Rozdział 10 - Prawdziwy przyjaciel

Mając w pamięci niedawną porażkę z Tim'em i Katharin Michał i Dave docierają do Azurii. Różnica w ich nastawieniu jest ogromna Michał jest radosny i podekscytowany szansą walki o kolejną odznakę, a Dave jest jeszcze bardziej przygnębiony niż podczas walki, lecz jego prawdziwe uczucia są ukryte pod fałszywym uśmiechem. Wchodząc do miasta Dave postanowił się odezwać.

-Tak właściwie to mieszkam tutaj...

-Serio? Czemu mówisz mi o tym dopiero teraz? - zapytał Michał.

-Nigdy nie pytałeś - odparł.

-W sumie masz rację. Gdzie idziemy najpierw? - ponownie zapytał.

-Ja pójdę pokazać się w domu, a ty idź do Centrum Pokemon, później przyjdę żeby zaprosić Cię na obiad, ok? - zaproponował Dave.

-Może być, to do później!

Chłopcy rozdzielili się, a słabo rozeznany w terenie Michał początkowo nie mógł znaleźć Centrum, ale z pomocą mieszkańców udało mu się tam dotrzeć. W budynku o dziwo nikogo nie było.

-Siostro Joy dlaczego tutaj nikogo nie ma?

-Wszyscy są za budynkiem na boisku treningowym - wyjaśniła kobieta.

-Snorunt może i my pójdziemy? - zapytał.

-Sno sno snorunt - odparł pełen energii.

W pewnym momencie Michał wypuścił Ivysaura by sprawdzić jego wszystkie ataki, o dziwo nie zrobił tego wcześniej. Stworek w swoim wachlarzu ruchów posiadał ostry liść, dzikie pnącze, szarżę i ziarno pijawkę. Docierając na miejsce można było zauważyć gromadę trenerów okrążających pole walki, a w środku dwóch walczących między sobą trenerów. Jeden walczący u boku Raticate'a naprzeciw czerwonowłosego chłopaka ubranego w czarną koszulkę z białą czaszką, białe spodenki oraz biało-niebieskie buty, który walczył przy pomocy swojego Pinsira. Michał przyglądając się walce postanowił sprawdzić dane w pokedexie.

Pinsir jest dwunożnym stworzeniem o ciemnobrązowym ciele. Na czubku głowy ma dwa wielkie rogi z małymi kolcami. Okrągły otwór gębowy wyposażony jest w dwa rzędy trójkątnych zębów ułożonych pionowo. Zarówno łapy, jak i ręce tego pokemona zakończone są trzema pazurami. Jest pokemonem zimnokrwistym. W chłodniejsze dni Pinsiry stają się ociężałe i powolne, dlatego często zakopują się w ziemi i przykrywają gnijącymi liśćmi, które dają im ciepło. Gdy panuje wysoka temperatura, stają się znacznie żywsze, ale i agresywniejsze. Mają bardzo silnie rozwinięty instynkt terytorialny.

-Raticate szybki atak!

-Pinsir złap go.

Raticate nacierał na oponenta w przerażającym tempie, ale trener zachował spokój i rozkazał Pinsirowi złapać przeciwnika w swoje potężne kleszcze.

-Łamacz murów, teraz!

-Spróbuj się uwolnić!

Raticate wiercił się w każdą stronę, ale nie udało mu się wydostać, ale oberwał łamaczem murów, który niemalże go znokautował.

-Raticate hiper kieł!

-Unik i krzyżo cięcie - odpowiedział spokojnie czerwonowłosy.

Pinsir bez problemu uniknął ataku i zakończył pojedynek potężnym krzyżo cięciem.

-Znowu łatwa walka, ale nuda... - powiedział znudzony chłopak. - Jest tu jakiś trener, który jest pewny swoich umiejętności?

Nikt z tłumu się nie zgłosił. Michał spojrzał na Ivysaura i powiedział - Ivysaur przyda ci się trening, co ty na to?

-Ivysaur saur - odparł wesoło.

-Dobra w takim razie spadam stąd - oznajmił odwracając się w przeciwną stronę od boiska.

-Czekaj chciałbym z tobą zawalczyć - wtrącił Michał wyłaniając się z tłumu.

-A już zaczynałem się martwić, jak masz na imię? - powiedział z chytrym uśmiechem na twarzy.

-Jestem Michał a ty?

-Joshua, Pinsir przygotuj się, Michale jesteś gotowy?

