Rozdział 21 - Pierwsze oznaki rebelii

-Ej co się stało? słyszysz? Michał! - mówiła próbując go ocknąć.

Zmartwienie zniknęło gdy chłopak zaczął chrapać.

-Naprawdę... zawsze mnie zamartwia dureń jeden - pisnęła z ulgą. - Zróbmy sobie tutaj przerwę, bo nieść go nie zamierzam... Poliwag chodź do mnie - z pokeballa ukazał się wesoły pokemon, który nie czekając ani chwili wskoczył w objęcia Amelii. - Mmm słodziak! - to była reakcja na wtulanie się w nią i próbę łaskotania przez pokemona.

Snorunt nie miał zamiaru ich słuchać, więc położył się przy trenerze i usnął.

-Poli poli!
-Haha przestań... nie gilgocz mnie - krzyknęła jednocześnie spoglądając na Michała i Snorunta. - Słodko śpią... nie przeszkadzajmy im i zróbmy to samo.

Następnego dnia o poranku...

-Oah muah, dzień dobry - powiedział Michał kończąc drzemkę i otwierając oczy.

Amelia była już od jakiegoś czasu na nogach i gdy się obudził stała nad nim.

-Dzień dobry! - powiedziała radośnie.

-Powinniśmy się zbierać... aaa mmm eh - próbował się podnieść, ale ból mu nieco przeszkadzał.

-Wszystko dobrze?

-Tak tylko jestem trochę obolały. - To co ruszamy? - zapytał pełen chęci.

-No! - odparła podbiegając do niego.

Wystarczyło przejść kilkaset metrów i miasto było tuż przed nimi.

-O to chyba tutaj - powiedział zadowolony.

-Co za gęsta mgła, strasznie... - pisnęła.

-Boisz się? Haha - zapytał złośliwie, a Snorunt krzyknął mu do ucha bardzo głośno powodując jego głośny wrzask.

-Kto tu się boi - odgryzła się zjadając go wzrokiem.

-To był przypadek... - próbował wyjść z sytuacji.

-Z pewnością - potakiwała. - Słyszałeś tą opowieść o Cubone i jego matce Marowaku? Podobno zdarzyłA się w tym mieście.

-Nie i nie chce słyszeć, chodźmy już - próbował przerwać te niewygodne tematy będąc w pełni wystraszonym.

-W każdym razie to miejsce jest dziwne... - przeciągnęła.

-Skończ wreszcie! - skarcił.

-Dobra, dobra...

Mgła zdawała się coraz gęstsza, gdzieniegdzie można było dostrzec coś na kształt małych domków.

-Hej przypomnij mi dlaczego tu przyszliśmy - bełkotał Michał.

-Ponieważ zmierzamy do Oranii, a inne drogi są nieczynne, więc idziemy tędy - wytłumaczyła zgodnie z życzeniem.

-Ehh... - westchnął. - Trzymajmy się razem, bo naprawdę nic nie widać - dodał.

-Poli poli! - Boisz się Poliwag? Jeszcze trochę i opuścimy to miejsce wytrzymaj - pocieszała.

-Ej Snorunt ty chyba się nie boisz co? - pokemon dumnie odparł, że jego podejrzenia są bezpodstawne.

Nadepnięcie na plastikową butelkę przez Michała zakończyło pewność siebie jego podopiecznego tak samo jak i jego samego, z ledwością zatrzymali krzyk, który chcieli wydać. Przed nimi z mgły wyłoniła się wielka wieża.

-Ej co to tu robi? - zapytał przerażony.

-To...

-To tutaj Cub... - przerwał.

Dziewczyna tylko niepewnie przytaknęła.

-Za nic tam nie wejdę - mówiła chodząc w kółko.

-Też nie mam ochoty tu wchodzić, ale nie spotkaliśmy nikogo w mieście może ktoś tu jest, więc co poradzisz musimy to sprawdzić - powiedział jakby trochę się uspokajając.

-W sumie racja - przytaknęła.

Michał otworzył dość wielkie drzwi, ale robiąc dosłownie kilka kroków naprzód usłyszał dziewczęcy krzyk. Odwrócił się gwałtownie do Amelii i powiedział - Jednak nie ma tu nikogo, co powiesz na to aby nie iść dalej?

-Teraz już za późno - odparła popychając go do przodu, chwilę później uczepiła się jego ręki.

Duże pomieszczenie przepełnione stertą pudełek - tam właśnie byli.

