Rozdział 17 - Niespodziewane spotkanie i powrót do przeszłości

Michała od walki o odznakę dzieli co najwyżej jeden dzień drogi, wraz ze swoją nową towarzyszką zatrzymali się przed mostem, który był usytuowany w wysokim punkcie łączącym dwie góry, tuż pod nim płynęła rwąca rzeka.

-To chyba zły pomysł - pisnęła Amelia kładąc jedną nogę na niebezpiecznie wyglądającym moście.

-Innej drogi nie ma - odparł zaniepokojony. - Nie wiem czy zamrożenie coś da, wolę nie ryzykować utraty możliwości dotarcia do Safranii - dodał patrząc na Snorunta.

-Trzeba zawrócić i... - mówiła odwracając się w stronę przebytej drogi.

-No nic - powiedział przechodząc połowę mostu jak gdyby nigdy nic. - Jednak da się przejść, chodź za mną - dodał.

-Tego to się nie spodziewałam - powiedziała uderzając się w czoło.

Gdy Michał był już na samym końcu mostu Amelia nieznacznie przyśpieszając spowodowała załamanie się jednej z desek, dziewczyna spadając odruchowo złapała się rękami za drugą krzycząc przy tym bardzo głośno.

-Snorunt zostań tu - powiedział biegnąc w stronę Amelii i wypuszczając Ivysaura z pokeballa.

Michał próbował ją wciągnąć, ale deska pod nim również się załamała.

-Ivysaur złap nas dzikim pnączem! - krzyknął spadając i trzymając Amelię.

Dla pokemona nie było to wielkim wyzwaniem wciągnąć dwójkę spadalców, więc trzymając ich mocno doszedł do końca mostu po czym ich wciągnął.

-Świetna robota Ivysaur - chwalił podopiecznego.

-Myślałam, że umrę! Ostatni raz idziemy jakimkolwiek mostem, zrozumiałeś? - powiedziała wystraszona.

-Nie mogę Ci tego obiecać - zaśmiał się.

-Tobie jeszcze jest do śmiechu? - zapytała zdziwiona.

-A czemu nie? - odpowiedział ironicznym pytaniem.

-Bez komentarza - palnęła niedowierzając w towarzysza.

Chwilę później postanowili zrobić postój i coś zjeść. Michał ofiarował swoim pokemonom ich jedzenie, a sam usiadł koło Amelii. Tak naprawdę zatrzymali się tylko po to by nakarmić pokemony, gdyż sami nie byli głodni.

-Ej zdziwiło mnie, że nie zapytałeś w jaki sposób zabiłam, jak to się stało itp. - rozpoczęła rozmowę Amelia.

-A wygodnie Ci tak o tym rozmawiać, chcesz mi to powiedzieć? - zapytał.

-Rozmowa o tym nie jest zbyt przyjemna, ale czuje, że powinnam Ci to powiedzieć - wyjaśniła.

-W takim razie mów.

-Szczerze to wszystkiego dokładnie nie pamiętam, przypominam sobie jedynie, że byłam w jakimś ciemnym pomieszczeniu związana i bita przez jakiegoś mężczyznę, którego twarzy nie pamiętam. Po paru wyprowadzonych w twarz ciosach straciłam przytomność i obudziłam się po jakimś czasie oswobodzona nad nieżywym pokrytym w krwi oprawcą trzymając nóż w ręku.

-Strasznie dziwne i trochę zagadkowe, bo nawet nie mamy pewności, że to ty go zabiłaś, jeśli mówisz prawdę - zaznaczył. - Kiedy to było? - dodał po chwili.

-Przed rozpoczęciem mojej "podróży" - odpowiedziała niepewnie. - A wiesz co jest najdziwniejsze?

-Hmm?

-Patrząc na tego trupa czułam się szczęśliwa - powiedziała kierując wzrok w dół.

-Co...? - zapytał lekko przestraszony.

