Rozdział 19 - Trawiasty problem. Tyran i wybawca

**

-Tato, tato pobawimy się?

-Oczywiście synu.

-Mogę pobawić się z pokemonami?

-Tylko się nie oddalajcie...

-Tato wróć szybko!

-Postaram się.

**

Wspomnienia z dzieciństwa przewracały mu się w głowie, a popołudniową drzemkę zakończyło mu wspomnienie zjawy ciskającej włócznią.

-Ahh - ocknął się gwałtownie leżąc na zielonej polanie.

-Zły sen? - zapytała Amelia stojąc nad nim.

-Coś w tym stylu - odparł wstając.

Wtem wyczuł mroźny wiatr lecący w jego stronę i świadomie go uniknął.

-Cienko - krzyknął do wybiegającego z wysokiej trawy Snorunta.

-Sno... runt - pokemon wskoczył na prawy bark trenera.

-Chyba czas się zbierać - powiedziała zakładając plecak na plecy.

-Chodźmy - oznajmił pewnie wchodząc na piaskową drogę.

-Hej czujesz się czasem hmm... - zaczęła temat przerywając chwilę ciszy.

-Hmm? - westchnięciem podobnym do niej próbował uzyskać dalszą cześć pytania.

-No tak... - nie mogła się wysłowić.

Michał walnął minę politowania po czym głośny brecht natchnął Amelię do tego o czym chciała porozmawiać.

-Czujesz się czasem jakby twoja swoboda była ograniczona tak jak podczas przebywania w zamkniętej klatce?

Uśmiech z jego twarzy natychmiastowo zniknął, a mimika twarzy zmieniła się na "tryb przemyśleń".

-W klatce zamknięty nie byłem, ale czuje coś innego... (miał na myśli uczucie bycia obserwowanym przez kogoś).

-Mi czasem się wydaje, że moje ruchy są ograniczone, że mogę robić tylko określone rzeczy - mówiła patrząc na swoją lewą rękę. - Czym według Ciebie jest wolność? - zadała kolejne pytanie patrząc w błękitne niebo.

-Wolność? - również spojrzał w niebo - jest to po prostu pełna swoboda, możliwość podejmowania własnych decyzji i brak przytłaczających problemów. Spójrz na tą łąkę - pokazał na miejsce swojego wypoczynku w oddali. - Sama możliwość leżenia na niej bez jakichkolwiek komplikacji i możliwości patrzenia w niebo jest dla mnie wolnością, ponieważ wtedy moje myśli uciekają do innego świata - zakończył swój głęboki wywód.

-Masz ciekawy sposób myślenia - powiedziała nie mogąc powstrzymać śmiechu.

-No co - odpowiedział z uśmiechem.

Mijali gdzieniegdzie pojedyncze domki i wiele dzikich pokemonów, ale ich uwagę przykuł gigantyczny ogród położony w bardzo dziwnym miejscu, tuż za wielką skałą. Podchodząc bliżej wyglądał bardziej jak sad przepełniony jabłonkami i tego typu drzewami, a obok nich wielokolorowe kwiaty dodawały tylko uroku całemu miejscu.

-Sprawdzimy to? - zapytał wskazując palcem na owe miejsce.

-Ja tam nie wiem, wygląda dziwnie... - powiedziała tak jakby miała zaraz wejść do ciemnej piwnicy bez żadnego oświetlenia.

-Chodź będzie fajnie! - powiedział ciągnąc ją za rękę w stronę sadu.

Całe to miejsce było bardzo rozległe, więc narzekań nie było końca.

-Czy jest tu coś ciekawego? - mówił sam do siebie przygarbiony Michał.

-Sam chciałeś tu przyjść, teraz szukaj cierpliwie - skarciła z dumną miną Amelia.

-Nie pisałem się na taką nudę... - warknął wyraźnie niezadowolony.

-Sno sno!

Snorunt znalazł na ziemi niebieską jagodę, którą podniósł i odniósł się do trenera z błagalną prośbą.

-Tak Snorunt możesz ją zjeść to chyba oran jagoda, więc nie ma o co się martwić - powiedział zmarnowany.

Wtem głośny ryk rozbrzmiał na cały sad, a może jeszcze dalej, na pewno nie było to przyjazne powitanie.

-Snorunt sprawdźmy to szybko! - rzekł jak nowo narodzony i wystartował w stronę wydanego dźwięku.

