Rozdział 8 - Opanowanie to podstawa

Kolejny dzień wędrówki,a Michał nie podróżuje już sam, jest z nim Dave, którego świeżo po złapaniu Jigglypuffa humor nie opuszcza.

-Ej Michał mógłbyś okazać mi trochę szacunku idąc za mną, nie jesteś godzien iść równo z kimś takim jak ja - prowokował Dave. - W końcu złapałem super silnego Jigglypuffa - dodał po chwili.

-Widzę, że wrócił twój temperament - powiedział zaciskając pięści Michał.

-Sugerujesz, że to źle? Chyba nie chcesz zdenerwować "niepokonanego Dave'a" co? - pytał zbliżając się do towarzysza i naruszając jego przestrzeń osobistą.

-Niepokonanego? haha - zaśmiał się. - Mam przypomnieć jak bez problemu Cię pokonałem?

-Przecież Ci powtarzałem, że... - Dave miał właśnie wybuchnąć, ale Snorunt delikatnie ziewnął i zaatakował kłócących się towarzyszy mroźnym wiatrem.

-Mam małe deja vu - skomentował całą sytuację Michał.

-Co ty nie powiesz...

Chłopcy pozbierali się i poszli dalej. Około kilometr dalej zauważyli ogromną górę do której prowadziła ścieżka. Podchodząc bliżej zauważyli wejście do jaskini i brak drogi omijającej ową górę.

-Nie ma innej drogi, wchodzimy? - zapytał Michał.

-Jeśli się nie boisz to możemy wejść - odparł Dave poklepując towarzysza by ten wszedł pierwszy.

Michał tylko czuł się zażenowany i powiedział - Dobrze panie Dave'ie...

-I to mi się podoba, powinieneś zwracać się tak do mnie częściej - zaśmiał się triumfalnie.

-Nie - odparł jednoznacznie odwracając się w jego stronę.

W jaskini było dość ciemno, Snorunt wskoczył trenerowi na ramię, a Dave wyciągnął z plecaka latarkę.

-W sumie jesteś nawet użyteczny, najpierw apteczka teraz latarka, posiadasz przydatne rzeczy - stwierdził Michał.

-A czego się spodziewałeś po... - nie zdążył dokończyć gdyż przestraszył się śpiącego na suficie Zubata na którego przypadkowo poświecił.

-Może jednak nie - zaśmiał się Michał po czym wydał z siebie głośny krzyk na widok małego Parasa przed sobą.

Tym razem Dave zaczął się głośno śmiać razem ze Snoruntem i powiedział - Czyżby panie bohaterze?

Chwilę później napotkali trzy korytarze i powstał dylemat który wybrać.

-I co teraz - wzruszył ramionami Dave.

-No jak to co, kiedy nie wiesz gdzie iść idź w prawo! - krzyknął energicznie Michał.

-Od kiedy stałeś się taki porywczy... No ale niech Ci będzie może akurat trafiłeś - zamruczał pod nosem.

Idąc długim korytarzem Dave nagle zapytał - Hej Michał w jakim celu podróżujesz?

-Jestem początkującym trenerem pokemonów i walczę o odznaki, niedawno jedną zdobyłem - powiedział wyjmując i otwierając kasetkę na którą blondyn przyświecił.

Z lekkim podziwem Dave zapytał - Jakim cudem jesteś tak dobry będąc początkującym?

-Nigdy się nad tym nie zastanawiałem odkąd pamiętam interesowały mnie pokemony, będąc jeszcze maluchem oglądałem walki trenerskie w telewizji, a ponadto mój... mój tata zawsze mnie uczył jak mam obchodzić się z pokemonami i żebym w to co robię wkładał całe serce - opowiadał lekko poważniejąc. Nawet najłatwiejszy temat stawał się trudny gdy chodziło o jego zmarłego ojca.

-A więc to tak - powiedział ze spuszczoną głową Dave.

-No a ty?

-Ja? - podniósł gwałtownie głowę - No ja... to tajemnica! - stwierdził po chwili namysłu.

