Rozdział 13 - Turniej w Adrondis czas zacząć!

Kolejny tym razem bez wyrazu dzień wędrówki Michała i Snorunta, jednak obojętna postawa chłopca zmienia się gdy na horyzoncie widać już miasto Adrondis i wielką arenę, którą można podziwiać nawet będąc oddalonym o kilka kilometrów. Po uzyskaniu widocznego celu Michał rozpoczął swój energiczny sprint, a Snorunt, który wiedział, że nie nadąży za podjaranym trenerem wskoczył mu na ramię i tylko się uśmiechnął. Skoro w tym mieście ma się odbywać turniej, chłopak myślał, że będzie to ogromna miejscowość, gdy poznał rzeczywistość był lekko zażenowany. Miasto było bardzo małe zaledwie kilka średniej wielkości domków, Centrum Pokemon i poke-market. Nie można zapomnieć o jedynej rzeczy na której Michał się nie zawiódł, a mianowicie wielka arena, to tam chłopak miał zamiar odnieść zwycięstwo. Na początku poszedł do Centrum Pokemon, gdzie popytał ludzi i siostrę Joy w sprawie zapisów na turniej. Dowiedział się, że odbywają się przed areną, domyślał się tego, ale wolał być pewny. Był dziwnie spokojny i nie śpieszyło mu się. Nakarmił swoich podopiecznych karmą, przy okazji sam coś zjadł, po czym uzupełnił zapasy w poke-markecie. Dopiero po tym wszystkim skierował się w stronę areny.

Będąc coraz bliżej miejsca usłyszał komunikat z megafonu pochodzący ze stoiska prowadzącego zapisy - Zapisy do pierwszego turnieju miasta Adrondis uważamy oficjalnie za zamknięte!

-Co!? - krzyknął przestraszony biegnąc z całych sił w stronę stoiska zapełnionego trenerami.

Biegnąc wpadł na dziewczynę oddaloną od ludzi stojących przy stoisku. Była w wieku Michała, czerwone włosy, czarna koszulka, błękitne spodenki i różowe trampki. Piękna dziewczyna, chłopak nie zdążył jej się dokładniej przyjrzeć, ponieważ miał inny cel.

-Może byś tak uważał!? - wściekła się leżąc na ziemi.

-Sorki - powiedział nie odwracając się.

Gdy dotarł na miejsce natychmiast zwrócił się do osób odpowiedzialnych za zapisy, a mianowicie dwóch mężczyzn i jednej kobiety.

-Nie mówcie, że serio to już koniec zapisów, przebyłem długą drogę by móc wystartować w turnieju! - powiedział przestraszony.

-Przepraszamy niestety spóźniłeś się, nic na to nie możemy poradzić - powiedziała kobieta.

-Proszę was bardzo mi na tym zależy! - kontynuował Michał machając rękami w geście zakłopotania.

-Przykro nam - odparł jeden z mężczyzn.

-No nie... - mruknął opuszczając głowę.

Wtedy z tłumu trenerów wyłoniła się kobieta z beżowym kapeluszem na głowie, żółtą koszulką, czerwoną spódnicą i czerwonymi balerinkami na nogach.

-Chwileczkę - powiedziała zdejmując kapelusz z głowy i uwalniając swoje blond włosy.

-Przecież ja ją znam! To ta kobieta z Azurii - pomyślał sobie Michał.

-Proszę dać szansę temu trenerowi, jest bardzo obiecujący, wezmę za to odpowiedzialność - oświadczyła kobieta.

-Ooo to pani Cleo, najmocniej przepraszamy już go zapisujemy, proszę twoje imię i nazwisko - powiedział drugi z mężczyzn.

-Michał Zoldrey - odpowiedział dziwiąc się jaki wpływ na nich ma ta kobieta.

-Proszę to twoja przepustka i klucz do pokoju, pamiętaj możesz kogoś zaprosić, nie musi być to uczestnik - powiedziała kobieta ze stoiska podając chłopcu coś podobnego do karty kredytowej i srebrny klucz do pokoju.

Blond-włosa kobieta miała zamiar udać się do areny, ale zatrzymał ją Michał.

-Dziękuję za pomoc...

-Drobiazg, odwdzięcz się pięknymi walkami - uśmiechnęła się po czym odeszła.

-A właściwie to kim ona jest? - posłał pytające spojrzenie w stronę prowadzących zapisy.

-Nie wiesz? To organizatorka tego turnieju i sławna łowczyni talentów Cleo Klorsen - odpowiedziała kobieta.

-Czyli to tak...

-A i jeszcze jedno na każdym kluczyku jest wyryty numer pokoju - dodał mężczyzna.