-Czekajcie na mnie! - krzyknęła nie radząca sobie z szybkością biegu Michała Amelia.

Odgłos wydawał się być coraz wyraźniejszy.

-Zwolnij trochę! - krzyknęła zrezygnowana dziewczyna.

-Ciszej - powiedział ściszonym głosem i pociągnął ją za jeden z krzaków - typowa kryjówka.

Przed nimi znajdowało się wielkie drzewo z różowymi liśćmi czyli tzw. japoński kwiat wiśni - sakura.

-Piękne... - zachwycała się dziewczyna.

-Patrz niżej - kazał skierować jej wzrok na pokemony obradujące obok sakury.

Venusaur i olbrzymia ilość Bulbasaurów najwyraźniej to było ich terytorium.

-Wielki... - wskazał pokedexem na najwyższą formę Bulbasaura.

Venusaur pokemon gigantyczna roślina. Bulwa z czasów poprzednich ewolucji całkowicie rozkwitła, a zapach wywoływany przez różowy kwiat łagodzi emocje ludzi.

-Ciekawy pokemon... - szepnęła Amelia.

Naprzeciw wielkiego pokemona stała grupka Bulbasaurów trzymająca w swoich pnączach różnorodne owoce.

-Venu... saur! - warknął głośno uderzając swoim pnączem w ziemię przed nimi.

-Nie wygląda na zadowolonego - stwierdziła Amelia.

-Czyżby przynieśli zbyt mało? - zastanawiał się Michał.

-Veno... saur! - ponownie warknął z zamiarem wyprowadzenia tym razem celnego ciosu.

Michał instynktownie wybiegł z krzaków przed małe pokemony, a sam stanął naprzeciw wielkiego zielonego bicza, który niechybnie zmierzał w jego kierunku.

-Michał! - krzyknęła przestraszona Amelia trzymająca Snorunta, który chciał pobiec za trenerem.

Pnącze uderzyło w chłopca i odrzuciło go na nieznaczną odległość do tyłu.

-Tak traktujesz swoich przyjaciół!? - krzyknął gniewnie.

Venusaur postanowił po raz kolejny zaatakować dzikim pnączem tym razem jednak umyślnie w bruneta. Michał zamknął oczy, a w ostatniej chwili z pokeballa uwolnił się Ivysaur, który uratował trenera łapiąc pnącze przeciwnika swoim pnączem.

-Ivysaur! Dzięki - powiedział wstając z ziemi.

Wtem Snorunt wyrwał się z uścisku Amelii, a trawiaste pokemony nie przestawały się siłować, minimalnie górą był Venosaur.

-Snorunt lodowy promień w Venosaura!

Próba trafienia w oponenta zawiodła, obroniła go reszta Bulbasaurów swoim ostrym liściem.

-Ivysaur ostry liść!

Venusaur zablokował tym samym powodując zniwelowanie obu ataków.

-Teraz szarża!

Podopieczny wykonał rozkaz, ale Venosaur skontrował go kulą energii, która zadała jako takie obrażenia.

-Charmeleon wybieram... - próbował powiedzieć Michał.

-Czekaj! - przerwała mu Amelia. - Spalisz nim wszystko! - skarciła.

-No tak - westchnął chowając pokeball ognistego przyjaciela.

-Uciekamy - stwierdził natychmiastowo biorąc nogi za pas.

-Wy też chodźcie z nami - zwrócił się do grupki Bulbasaurów, to samo zrobił Ivysaur w swoim języku.

Pokemony po chwilowym namyślnie postanowiły uciec z wybawcami. Venosaur rozkazał niechętnej pozostałej reszcie Bulbasaurów atakować uciekinierów ostrym liściem, przerażone pokemony wykonały polecenie.

-Snorunt lodowy promień! - krzyknął, a Snorunt zniwelował wrogie ataki.

Wszystkim udało się bezpiecznie opuścić tajemnicze miejsce.

-Trochę mnie przestraszył - powiedział odpoczywając po wyczerpującym sprincie.

-Nie podejmuj takich lekkomyślnych decyzji! - powiedziała z twarzą pełną zmartwienia.

-Mniejsza o to jestem głodny, zjedzmy coś - zaproponował rozciągając się.

-Hee? w takiej sytuacji jesteś głodny... rany... a zresztą zjedzmy - odparła nie mając siły na chłopaka.