-Widok tej krwi obok niego był... ładny - mówiła dalej ze spuszczoną głową.

Chłopak słysząc jej coraz to następne słowo czuł się niekomfortowo.

-Michał czy ja już jestem szalona? - zapytała podnosząc głowę i depresyjnie się uśmiechając. - Nie chcę stać się mordercą - mówiła, a łzy spływały po jej policzkach.

Michał przez chwilę nie wiedział co zrobić, wziął głęboki wdech i zdecydował się najzwyczajniej w świecie pogłaskać ją po głowie.

-Wierzę, że do tego nie dojdzie, jestem z tobą - powiedział z uśmiechem na twarzy.

Dziewczyna niespodziewanie się uspokoiła i wytarła łzy.

-Dziękuję - powiedziała odwzajemniając uśmiech.

Michałowi udało się wyjść z tej trudnej sytuacji, to co powiedział do Amelii było szczere, ale nie pozbył się uczucia lekkiego niepokoju. Chwilę później wznowili chód.

-Masz jakieś marzenie? - zapytał. - Ty już moje pewnie znasz - stwierdził.

-Mistrz pokemon, racja?

-Tak.

-Jeśli chodzi o mnie to nigdy nie myślałam o tym, więc chyba nie mam - wyznała.

-Każdy o czym marzy, nie chciałaś np. coś kiedyś zrobić?

Dziewczyna wpatrywała się w niego - Hmm - długo rozmyślała i nagle... - Nie mam pojęcia - palnęła.

-No cóż... może odkryjesz to w czasie podróży - pocieszył.

-Mam nadzieję - powiedziała radośnie.

Szli dalej, a przed nimi ukazał się jakiś mężczyzna 30 lat+  w jasno-brązowej koszuli i spodniach, czarnych butach. Jego włosy były również jasno-brązowe, stojące do góry.

-Ej znamy się już trochę, a ja dalej nie znam twojego nazwiska - stwierdził Michał.

-Przedstaw się należycie, a ja odwdzięczę Ci się tym samym - powiedziała rozkazująco.

-No dobra jestem Michał Zoldrey, a ty?

-Amelia Sparks.

-Ok.

Wtem owy mężczyzna podszedł do nich i zapytał - Przepraszam jesteś Michał Zoldrey i mieszkasz w Alabastii, tak?

-Huh? Zgadza się, skąd pan o tym wie? - zapytał podejrzliwie.

-W sumie nigdy się nie widzieliśmy, ale myślę, że wiesz kim jestem, z tej strony Gordon - wyjaśnił.

-Co!? - zdziwił się.

-Szukałem Cie...

Gordon poprosił Michała o rozmowę w cztery oczy, a Amelia została sama ze Snoruntem.

-Widzę, że wyruszyłeś w podróż - zaczął.

-Ta...

-Silen... twój ojciec ciągle się chwalił jakiego ma wspaniałego syna, był bardzo szczęśliwy i nie mógł się doczekać kiedy wróci do domu - opowiadał.

Michał tylko wodził po okolicy smętnym wzrokiem.

-Jeszcze raz przepraszam, że nic nie potrafiłem wtedy zrobić, nie proszę nawet o wybaczenie...

-W porządku to nie pana wina, zginął ratując przyjaciela, to chyba dobrze, prawda? - stwierdził delikatnie się uśmiechając i patrząc na mężczyznę.

Gordon dłuższą chwilę przyglądał się chłopcu i powiedział - Doprawdy jesteś taki sam jak on. - Ale nie tylko o tym chciałem porozmawiać - dodał przybierając zaniepokojony wyraz twarzy.

-Proszę mówić...

-Wiele wskazuje na to, że na Silena ktoś polował - wyznał zważając na każde słowo.

Mimika twarzy Michała zmieniła się mimowolnie, od razu przypomniał sobie sytuację w lesie Adrondis.

