ładna dziewczyna z tyłu? - zauważył Surge.

Amelia zmierzyła go wzrokiem i powiedziała bez emocyjnie - Jestem Amelia. - Ale dryblas - szepnęła do Michała.

-Dobra czas na bitwę, chodźmy! - poprowadził Surge.

Przeszli do pomieszczenia obok którego znajdowało się oficjalne pole walki. Z boku znajdowały się wygodne ławki na których usiedli Roy, Mike i Amelia. Natomiast Michał i Surge zajęli wyznaczone miejsca.

-Hmm pomyślmy moja ostatnia walka była jeden na jeden - rozmyślał na głos Surge. - Co myślisz o bitwie dwa na dwa? - zaproponował.

-Jak dla mnie pasuje, Snorunt ruszaj! - lodowy pokemon zeskoczył z ramienia trenera i błyskawicznie znalazł się na polu.

-Oo Snorunt... niespotykany w tym regionie. Bardzo dobrze, Raichu wybieram Cię! - naprzeciw podopiecznego Michała pojawiła się pomarańczowa mysz z dużym ogonem w kształcie pioruna. Michał wyciągnął pokedex w celu dowiedzenia się czegoś o elektrycznym przeciwniku.

Raichu to pokemon elektryczną mysz. Jeśli elektryczne woreczki na jego policzkach stają się nadmiernie naelektryzowane Raichu odprowadza wyładowania na roślinach. W pobliżu jego gniazda znajdą się wypalone łaty w ziemi.

-Do Ciebie należy pierwszy ruch - poinformował Surge.

-Snorunt lodowy promień!

-Zablokuj stalowym ogonem!

Widok Raichu z łatwością powstrzymującego lodowy promień Snorunta stalowym ogonem wprawił w osłupienie widzów jak i również Michała.

-Uderzenie głową!

-Odrzuć go szybkim atakiem Raichu.

Przeciwnik był szybszy i sprawił, że Snorunt stracił równowagę.

*Będzie ciężko, muszę coś wymyślić...* - zauważył Michał.

-Raichu nie czekaj na nich, atak ciałem!

-Snorunt uważaj!

Pokemon nie zdążył w porę zareagować i znalazł się tuż pod ciężarem ciała przeciwnika.

-Hej młody to jest prawdziwa bitwa, a nie gra planszowa - zaśmiał się Surge.

-Wiem to! Snorunt lodowy promień pod siebie!

-Czyżby to twój akt desperacji? - Surge z każdą chwilą był coraz bardziej rozbawiony.

Nieco się zdziwił gdy wystrzelony promień zamienił podłoże w lód dzięki czemu Snorunt wyślizgnął się spod ciała Raichu.

-Huh? To było dosyć ciekawe, ale zobaczymy jak sobie poradzisz z tym, Raichu piorun!

Policzki Raichu naelektryzowały się po czym pokemon wydobył ze swojego ciała potężny elektryczny ruch, który lecąc do celu niszczył pole walki. W mgnieniu oka zadał Snoruntowi poważne obrażenia.

*To było tak szybkie, że nie zdążyłem zareagować...* - mówił w myślach Michał. - Snorunt trzymasz się?

-Sno snorunt! - pokemon mimo otrzymanych obrażeń dalej twardo stał na nogach.

-Raichu stalowy ogon!

-Unik Snorunt i zajdź go od tyłu!

Pomyślnie ominięty atak i pojawienie się za plecami Raichu, Snorunt zrobił wszystko dobrze i czekał na następną komendę.

-Teraz zacznij go okrążać wykorzystując swoją szybkość!

Snorunt rzeczywiście umiał nieźle wykorzystać swój główny atut dzięki czemu stworzył wokół Raichu coś przypominającego wir.

-Dobry pomysł ale... - Raichu uśmiechnął się w stronę trenera - Atakuj stalowym ogonem!

Pokemon wyczuł gdzie dokładnie znajduje się jego przeciwnik i precyzyjnym uderzeniem posłał Snorunta na ścianę za Michałem.

-Snorunt! - krzyknął głośno Michał podbiegając do podopiecznego.

-Sno sno... - smucił się.

-Nic nie mów, dobrze się spisałeś, zasłużyłeś na odpoczynek - pocieszył Michał niosąc pokemona w stronę Amelii. - Możesz chwilę się nim zająć? - poprosił.

-No pewnie! - odparła biorąc pokemona na ręce.

Michał wrócił na miejsce i wypuścił już swojego ostatniego pokemona.

-Charmeleon potrzebuje Cię!

-Char char charmeleon! - ryknął głośno.

-Gotowy? - zapytał Surge.

-Dawaj! - pośpieszył Michał.

-Raichu piorun!

-Charmeleon miotacz płomieni pełna moc!

Ataki zderzyły się i doprowadził do wybuchu oraz jeszcze większych zniszczeń pomieszczenia.