-Charmeleon chodź do nas - powiedział wypuszczając podopiecznego.

Michał ofiarował swoim pokemonom karmę, lecz nie mogły one jeść patrząc na głodne Bulbasaury.

-No tak zapomniałem, proszę to dla was - podzielił się karmą z nowo zapoznanymi pokemonami. Ivysaur postanowił zjeść z trawiastymi pokemonami, czuł się jak ich opiekun, ponieważ jeszcze nie dawno sam był Bulbasaurem. Po jedzeniu przyszła pora na zabawę w której Ivysaur rozbawiał lekko zmieszane pokemony.

-I co my z nimi zrobimy? - westchnęła Amelia. - Zabranie ich ze sobą to nie najlepszy pomysł...

-Obawiam się, że będziemy musieli tam wrócić - powiedział siedząc na ziemi.

-Dlaczego? - nie ukrywała zdziwienia.

-Zauważyłaś zachowanie reszty Bulbasaurów?... Byli przerażeni, to pewnie sprawka tego Venusaura - wyjaśnił.

-Chyba nie mamy wyboru... *Nawet w takim zamieszaniu spostrzegł dziwne zachowanie pokemonów, zadziwiające* - pomyślała Amelia.

-Chodźmy Bulbasaury pomożemy wam rozwiązać ten problem - powiedział szeroko się uśmiechając do nowo poznanych.

-Saur, saur! - cieszyły się, a wraz z nimi Ivysaur, który bardzo ich polubił.

Ponowne wejście do sadu było dużo trudniejsze mimo, że nikogo nie było w okolicy każdy rozglądał się we wszystkie strony będąc lekko spiętym. Gdy dotarli pod sakurę zaskoczył ich fakt, że nikogo tam nie było.

-Dziwne... - złapał się za głowę. - Chodźmy dalej - zasugerował wychodząc na otwartą przestrzeń, a wraz z nim reszta paczki.

Wtem z przeciwnej strony wyszedł z ukrycia boss tego miejsca - Venusaur, a Bulbasaury otoczyły intruzów w wąskie kółko. Rozpoczęła się nawałnica ostrych liści.

-Nie dobrze! Snorunt lodowy promień, zmieć wszystko!

Starania Snorunta opłaciły się, powstrzymał atak wroga.

-Venu...saur! - wystrzelił potężny trawiasty bat.

-Ivy... saur! - młodszy stopniem ewolucji nie był mu dłużny ponownie go złapał i siłowania ciąg dalszy.

-Amelia schowaj się za mną! - przestraszona dziewczyna nie czekała ani chwili by to zrobić.

-Charmeleon pomóż Ivysaurowi, miotacz płomieni w Venusaura!

Można było się spodziewać, że atak dotrze do celu, lecz znikąd pojawiło się coś co zniszczyło doszczętnie płomień Charmeleona. Był to Pinsir używający utwardzenia.

-Skąd on się tu wziął?! - krzyknął Michał odkrywając, że Snorunt, Amelia i grupka Bulbasaurów

została obezwładniona ogromem dzikich pnączy.

-Czekajcie już wam pomagam! - powiedział ruszając w stronę przyjaciół.

Chwilę później nie mógł się ruszać, został złapany w silne objęcie Pinsira, a Ivysaur i Charmeleon byli wyczerpani i skuci dzikim pnączem Venusaura.

-Co jest? - dziwił się.

Cała paczka została zabrana kawałek za miejsce ich przesiadywania, zostali wrzuceni do średnio głębokiej dziury, a grupka Bulbasaurów została zabrana gdzie indziej. Nie byli sami w dziurze wraz z nimi leżała średniego wieku kobieta z rozczochranymi włosami i poszarpanymi ubraniami.

-Żyje pani? - zapytał podchodząc do niej.

-Wo....d..y - wydukała.

-Amelia woda szybko! - zwrócił się do dziewczyny w pośpiechu i podniósł plecy przytrzymując głowę wyczerpanej kobiety.

-...Tak! - wyciągnęła z plecaka butelkę z wodą podając ją w rękę przyjaciela.

Michał delikatnie wlał do ust kobiety niewielką ilość wody. Kobieta zakasłała i otworzyła oczy.

-Czyli was też złapali - powiedziała słabym głosem kobieta.