-Jest dość jasno - zauważył.

-Faktycznie - potwierdziła.

Ostrożnie przemknęli przez całe pomieszczenie i dotarli do schodów prowadzących w górę.

-Nie ściskaj mnie tak mocno - skarcił dziewczynę.

-Nie marudź tylko idź! - odcięła się.

Na końcu schodów były drzwi na kolejne piętro. Michał przystawił głowę do nich próbując sprawdzić czy dochodzą stamtąd jakieś odgłosy, nie był w stanie nic usłyszeć.

-Teraz mnie puść - zażądał.

-No dobra... - niechętnie odłożyła ręce.

Dokładność i zdecydowanie towarzyszyły Michałowi przy powolnym otwieraniu owych drzwi, starał się zachować środki ostrożności. Znowu zdawało się, że nikogo tam nie ma. Pomieszczenie było obszarowo takie same, lecz zasadnicza różnica to nagrobki zamiast pudeł.

-No nie... - powiedział przełykając ślinę.

Nie zdążył się porządnie wystraszyć gdyż z przeciwnej strony zza nagrobków wyskoczyły dwie sylwetki ludzi w czarnych płaszczach - mężczyzna i kobieta.

-Intruzi, ja się nimi zajmę, ruszaj Koffing! - krzyknęła kobieta wypuszczając z pokeballa trującego pokemona.

-Krabby idź! A ja przy okazji sprawdzę dane - powiedział wzywając wodnego kraba i wyciągając

pokedex.

Koffing pokemon toksyczny gaz. Gdy staje się niespokojny zwiększa toksyczność swoich gazów i wypuszcza je przez otwory na swoim ciele. Ten pokemon ma również skłonności do eksplodowania.

-Nie dobrze Krabby bąbelki!

Krab nie wykonał komendy oraz strachliwie zamknął oczy.

-Koffing smog, a później szarża!

Trujący atak zmusił Krabbiego do opuszczenia gardy i przyjęcia bezpośredniego ciosu z szarży. Pokemon natychmiast wycofał się w stronę trenera i podskoczył uderzając głową w pokeball, który miał w ręce wymuszając powrót.

-No tak jeszcze nie trenowaliśmy... - powiedział zażenowany własną decyzją.

-Ivysaur chodź do nas!

-Ja... też pomogę! - zaoferowała się Amelia.

-Nie jesteś jeszcze gotowa, lepiej się cofnij - wyjaśnił.

-Mhm...

-Bomba błotna Koffing!

-Unik i ostry liść!

Atak został chybiony dzięki balansowi ciała Ivysaura, a ostry liść trafił dokładnie w cel.

-Dzikie pnącze! - atak okazał się kolejnym celnym trafieniem.

-Koffing odeprzyj to szarżą i bombą błotną!

-Ivysaur nie zwracaj uwagi na wrogie ataki, po prostu napieraj dalej!

Trujący pokemon próbował ratować swoją pozycję w tej bitwie używając kombinacji szarży i bomby błotnej, ale nie mógł sobie poradzić z ciągłymi ciosami przeciwnika, który był skoncentrowany tylko na atakowaniu aż w końcu padł.

-Ahgrrr... ten dzieciak!

-Widzę, że sobie nie radzisz - wtrącił mężczyzna. - Raticate wybieram Cię, hiper kieł już!

-Charmeleon idź, miotacz płomieni!

Bardzo silny płomień Charmeleona był szybszy i zadał bardzo duże obrażenia, a Raticate chylił się ku upadkowi.

-Wykończ go ognista pięścią! - ten ruch zdecydowanie pomógł Raticate'owi upaść, a mianowicie wbił go w ziemię.

-Co!? - zdziwił się mężczyzna.

-Ivysaur dzikie pnącze w tych ludzi!

Zdecydowany cios omdlał tajemniczą dwójkę w płaszczach.

-Noo szybko poszło - palnął otrzepując dłonie.

-Rany przecież nie wiemy nawet co to za ludzie i co chcieli zrobić, może to jakaś pomyłka - filozofowała Amelia.

-Hmm... wybiegli do nas gwałtownie wypuszczając pokemony i poza tym krzyczeli "intruzi" to wystarczający powód.

-No nie wiem...

-Przestań narzekać i chodź tu na chwilę.

-Co jest? - zapytała niepewnie podchodząc.

-Widzisz ten czerwony krzyżyk na ich czołach? Mówi ci to coś?

-Nie a tobie?