-Stalowy ogon!

-Blokuj metalowym pazurem i kontruj ognistą pięścią!

Charmeleon z wielkim trudem powstrzymał stalowy ogon, a następnie wyprowadził celny cios ognistą pięścią.

-Nie odpuszczaj Raichu, piorun!

-Charmeleon miotacz płomieni!

Piorun był tak szybki, że przeciwnik nie zdążył wystarczająco szybko zareagować i atak posłał go na ziemię.

-Charmeleon wstawaj i ognista pięść!

-Blokuj stalowym ogonem, a później szybki atak!

Raichu bez problemu zatrzymał Charmeleona, a następnie powalił przy pomocy szybkiego ataku.

-Charrr...! - Charmeleon szybko się pozbierał i wpadł w szał atakując we wszystko na oślep miotaczem płomieni.

-Charmeleon uspokój się! - próbował opanować podopiecznego Michał.

-Ehh Raichu kończmy to stalowy ogon!

Szalejący pokemon posłał w stronę Raichu potężny strumień ognia, ale zarówno Surge jak i jego podopieczny byli niewzruszeni.

-Osłoń swoje ciało z przodu ogonem i przeleć przez ten płomień.

Tak tez zrobił Raichu, zaabsorbował moc uderzenia na swój ogon i z całej siły powalił Charmeleona.

-Przegrałeś - powiedział Surge.

-No nie... znowu to samo! Dlaczego znowu przegrałem!? - mamrotał pod nosem Michał.

Mike i Roy wstali z miejsc i podbiegli do Michała.

-Panie Surge czemu Michał przegrał? - zapytał Roy. - Przecież jest silny - dodał Mike.

-Słuchaj dzieciaku ktoś kto nie wierzy w siebie i boi się zaryzykować nie jest dla mnie wyzwaniem, nie wracaj tu dopóki tego nie zrozumiesz! - powiedział zimnym głosem Surge.

Wtedy przypomniały mu się słowa Zeke'a: "W tym świecie potrzeba wielkiej wiary w to co robisz, a jej u Ciebie już nie widzę. W twoich oczach nie widać już tej odwagi, zdecydowania i przekonania co do siebie"

-Ehh! Muszę biegnąć do Centrum Pokemon, Charmeleon powrót - Michał odwołał pokemona i pobiegł w stronę wspomnianego budynku.

-Zaczekaj! - krzyknęła Amelia ze Snoruntem i Poliwagiem biegnąc za nim.

Michał oddał Snorunta i Charmeleona siostrze Joy, po niedługim czasie otrzymał je z powrotem i wyszedł wraz z Amelią na świeże powietrze.

-Znowu to samo - użalał się Michał.

-Nie przejm... - próbowała powiedzieć, ale przerwał jej dźwięk towarzyszący otwarcia pokeballa.

Z czerwono-białej kuli Michała wydostał się Charmeleon, który był bardzo wściekły.

-Charmeleon co jest...? - zapytał Michał.

-Char char! - warknął i strzelił miotaczem płomieni przed trenera, a chwilę później pobiegł w stronę pobliskiego lasu.

-Stój! Gdzie idziesz?! - rozpaczał Michał.

Widząc nie radzącego sobie przyjaciela Amelia również się zdenerwowała.

-Słuchaj nie mogę na to patrzeć! Będę trenować Krabbiego z Poliwagiem, a ty biegnij za nim!

-Ale... - próbował zaprotestować. - No dobra Krabby wybieram Cię, trenuj tu z Amelią! - ostatecznie zgodził się z dziewczyną i pobiegł za podopiecznym.

Amelia rozpoczęła trening z pokemonami, a Snorunt odsunął się na nieznaczną odległość i oglądał poczynania przyjaciół. Wtem niezauważalnie za Snoruntem pojawił się Surge, który delikatnie pogłaskał lodowego pokemona.

-Masz naprawdę miłego i dobrodusznego trenera. Martwi się o was, dlatego nie chce ryzykować żeby coś wam się stało, ale to jest właśnie jego błąd - wytłumaczył Surge.

Tak to czasem w życiu bywa, że trudno jest przygotować się do walki i ją wygrać, ale pozbieranie się po porażce to dopiero wyzwanie. Ważne żeby się podnieść...

------------

No wyrobiłem się w tygodniu, ale i tak jeszcze dziś kończyłem :P. Blog ma już trochę ponad 3 miesiące i ponad 2200 wyświetleń, dzięki temu widzę, że ktoś to czyta i po prostu mam dla kogo pisać, DZIĘKI! :). Osobiście uważam, że moje pisanie polepsza się z każdym rozdziałem, a wy co o tym sądzicie? Jak wam się podobał rozdział? Dajcie znać w komentarzach.

Ja już się zbieram, do następnego. Cześć! :)