-Może nam pani wyjaśnić o co tu chodzi? Amelia podaj jeszcze jedzenie! - powiedział zdecydowanym głosem.

Kobieta nieco zjadła i mogła już usiąść o własnych siłach, lecz wciąż była wyczerpana.

-Opowie pani nam? - zapytał.

-... Mieszkam samotnie niedaleko stąd, to miejsce zawsze było dla mnie oazą spokoju gdzie odpoczywałam psychicznie i fizycznie. Od zawsze w tym miejscu stado Bulbasaurów przesiaduje aż do swojej ewolucji w Ivysaura, a później w Venosaura by się rozmnożyć po czym owe Venusaury opuszczają to miejsce i szukają nowego. Ten proces powtarza się cały czas, ale trzy dni temu gdy tu przybyłam pojawił się nieznany Venusaur i Pinsir którzy przejęli władze nad wszystkimi Bulbasaurami używając przy tym siły, złapali mnie i wrzucili tu tak jak i was - streściła całą sytuację.

-Hee czyli pani tu jest bez jedzenia i picia od trzech dni? - zapytała Amelia.

-Tak - odparła.

-Nie mogę uwierzyć, że pokemony mogą być tak cwane - dziwił się.

-W każdym razie musimy się stąd wydostać! - dodał próbując wspinaczki.

Pomysł okazał się klapą i szybko spadł.

-Ivysaur wydostań się stąd za pomocą dzikich pnączy!

Ten plan również okazał się fiaskiem gdyż pnącze Ivysaura nie sięgało tak daleko.

-Nie mam już pomysłów - padł na ziemię rozczarowany.

-Nigdy się nie poddawaj - natchnęła go kobieta.

-Racja - potwierdziła Amelia.

-Myśl... jak można się stąd wydostać... - Już mam! - krzyknął głośno.

-Snorunt stwórz za pomocą lodowego promienia schody na samą górę - rozkazał, a podopieczny ani chwili nie czekał i rozpoczął wykonywać zadanie.

-Chciałabym już stąd wyjść... - powiedziała kobieta patrząc w górę.

-To trochę potrwa - zaznaczył.

Po jakiejś godzinie wszyscy z wielkimi trudnościami opuścili dziurę do której zostali wrzuceni.

-Snorunt spisałeś się, a teraz odpocznij z Amelią i panią - powiedział do wyczerpanego pokemona.

-My się zajmiemy resztą - dodał biegnąc wraz z Charmeleonem i Ivysaurem.

Reszta została by odpocząć. Gdy dotarli na miejsce zauważyli coś niespodziewanego, grupka Bulbasaurów którym pomogli leżały na ziemi mocno poobijane bez szans na wstanie z niej.

-Jak śmiałeś... postąpić tak wobec swoich młodszych kolegów!? - rzucił w stronę Venusaura kilka głośnych słów by rozładować frustrację.

-To dlatego, że przynieśli za mało owoców?! Charmeleon miotacz płomieni, Ivysaur ostry liść!

Pinsir zablokował wszystko utwardzeniem.

-Ivysaur ziarno pijawka na Pinsirze!

-Charmeleon ognista pięść też na Pinsirze!

Ziarno pijawka chwilowo unieszkodliwiło Pinsira wysysając z niego energię i dając Charmeleonowi szansę na zadanie celnego ciosu.

-Charmeleon miotacz płomieni wykończ go!

-Ivysaur szarża na Venosaura!

Charmeleon posłał Pinsira na deski, a Ivysaur ruszył na przeciwnika, lecz ten go odrzucił swoją masą.

-Ostry liść!

Atak trafił, ale pokemon Michała otrzymał szybką kontrę kulą energii. Rzekomo pokonany Pinsir wstał i zaatakował Charmeleona brutalnym szałem posyłając go na najbliższe drzewo.

-Spodziewałem się tego, Charmeleon powalcz z nim samodzielnie, Ivysaur ma duże kłopoty - zwrócił się z prośbą do ognistego pokemona, który tylko łobuzersko się uśmiechnął.

-Saur! - Venusaur zaatakował potężnymi ostrymi liśćmi.

-Unik podskakując i dzikimi pnączami podetnij mu nogi!

Wszystko się udało, ale leżący na ziemi boss nie zamierzał się poddawać, więc posłał w jego stronę swoje dzikie pnącze.

-Unik i ostry liść!