-Też nie...

-Więc po co pytasz? - zapytała zdziwiona.

-Po prostu wygląda dziwnie - stwierdził. - Dobra chodźmy dalej - zasugerował.

-Hee...? a oni?

-Zostawimy ich tu, przecież nie będę ich ciągał.

Kolejne schody i kolejne drzwi na końcu. Tym razem słyszalne były głośne szurania i szelesty oraz niezrozumiałe rozmowy.

-Dobra za chwilę wyważamy drzwi i kończymy ich - tłumaczył.

-Mhm, mhm - potakiwała.

-Rozumiesz? - zapytał.

-Mniej więcej...

Wtem pomarańczowy promień sprawił, że drzwi wyleciały z zawiasów i spadły gdzieś koło drugiego piętra.

-Co do... - pisnął odwracając się w stronę pomieszczenia.

Większość przestrzeni zajmowały nagrobki, wielkie okno widniało na jednej ze ścian i minimalna mgła unosiła się w powietrzu. Grupa ludzi w czarnych płaszczach ewidentnie tam czegoś szukała.

-Patrz to się z tobą stanie jeśli dalej będziesz niekompetentny - groził pokazując na miejsce gdzie wcześniej znajdowały się owe drzwi - nad tym człowiekiem unosił się dużych rozmiarów Golbat.

-Dobrze kapitanie Knox, proszę mnie oszczędzić - skomlał ten przez którego ta sytuacja miała miejsce.

-Ale kapitanie... proszę spojrzeć w tamtą stronę mamy intruzów - wtrącił powolnym głosem kolejny z nich.

Knox, którego nazywali kapitanem był znacznie większy od reszty drużyny, a jego sylwetka była monstrualna.

-Nie mamy się już po co chować, wychodź Amelia - zwrócił się do dziewczyny, która niechętnie stanęła obok niego.

-Szczury! - krzyknął Knox. - Załatwimy ich tradycyjnie, Golbat ruszaj!

-My też pomożemy - krzyknęła reszta ludzi w płaszczach. - Zubaty ruszajcie! - w sumie było ich wszystkich ośmiu.

-Zubaty kule cienia!

-Ivysaur ostry liść, Snorunt lodowy promień!

Pokemony Michała zdołały powstrzymać wrogi atak doprowadzając do małego wybuchu.

-Golbat zniszcz ich hiper promieniem!

-Charmeleon miotacz płomieni!

Zderzenie tych dwóch ataków wydawało się być na równym poziomie dopóki płomień Charmeleona nie odparł całej energii w stronę Golbata trafiając go.

-Co jest grane!? - zdziwił się Knox.

-Zubat atak skrzydłem! - krzyknęli jednocześnie.

-Ivysaur dzikie pnącze, Snorunt mroźny wiatr!

Pojedynek siedmiu Zubatów i Ivysaura wraz ze Snoruntem był wyrównany, ciągła wymiana ciosów, która nie mogła rozstrzygnąć walki.

-Golbat stalowe skrzydło!

-Spróbuj uniknąć!

Charmeleon próbował podskoczyć nad Golbatem, ale przeciwnik złapał go na pół-wyskoku trafiając go przy tym.

-Trzymaj się Charmeleon, zasłona dymna!

-Rozwiej ją skrzydłami!

Czarny dym znikł zanim podziałał na Golbata.

-Metalowy pazur!

-Unik!

-Odbij się od ziemi miotaczem płomieni by zwiększyć prędkość i zaatakuj ognistą pięścią!

Metalowy pazur nie podziałał, staranny unik Golbata był imponujący, ale Michał wymyślił coś nieoczekiwanego. Charmeleon wykorzystał miotacz płomieni do odrzutu by zwiększyć swoją prędkość co dało mu szansę trafić ognista pięścią, cios był celny.

-Ten dzieciak...! - krzywił się Knox. - Golbat hiper promień!

Atak wyprowadzony przez Golbata nie był celny gdyż obrażenia robiły swoje, lecz pomarańczowy promień leciał w stronę Amelii.

-Uważaj! - krzyknął odpychając ją i stojąc tym samym w polu rażenia ataku.

Chwilę przed trafieniem wszystko wokół stało się siwe i czas stanął w miejscu, na ścianie pojawił się czarny portal, który wciągnął Michała do środka. Michał był przez chwilę nieprzytomny, ale po chwili się ocknął i spostrzegł, że znajduje się w dziwnym miejscu, wszędzie było biało, nie było niczego poza nim, tak mu się zdawało.