Do środka areny prowadziły wysokie schody idąc dalej trzeba przejść przez duży hol i wybrać albo schody z lewej strony prowadzące do pokoi uczestników lub schody z prawej strony prowadzące na trybuny, dla uczestników są też schody na środku prowadzące w dół na pole walki. Michał sprawdził swój pokój pod numerem 15. Nie duży pokoik z dwoma łóżkami, stołem, jedną kanapą, żyrandolem i niedużym oknem. Trener wypakował się i chwilę odpoczął, jakiś czas później został poinformowany, że uroczyste rozpoczęcie turnieju rozpocznie się za dwie godziny, a do tego czasu ma wolne.

Postanowił więc pochodzić po mieście, wychodząc z areny zauważył, że czerwonowłosa dziewczyna kręci się cały czas w okolicach tego samego miejsca co ostatnio, postanowił więc do niej zagadać.

-Hej - krzyczał biegnąc w jej stronę.

Ona ujrzawszy młodzieńca odwróciła się w drugą stronę jakby się obraziła.

-Hej Snorunt, o co jej chodzi? - zapytał nawiązując z nim wzrok, obydwoje byli lekko zażenowani.

-Co jest? - zapytał łapiąc ją za ramię.

-Nie dotykaj mnie! - krzyknęła zrzucając rękę chłopaka.

-Spokojnie chciałem się tylko zapytać dlaczego jesteś tu sama - powiedział próbując załagodzić sytuację.

Snorunt przestraszył się dziewczyny i schował za nogą trenera.

-Bez powodu... - odpowiedziała z lekkim zawstydzeniem.

-Dobra łapie, jeśli nie masz nic do roboty i nic przeciwko to może zostań moim gościem w pokoju - zaproponował pokazując ręką w stronę areny.

-Skąd taka nagła decyzja? - zapytała jeszcze bardziej zawstydzona.

-Przyda mi się towarzystwo i może wynagrodzę Ci w ten sposób wcześniejszą sytuację - wytłumaczył przymrużając oczy.

Jej nastrój się zmienił i już chciała powiedzieć coś dumnego, ale Michał jej to uniemożliwił.

-Dobra to jeśli się zdecydujesz przyjdź do pokoju nr 15 tam mnie znajdziesz - powiedział biegnąc z powrotem do swojego pokoju i rezygnując z dalszego "spaceru".

Minęła jakaś godzina, Michał leżał na łóżku, a Snorunt patrzył przez okno, nagle drzwi się otworzyły i do pokoju weszła czerwonowłosa dziewczyna.

-Więc jednak przyszłaś - powiedział patrząc w jej stronę.

-Ja... no... po prostu mi się nudziło i wpadłam - odpowiedziała zamieniając zakłopotanie na fałszywy uśmiech.

Michał ze Snoruntem przez chwile patrzyli na siebie i skomentowali to lekkim śmiechem.

-Rozumiem, tamte łóżko jest do twojej dyspozycji - wskazał.

Dziewczyna po chwilowej niechęci usiadła we wskazanym miejscu i po chwili z wielkim trudem zapytała - Jak masz na imię?

-Michał a ty?

-Amelia...

-A to jest mój przyjaciel Snorunt - przedstawił.
-Sno sno - uśmiechnął się do dziewczyny.

Spędzili godzinę na takim luźnym rozmawianiu. Gdy w końcu nadszedł czas.

-Ty nie walczysz? - zapytał.

-Nie ja tylko przechodziłem - odparła.

-Rozumiem, także ja muszę iść na pole walki, a ty możesz iść na trybuny, jeśli chcesz - powiedział z uśmiechem.

-Ok...

Michał wchodząc na arenę spotkał znajomą osobę - był to Joshua.

-Cześć Michał - powiedział podchodząc do trenera.

-No siema - uśmiechnął się z delikatnym zdziwieniem w oczach.

-Nie myślałem, że się tak szybko spotkamy - oznajmił czerwonowłosy.

-Cieszę się, bo będę miał okazję na rewanż - powiedział lekko przy tym poważniejąc.

-Chodźmy, zaczyna się - pośpieszył.

Na środku areny stali uczestnicy turnieju, a wokół nich niemalże zapełnione trybuny, obok nich z jednej strony znajdowało się niewielkie stanowisko komentatorskie umieszczone w małym pomieszczeniu, a z drugiej strony wielka tablica, która miała pokazywać losowanie par trenerów i ewentualne wyniki. Nagle jeden z dwóch komentatorów rozpoczął turniej mówiąc przez megafon - Witam wszystkich na pierwszym turnieju walk miasta Adrondis, nazywam się Richard Blat, a to Stephan Herser - powiedział wskazując na drugiego komentatora. - Będziemy dla państwa komentować to wydarzenie z czego jesteśmy bardzo zadowoleni.