Ivysaur zdołał uniknąć i wyprowadzić atak, ale został on zniwelowany przez trawiasty bicz przeciwnika, który chwilę później zaatakował nim celnie podopiecznego Michała posyłając go na glebę. W tym samym czasie Pinsir i Charmeleon wymieniali się ciosami ognista pięścią i łamaczem murów. Venusaur zbierał energię do słonecznego promienia, a Ivysaur nie mógł się podnieść.

-Ivysaur wstawaj! - krzyczał Michał, a wiązka energii poleciała w stronę trawiastego pokemona.

W ostatniej chwili ostatkami sił grupa pokonanych Bulbasaurów przeniosła ich starszego kolegę poza pole rażenia słonecznego promienia.

-Dzięki krzyknął Michał - Ivysaur nie zmarnujmy ich poświęcenia ostry liść!

Venusaur odbił atak swoimi własnymi ostrymi liśćmi, ale to nie był koniec.

-Ivysaur dzikie pnącze!

Przeciwnik złapał go swoimi.

-Teraz biegnij na niego i szarża z całej siły!

Ivysaur zaskoczył Venosaura i zadał mu silny cios.

-Teraz okładaj go z całej siły dzikim pnączem!

Siła była bardzo duża Venusaur obrywał raz za razem, ale pomimo tego posłał jedne ze swoich pnączy w stronę zmęczonego już Ivysaura z zamiarem wykończenia go.

-Saur? - dziwił się Ivysaur z zamkniętymi oczami, że nie został uderzony, a gdy je otworzył zobaczył Michała przed nim, który zatrzymał z ledwością trawiasty bat, używając przy tym całej swojej siły.

-Wykończ go - powiedział z uśmiechem na twarzy do smutnego podopiecznego.

Ivysaur ruszył i posłał potężny cios dzikim pnączem powodując ucieczkę Venusaura, to samo zrobił Charmeleon płosząc Pinsira.

-Świetna robota chłopaki! - pochwalił gwałtownie oddychając ze zmęczenia.

Chwilę później dołączyła do nich reszta czyli Amelia, kobieta i Snorunt.

-To już koniec? - zapytała kobieta trzymając się Amelii.

-Ta... już tu raczej nie wrócą - obwieścił.

-Dziękuję - powiedziała uśmiechnięta.

-Drobiazg - odparł.

-To ja odprowadzę panią do domu - zasugerowała Amelia.

-Poradzisz sobie? - zapytał dokuczliwie.

-No pewnie! Chce się chociaż trochę przydać! - krzyknęła.

-Ok rozumiem - zaśmiał się.

-Miły z niego chłopak prawda? - stwierdziła kobieta będąc już poza sadem.

-Ta... - uśmiechnęła się.

Tymczasem w sadzie:

Całą sytuację obserwowała reszta Bulbasaurów, która postanowiła wyjść z ukrycia i przeprosić.

Grupka uratowanych Bulbasaurów zdołała się podnieść i wraz z resztą dziękowała wybawicielom.

Chwilę później wszystkie z nich zaczęły połyskiwać białym światłem i zmieniać kształt, ewoluowały. Chwilę później były to już Ivysaury. Potem zaczęły radośnie skakać z pogromcą Venusaura. Michał dostrzegł jak jego podopieczny jest szczęśliwy i, że stado zaakceptowało go jako lidera.

-Ivysaur chciałbyś tu zostać? - zapytał z fałszywym uśmiechem by nie pokazać jak się teraz czuje. Snorunt z Charmeleonem tylko spojrzeli na trenera zaskoczeni, a dla Ivysaura była to najtrudniejsza decyzja w życiu...

------------

Przepraszam znowu długo nie było kontynuacji, no ale wiecie brak weny i problemy z koncentracją robią swoje. Generalnie to zacząłem oglądać zarąbiste anime, które mnie troszkę wciągnęło :P.

Zmieniłem nazwę leech seed z ziarna mocy na ziarno pijawka, bo jak usłyszałem tłumaczenie w anime to po prostu zaniemówiłem - "ognisty paralizator" - powiedziałem sobie: nie, nie, nie zmienię jednak na ziarno pijawka. Przyznajcie, że nie spodziewaliście się takiego zakończenia xD

Kyle zapożyczyłem sobie "łobuzersko się uśmiechnął" od Ciebie, wybacz ;p. Do następnego! :)