-Pamiętasz jak jeszcze w Hoenn wasz dom stanął w płomieniach? - zapytał.

-Tak...

-Nie przypominasz sobie może czegoś dziwnego z tamtej nocy?

-Nie jestem pewny, ale chyba widziałem w dymie jakieś sylwetki ludzi - powiedział niepewnie.

-Rozumiem, a od tamtej pory aż do teraz nie zdarzyło się coś równie dziwnego? - pytał dalej.

-Nie... - powiedział nie chcąc ujawnić historii z lasu i martwić Gordona.

-Rozumiem, więc uważaj na siebie, miło było Cię poznać - powiedział Gordon.

-Gdzie pan jeszcze zmierza? - zapytał Michał.

-Mam coś do załatwienia, a więc bywaj...

-Niech pan uważa na most, który minęliśmy, ledwo się trzyma - ostrzegł.

-Dobra! - machnął ręką.

Spotkanie z Gordonem wlało do serca Michała kolejną dawkę niepokoju. Wrócił do Amelii i ruszyli dalej.

-O czym rozmawialiście? - zapytała dociekliwie.

-Nic ważnego - odparł obojętnym głosem.

-Na pewno? - puściła podejrzliwe spojrzenie.

-Na pewno - odpowiedział zdecydowanie.

-Ok to o czym będziemy rozmawiać?

-Nie mam pojęcia.

-Przeżyłaś jakąś przygodę gdy byłaś jeszcze mała? - zapytał nie mając lepszego pomysłu.

-Gdy zabłądziłam w lesie zaatakowały mnie Beedrille, a na pomoc przyszły mi dzikie pokemony zamieszkujące tamtejsze tereny.

-I co odprowadziły Cię do domu?

-Dokładnie - zaśmiała się. - Teraz ty coś opowiedz! - powiedziała podekscytowana.

-No dobra...

RETROSPEKCJA
**

Osiem lat temu...

Silen postanawia zrobić sobie urlop i wraz z całą rodziną jadą samochodem odwiedzić jego ojca, który mieszka w mieście Fortree.

-Tato, tato kiedy będziemy na miejscu? - dopytywał się ośmioletni Michał.

-Jeszcze troszkę synku - odparł Silen.

-Mamo, mamo widzisz tą wysoką trawę? - mówił wystawiając pół ciała przez szybę.

-Uważaj, bo wypadniesz - powiedziała Courtney trzymając chłopca w pasie. - Tak widzę...

-Pewnie jest tam dużo pokemonów, prawda?

-Może - odpowiedziała niepewnie.

-Jesteśmy już w Fortree, teraz tylko dojechać do domu dziadka - wyjaśnił Silen.

-Jeeeest! - krzyczał zadowolony chłopak.

-Tato czemu wyjeżdżamy za miasto?

-Ponieważ twój dziadek nie osiedlił się w mieście, ale za nim - tłumaczył.

-Odizolował się od innych - dodała Courtney.

-No jesteśmy na miejscu - powiedział parkując przed dużych rozmiarów willą.

-Łaaał! - podziwiał Michał.

-Nie dziwię się twojej reakcji, ja gdy byłam tu pierwszy raz nie mogłam wyjść z podziwu.

-W końcu dziadek to były członek elitarnej czwórki - wyjaśnił Silen.

Ubrani wakacyjnie w krótkie spodenki i luźne koszulki zadzwonili dzwonkiem oczekując na dziadka. Ich oczom ukazał się około sześćdziesięcioletni mężczyzna z czarnymi lekko posiwiałymi włosami, ubrany w kolorową koszulę, krótkie spodenki i niebieskie japonki na nogach.

-Dziadek! - krzyknął Michał wtulając się w mężczyznę.

-Witam Cię kochany wnuczku! - powiedział podnosząc chłopca na ręce.

-Cześć tato - przywitała się Courtney.

-Pięknie wyglądasz - pochwalił.