-A więc do rzeczy - powiedział komentator Stephan. - Zgłosiło się 32 zawodników, pierwsza runda to walka jeden na jeden, druga runda walka dwa na dwa, a reszta to już walka trzy na trzy - wytłumaczył.

-Proszę spojrzeć na ekran - dodał Richard - za chwilę poznacie pary na pierwszą rundę.

Michał poznał swojego rywala był to blondyn ubrany w pomarańczowy sweter, tyle można było wyczytać ze zdjęcia, ale patrząc realnie na niego miał też czarne spodnie i biało-czarne trampki.

-Nasza walka musi jeszcze trochę zaczekać - powiedział Joshua.

Michał nie odpowiedział nic tylko przytaknął, był skoncentrowany na swojej pierwszej walce. Joshua tylko się uśmiechnął. Trenerzy wrócili do holu, a na polu walki zostało tylko dwóch pierwszych zawodników.

Pierwsze cztery walki skończyły się w miarę szybko, a nadchodząca piąta walka była tą w której miał walczyć Michał.

-Prosimy o pojawienie się Rafaela Sandrosa i Michała Zoldrey'a!

Wadą tej areny było to, że nie miała szatni i obydwaj zawodnicy musieli wchodzić jednym wejściem.

Michał szedł bardzo skupiony i podekscytowany, a Snorunt siedząc na ramieniu trenera patrzył w zaludnione trybuny w które po chwili spojrzał także Michał. Ten widok zaparł mu dech w piersiach, dziwił się, że nie odczuwa straszliwej tremy, a tylko taką delikatną, czuł się świetnie. Na trybunach obserwowała go Amelia z wielkim zaciekawieniem, a po chwili pojawiła się organizatorka całego turnieju - Cleo.

-No nareszcie - powiedziała.

Sędzia obwieścił zasady zawodnikom - Walka jeden na jeden, gdy któryś z pokemonów jest niezdolny do walki pojedynek się kończy, zrozumiano?

-Tak! - powiedzieli jednocześnie.

-Więc zaczynajcie!

-Kadabra wybieram Cię!

Michał postanowił standardowo użyć pokedexu.

Kadabra to wyższa forma ewolucyjna Abry. Jest to pokemon dwunożny o żółtej barwie. Na każdej z nóg i rąk ma po trzy palce. Jego budowa ciała przypomina budowę ciała człowieka. Kadabra w przeciwieństwie do Abry, nie musi spać około 18 godzin dziennie. Waleczny dopóki przeciwnik nie jest liczniejszy.

-Ivysaur liczę na Ciebie - powiedział wyrzucając pokeball.

-Kadabra kula cienia!

-Odskocz i ostry liść!

Kadabra wygenerował kulę cienia, którą posłał w stronę przeciwnika, Ivysaur z gracją odskoczył i zaatakował ostrym liściem, który trafił oponenta.

-Świetnie Ivysaur, a teraz szarża!

-Ognisty cios!

-Ivysaur zawróć!

Trawiasty pokemon nacierał na przeciwnika, a po chwili nie zdołał wykonać polecenia trenera i oberwał ognistym ciosem.

-Wstawaj i dzikie pnącze!

-Zmieszanie!

Ivysaur wysłał swoje pnącza w stronę Kadabry, ale ten uniemożliwił mu poruszanie własnym ciałem i za pomocą siły telepatii podniósł go do góry i rzucał o ziemię.

-Ivysaur trzymaj się! - krzyknął Michał.

-Zakończ to ognistym ciosem!

W wyniku uderzenia pole zostało miejscowo pokryte kurzem w powietrzu co utrudniało widoczność.

-Masz za swoje trzeba było nie wybierać niekorzystnego typu przeciwko mojemu Kadabrze - mówił dumnie Rafael.

-Typ nie ma tu nic do rzeczy, my mamy coś więcej, mamy ducha walki, prawda Ivysaur?

-Ivy... saur! - odparł pokemon podnosząc się z pięścią Kadabry na sobie.

-Co jest?!

-Szarża a potem dzikie pnącze!

Ivysaur odepchnął Kadabre przy pomocy szarży, a potem uderzył dzikim pnączem posyłając przeciwnika na deski.

-Kadabra ulecz się za pomocą odnowy!

Pokemon odnowił swoją energię, ale Michał nie miał zamiaru czekać.

-Ziarno pijawka, a potem wykończ go ostrym liściem!

Ivysaur wyssał z Kadabry energię, po czym znokautował go ostrym liściem.

Po dobrej walce Michał otrzymał od publiczności i komentatorów głośne brawa, Cleo tylko się uśmiechnęła, a Amelia była pod wielkim wrażeniem młodego trenera. Chłopak obejrzał jeszcze resztę walk po czym poszedł do swojego pokoju by wypocząć na kolejny dzień, czyli drugą rundę rozgrywek.