-Okej... Jak tam wolisz - powiedział Michał w czasie gdy trafili na rozwidlenie.

-Poważnie? Ta jaskinia chyba chce poznać mój gniew - stwierdził Dave.

Michał nic nie powiedział i ruszył w lewo.

-A ty dokąd?

-Podążam za intuicją - odpowiedział uśmiechając się.

-Coś nie ufam tej twojej intuicji - stwierdził łapiąc się dwoma rękoma za tył głowy.

Przemierzając korytarz na dalszym przejściu pojawiła się dość głęboka dziura, zaraz za nią korytarz ciągnął się dalej. Chwilę później za chłopcami i Snoruntem pojawiły się dwa Gravelery. Michał postanowił sprawdzić co do powiedzenia ma pokedex.

Ciało Gravelera jest szare i przypomina duży głaz. Wyrastają z niego dwie pary rąk, dłuższa używana jest do podnoszenia ciężarów, krótsza zaś do obrony przed napastnikami. W przeciwieństwie do poprzedniej formy, Graveler posiada nogi. Pokemon ten uwielbia staczać się z gór robiąc przy tym mnóstwo hałasu, co czasem jest przyczyną lawin w rejonach, gdzie same żyją. Jest beztroski i łagodny, ale i niezależny. Nie przepada za walką.

-Są chyba łagodne, ale możliwe, że wkroczyliśmy na ich terytorium - wywnioskował Dave.

Chwile później pokemony użyły toczenia i zepchnęły chłopców do dziury.

Dziura w środku wydawała się średniej wielkości, a w dodatku wszędzie były porozrzucane różnej wielkości odłamki skalne i kamienie zajmując większość wolnej przestrzeni.

-Hej Dave żyjesz? - zapytał Michał wygrzebując się z gruzu.

-Jestem tylko trochę poobijany - stwierdził chłopak.

Kiedy Dave ustał w końcu na nogach zauważył niedaleko Michała coś błyszczącego. Gdy to podniósł ujrzał niewielki srebrny naszyjnik z przyczepionym na środku zielonym emeraldem.

-Michał ten piękny naszyjnik jest twój? Skąd go masz? - zapytał.

-Hmm? - burknął odwracając się w stronę towarzysza. - Aaa chodzi ci o to, tak należy do mnie, był to prezent, który moi rodzice trzymali do czasu aż wyruszę w podróż. -Otrzymałem go od mamy, ponieważ tata zginął... - dodał zamyślając się.

-Przepraszam nie wiedziałem...

-Nie masz za co przepraszać - odparł. - Musimy się stąd wydostać, mam pomysł ułóżmy z tych kamieni małą górkę by dosięgnąć wyjścia, Charmander chodź do nas! - kontynuował wypuszczając pokemona z pokeballa.

-Dobry pomysł, Spearow, Jigglypuff pomóżcie! - powiedział przyzywając swoich kompanów.

Wszyscy bardzo zgranie ze sobą współpracowali. Michał i Dave podawali wcześniej wspomniane odłamki skalne i kamienie, a Snorunt, Charmander, Spearow i Jigglypuff układali je w odpowiednim miejscu. Po dwugodzinnej pracy udało im się dostać z powrotem do korytarza, gdzie czekały na nich ponownie Gravelery. Tym razem jednak nie dali się zaskoczyć.

-Snorunt mroźny wiatr! - Charmander miotacz płomieni! - rozkazał Michał.

Po bezpośrednim trafieniu mroźnym wiatrem i miotaczem płomieni Gravelery były lekko ogłuszone co wykorzystał Dave.

-Spearow ciosy furii! Jigglypuff podwójny klaps!

Chodź ataki nie były zbyt skuteczne spowodowały ucieczkę skalnych pokemonów. Trenerzy wraz ze swoimi pokemonami przybili sobie nawzajem piątkę i w dobrych nastrojach postanowili wyjść z jaskini. Chwilę później wyszli na zewnątrz wkraczając na drogę numer cztery, a na jej końcu była już tylko Azuria. Michał i Dave nie czekając ani chwili dłużej ruszyli w dalszą drogę.