-Cześć ojcze - powiedział Silen wyciągając rękę i uśmiechając się bardzo szeroko przy tym co chwile się śmiejąc.

-Cześć synu - odparł dziadek stawiając wnuka na ziemię i robiąc to samo co syn.

-Jak tam odkryłeś coś ciekawego? - mówił nie puszczając jego ręki.

-I to jak ciekawego, a jak tam u Ciebie, stoczyłeś jakieś bitwy? - odpowiedział niejednoznacznie.

-Nie masz pojęcia ile wygrałem - pochwalił się.

Czas rzekomej radości trwał zaledwie chwilę po czym obydwoje zaczęli się obrzucać wyzwiskami typu: dureń, imbecyl, ślimak, ciota itp...

-Jeszcze Ci wbiję rozum do głowy odkrywco za dychę! - krzyczał wyciągając pokeball starszy z mężczyzn.

-Tylko na to czekałem pseudo mistrzu! - odparł krzykiem Silen również wyciągając pokeball.

-Ehh... - westchnęła Courtney.

-Mamo o co im chodzi? - zapytał Michał.

-Jest tak za każdym razem kiedy spotykają się w tym domu, lubią się kłócić i walczyć - wytłumaczyła.

Chwilę później zeszli do piwnicy gdzie znajdowało się pole walki i trybuny. Silen i dziadek zajęli miejsca trenerskie, a Michał i Courtney patrzyli na nich z trybun.

-Jesteś synem Jamesa Zoldrey'a, nie wstyd Ci być odkrywcą?! - zapytał.

-Bardziej kręci mnie ta branża! - odparł Silen.

-Dobra koniec tego gadania Miltank wybieram Cię! - krzyknął James wypuszczając pokemona krowę.

-Tauros potrzebuję Cię! - powiedział, a po chwili przed Silenem pojawił się pokemon byk.

-Szarża Miltank już!

-Odpowiedź tym samym!

Pokemony zderzyły się głowami i zaczęło się potężne siłowanie, żaden z nich nie ustępował.

-Atak rogiem Tauros!

-Unik i atak ciałem!

Miltank uniknął ataku przeciwnika po czym zaatakował Taurosa ciałem co spowodowało lekkie załamanie gruntu, pokemon byk jednak nie upadł, a oparł się ciężarowi Miltanka.

-Giga wstrząs!

-Ty również Miltank atakuj giga wstrząsem!

Obydwa pokemon w biegu pokryły się widoczną fioletową energią obtoczoną pomarańczowym promieniem w kształcie zębatki. Zderzenie spowodowało wybuch i dym na polu walki, po jego opadnięciu pokemony dalej stały o własnych siłach pełne energii.

-No proszę - dogryzał James.

-Jeszcze się trzymasz staruszku? - Silen nie był mu dłużny.

-Nieźle co? - powiedziała Courtney.

-To jest super... - podziwiał Michał.

-Miltank toczenie!

-Tauros stalowa głowa!

Po raz kolejny zderzenie dwóch równomiernych sił nie przyniosło zwycięzcy.

-Jeszcze raz toczenie!

-Nie odpuszczaj ze stalową głową!

I nastąpiło kolejne zderzenie bez wyraźnej strony dominującej.

-Mega cios Miltank!

-Tauros świdroróg!

Tym razem wymiana ataków nie była tak przyjemna, gdyż po niej obydwa pokemony były lekko zmęczone.

-No chyba możemy na tym zakończyć - zaproponował James.

-Masz rację - zgodził się Silen.

Obydwoje odwołali swoje pokemony i jeszcze raz do siebie podeszli.

-Dobrze Cie widzieć synu - powiedział obejmując mężczyznę.

-I wzajemnie - odparł.

-Mamo czyli oni się nie gniewali? - zapytał zdziwiony Michał.

-Sama nie wiem - zaśmiała się Courtney.

Po emocjonującej walce wszyscy poszli razem do jadalni by skonsumować obiad przyrządzony specjalnie przez dziadka Jamesa.