-Jasne, Ivysaur naprzód!

-Pinsir skupienie energii

-Ivysaur ostry liść!

Gdy Pinsir skupiał swoją moc Ivysaur zaatakował ostrym liściem, trafił lecz atak okazał się mało skuteczny.

-Dzikie pnącze teraz!

-Pinsir złap je i rzuć nim!

Pokemon robak złapał oplatające go pnącza i rzucił Ivysaurem o ziemię.

-Krzyżo cios, Pinsir dajesz!

-Ivysaur szybko unik!

-Nie daj mu uciec łamacz murów!

Ivysaur z ledwością uniknął krzyżo ciosu, ale chwilę później dosięgnął go łamacz murów.

-Wykończ go brutalnym szałem!

Leżący na ziemi Ivysaur został potraktowany piekielnie silnym atakiem, nawałnica ciosów otrzymanych przez trawiastego pokemona utwierdzały Joshue w przekonaniu, że to już koniec walki.

-Kolejna szybka walka ehh...

-Ivysaur teraz ziarno pijawka! - krzyknął Michał.

Obrywający pokemon wystrzelił w stronę Pinsira ziarno, które oplotło go winoroślami i wyssało energię.

-Huh?

-Ivysaur szarża!

Pinsir oberwał frontalnym atakiem i po raz kolejny wyssana została z niego energia.

-Wykończ go dzikim pnączem!

-Pinsir krzyżo cios!

Ivysaur posłał pnącza w stronę Pinsira, który po usłyszeniu komendy trenera zamienił minę cierpiącego pokemona na poważną i bez problemu uniknął ataku po czym znokautował zdziwionego Ivysaura.

-Ivysaur trzymasz się? - zapytał podbiegając do swojego pokemona.

-Ivy... saur...

-Dzięki to była dobra walka - pogratulował Joshua podchodząc do przeciwnika i ściskając jego dłoń.

-Racja i też dziękuję - odparł.

-Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy - powiedział na odchodne.

-Może...

Grupa ludzi obdarzyła chłopca brawami. Chwilę później trener poszedł oddać swoje pokemony siostrze Joy i postanowił przejść się po mieście. Gdy dotarł przed salę Azurii podeszła do niego pewna blondynka.

-Przepraszam czy masz zamiar walczyć w tej sali?

-Tak możliwe, że jeszcze dzisiaj - odpowiedział.

-Obawiam się, że to nie możliwe - oznajmiła kobieta.

-Czemu nie?

-Sala jest obecnie zamknięta, nie znam przyczyn, ale wiem, że trochę to potrwa - wytłumaczyła.

-No nieee... - skrzywił się Michał wyraźnie zażenowany sytuacją.

-Proponuje więc wybrać się do Safranii.

-Dziękuję za radę.

-A tak swoją drogą w drodze do Safranii możesz wziąć udział w turnieju odbywającym się w mieście Adrondis, jest tuż po drodze - dodała po chwili.

-Dziękuję po raz kolejny, na pewno skorzystam, ale skąd pani to wie? - powiedział z uśmiechem na twarzy.

-Powiedzmy, że interesują mnie takie rzeczy, na mnie już czas do zobaczenia - powiedziała żegnając się.

-Do zobaczenia? hmmm...

Następnie poszedł odebrać swoje pokemony, a chwilę później pojawił się Dave prowadząc go do swojego domu. Po dotarciu na miejsce oczom Michała ukazał się dość duży dom, a w środku kilka pokoi i kuchnia w której obiad był już gotowy na stole. Oczom Michała ukazała się średniego wzrostu kobieta o czarnych włosach ubrana w różowy fartuszek.

-Witaj to ty musisz być naszym dzisiejszym gościem prawda? - zapytała.

-Chyba tak - odparł nieśmiało.

-Jestem mamą Dave'a nazywam się Cornella.

-Nazywam się Michał, miło panią poznać.

Chwilę później wszyscy usiedli i rozpoczęli konsumpcje obiadu.

-Michał po co przybyłeś do naszego miasta - zapytała rozpoczynając rozmowę.

-Zamierzałem wyzwać lidera tutejszej sali, ale okazało się, że sala jest zamknięta, więc zaraz po obiedzie wyruszamy z Dave'm dalej - po tych słowach blondyn wybiegł z domu wyraźnie zdenerwowany.

-Co mu się stało? - dziwił się Michał.

-... Dave nie może dalej z tobą podróżować - odpowiedziała kobieta poważnie patrząc przy tym na zdziwionego chłopca.