-Yo - Michał cieszył się, że nie jest tu sam, więc błyskawicznie się odwrócił, gdy ujrzał to coś przed nim wyglądające jak człowiek, ale bez oczu i nosa, instynktownie odskoczył.

-Kim jesteś?! - zapytał wystraszony.

-Nie mam imienia.

Przełknął ślinę - Dlaczego się tutaj znalazłem?

-Zatrzymałem czas i Cię tu ściągnąłem, bo taki był mój kaprys - odpowiedział szeroko się uśmiechając.

-Jesteś zjawą? - zapytał Michał.

-Nie. Jestem strażnikiem czarnego kamienia destrukcji.

-Przepraszam, czego? - wypytywał dalej.

Bezimienny lekko się zdziwił - Przybyłeś tu, a nie wiesz kompletnie nic?

-Dokładnie.

-A więc dlaczego postanowiłeś walczyć z tamtymi w płaszczach?

-Skąd o tym wiesz?

-Obserwowałem Cię odkąd wszedłeś do tej wieży.

-Rozumiem... Po prostu poczułem od nich złe intencje...

-Ooh... interesujące - kolejny uśmiech. Cała ta banda należy do organizacji Xenon, która chce coś ożywić przy pomocy starożytnych kamieni.

-Ożywić? co ożywić?

-To nie czas byś o tym wiedział.

-Nie rozumiem... - westchnął Michał.

-Zdecydowałem, że dam im ten kamień.

-Ej czekaj...!

-Jestem ciekawy jak sobie poradzisz gdy ich plan zostanie zrealizowany...

-Ej niee...

Czarny portal ponownie się pojawił i zaczął wciągać Michała.

-Xenon wszedł już w posiadanie czerwonego kamienia nienawiści, sam siebie mianowałem strażnikiem, wyczyszczę twoją pamięć o mnie do następnego spotkania, na razie - pożegnał go z uśmiechem.

Michał wrócił z powrotem do wieży tuż obok promienia, a czas ponownie ruszył. Hiper promień trafił w ścianę.

-Szefie zobacz mamy kamień, leżał tuż przy nas! - krzyknął jeden z mężczyzn.

-Świetnie, nie marnujmy czasu na walkę z tym gościem, wracajmy! - rozkazał Knox.

-Nie pozwolę wam, Charmeleon miotacz płomieni!

"Xenon" odwołali swoje pokemony, ognisty atak ich nie dosięgnął, ponieważ błyskawicznie uciekli przez okno tłukąc szybę.

-Wreszcie spokój - odetchnęła z ulgą Amelia.

-No cóż nic już nie możemy zrobić... - westchnął Michał pomagając jej wstać.

-Świetna robota chłopaki - pochwalił swoich podopiecznych.

-Co jest Snorunt? - zapytał spoglądając na wariującego pokemona.

-Sno sno! - domagał się podejścia do niego.

-Wygląda na to, że coś znalazł za tymi pudłami - stwierdziła Amelia.

Michał podszedł do Snorunta będąc ciekawym o co mu chodzi.

-Co jest mały? - zapytał.

-Sno sno! - pokazywał za siebie.

-Hmm? Co tu robi Zeke!? - wrzasnął.

------------

No... kolejny rozdział po dłuższej przerwie. Od razu tłumacze, że tego typu "przerwę" będę robił co 10 rozdziałów, tak samo jak zrobiłem przerwę po 10 rozdziałach tak zrobiłem i po 20. Przerwa nie była jakaś strasznie długa, ale wiadomo żeby nie pisać jakiegoś chłamu co jakiś czas trzeba czasem odpocząć by pisać na "trzeźwo", trochę się o tym przekonałem wcześniej gdy pisałem i publikowałem rozdziały co 2 dni, było to pisanie na czas przez to jakość była niezadowalająca moim zdaniem. Teraz zaczęło się prawdziwe lato, więc za przeproszeniem gorąco jak w dupie i rozleniwia mnie to trochę, ale trzeba się ogarnąć. Mam trochę innych rzeczy na głowie, ale postaram się publikować co najmniej raz w tygodniu, czasem będę się spinał i myślę, że dam radę pisać co 5 dni, zobaczy się jeszcze, trzeba być dobrej myśli. Dajcie znać w komentarzach czy się podobało i co poprawić :) Na razie, do następnego! :)................ <Zapomniałem, że wy nie lubicie komentować :(>