-Hej dziadku czy ja też kiedyś będę mógł mieć swojego własnego pokemona? - zapytał zjadając swoją porcję.

-No pewnie, pójdziesz w moje ślady nie to co ten odmieniec - zadrwił James.

Silen przez chwilę miał nieprzyjemny wyraz twarzy, ale od razu zamienił go na uśmiech i wszyscy razem zaczęli się głośno śmiać. Po obiedzie dziadek postanowił pokazać swojemu wnukowi specjalne pomieszczenie w którym trzyma swoje wszystkie pokemony. Był to oszklony budynek za domem z naturalną trawą i drzewami w środku, wszystkie pokemony czuły się tam dobrze. Było tam wiele rodzai pokemonów, ale zainteresowanie Michała wzbudziły Blastoise i Feraligatr.

-Dziadku, a czemu oni są tacy pogniewani, prawie jak ty z tatą? - zapytał wskazując na dąsające się pokemony.

-Od jakiegoś czasu się najwyraźniej poróżnili i nie mam pojęcia jak ich pogodzić, więc postanowiłem dać im trochę czasu - wyjaśnił James.

-Dobra możesz się tu z nimi pobawić, jestem pewny, że nic złego Ci nie zrobią - powiedział odważnie.

-Dobrze - odparł Michał.

-To ja idę do twoich rodziców - powiedział wychodząc z pomieszczenia.

Mimo, że te dwa osobniki były w stanie złości i dąsania, zabawa z Michałem im się spodobała. Chłopak wspinał się na nie i głaskał i wprowadzał w życie wiele innych zabaw aż do samego wieczora. Przebywał tam przez parę kolejnych dni. Po kilku dniach radości, podczas codziennej zabawy w pewnym momencie Blastoise i Feraligatr ponownie, tym razem bez powodu pokłóciły się i rozzłoszczone wybiegły z niezamkniętego pomieszczenia i opuściły teren należący do Jamesa. Michał również pobiegł w gęsty busz, ale szybko się zgubił, a po wodnych uciekinierach nie było ani śladu, a niespodziewanie przed nim pojawiły się dzikie Mightyeny. Pokemony wilki, które warczały w stronę chłopca nie miały dobrych zamiarów, ruszyły w stronę Michała, który instynktownie zaczął krzyczeć. Gdy myślał, że to już koniec z głębi trawiastego terenu wyłoniły się podwójne, a właściwie to potrójne hydro pompy które zmyły napastników i doprowadziły do ich ucieczki. Chwilę później Michała znaleźli Ci których szukał, a następnie razem wrócili na posiadłość dziadka. Od tamtej pory oba pokemony przywróciły swoje relacje na właściwy tor, a rodzice i dziadek nigdy się o tej przygodzie nie dowiedzieli.

**

-No to już koniec, strasznie się rozgadałem co nie? - powiedział łapiąc się prawą ręką za tył głowy z lekkim uśmiechem na twarzy.

-Serio to wszystko prawda? - dopytywała.

-Tak, co do słowa! - oświadczył dumnie.

-Wierzę Ci, opowiedz coś jeszcze kiedyś - powiedziała delikatnie się uśmiechając.

-Yyy no dobra... - odparł zakłopotany.

-Wspaniałe czasy - wymamrotał do siebie i spojrzał w niebo, które już się ściemniało.

-Patrz już widać miasto! - krzyknęła Amelia.

Michał wziął głęboki wdech i wybiegając przed nią powiedział - No to lecimy Snorunt po drugą odznakę!

------------

Oj strasznie się męczyłem z tym rozdziałem, jak nigdy dotąd. Rozdział miał mieć "premierę" dzisiaj rano, ale brak internetu zrobił swoje :/. Ogólnie muszę się wziąć za te pisanie, bo coraz rzadziej dodaje te rozdziały, chyba mi wybaczycie :P