-Ale dlaczego?

-Dave ma ojca który jest aktualnie w podróży i obiecał mu, że w swoją podróż wyruszy dopiero jak wróci do domu, darzy ojca wielkim szacunkiem, dlatego chce dotrzymać słowa.

Michał słuchał z zainteresowaniem

-Mój syn miał kiedyś mnóstwo przyjaciół, ale z upływem czasu stał się bardzo arogancki i denerwujący, przez to stracił wszystkich - mówiła smutnym głosem.

-Poznałem się na jego charakterze...

-Jesteś prawdopodobnie pierwszym przyjacielem, który akceptuje go pomimo wad, dlatego tak ciężko mu się z tobą pożegnać...

-Dziękuję za wszystko - powiedział wybiegając z domu z zamiarem znalezienia przyjaciela.

Przeszukał całe miasto, ale nigdzie nie mógł go znaleźć, nadszedł wieczór, nad miastem widniały deszczowe chmury. Znalazł go przy wyjściu z miasta i natychmiast do niego podbiegł.

-Dave ja...

-Zamknij się! - wrzasnął stojąc tyłem do niego.

-... Nie wiedziałem...

-Mówiłem przecież... żebyś się zamknął! - wtedy odwrócił się ze łzami w oczach. - Powiem Ci wszystko! Nie jestem żadnym "Niepokonanym Dave'm, nie mam żadnych przyjaciół, nie mogę dalej podróżować, szczerze mówiąc to nie mogłem już wcześniej, ale uciekłem z domu. - tłumaczył niemalże płacząc.

Wtedy zaczął padać deszcz.

-Zazdroszczę Ci wszystkiego, dlatego wynoś się stąd jak najszybciej!

Wtedy Michała ogarnął gniew, Snorunt patrzył tylko bezradnie z obawą o trenera.

-Zazdrościsz mi wszystkiego!? - zapytał zaciskając zęby. - Ty przynajmniej masz ojca z którym możesz pogadać o wszystkim!

Dave nie wiedział co powiedzieć. Wygląd oczu Michała radykalnie się zmienił widać było w nich tylko gniew.

-Nie masz pojęcia ile bym dał żeby odzyskać swojego tatę z powrotem - tłumaczył najgłośniej jak umiał. -Rozstrzygnijmy to bitwą, co ty na to, masz szansę na rewanż - zaproponował.

-Świetnie...! - powiedział z zawahaniem w głosie.

-Snorunt wygrajmy po raz drugi!

-Snorunt snorunt!

-Spearow wybieram Cię! - powiedział Dave, a na polu walki pojawił się jego pierwszy pokemon.

-Snorunt uderzenie głową!

-Spearow unik, a następnie dziobanie!

-Unik Snorunt!

Spearow uniknął uderzenia głową po czym próbował wyprowadzić dziobanie, ale Snoruntowi również udało się ominąć atak.

-Mroźny wiatr teraz!

-Atak skrzydłem!

Mroźny wiatr trafił lecącego Spearowa, który przetrzymał cios, a następnie próbował zaatakować skrzydłem.

-Snorunt podwójny zespół!

Pokemon podzielił się na grupę klonów, a Spearow miał problem ze znalezieniem prawdziwego.

-Teraz uderzenie głową, a później mroźny wiatr!

Zza Spearowa wyleciał prawdziwy Snorunt i zadał potężny cios głową, a później dodał mroźny wiatr. Pokemon ptak z ledwością utrzymywał przytomność gdy pokryło go białe światło i zaczął zmieniać kształt. Po chwili był to już dumny Fearow, a Michał postanowił użyć pokedexu.

Fearow ma czerwony grzebień na głowie, prawie cały jest brązowy, tylko końcówki piór są białe. Ma również różowe szpony i srebrny dziób. Zachowanie Fearowa się nie zmienia, dalej jak poprzednia forma atakuje wszystkich, głównie z zazdrości lub bez powodu. Po prostu zwiększa się jego wielkość, wygląd i siła.

-Nic Ci to nie da! - krzyknął Michał.

-Jeszcze zobaczymy! - odparł Dave.

-Fearow ciosy furii!

-Snorunt unik!

Fearow błyskawicznie zaatakował Snorunta nawałnicą ciosów nie dając mu żadnych szans na ucieczkę. Lodowy pokemon po otrzymaniu wszystkiego na klatę przymrużył jedno oko z powodu otrzymanych obrażeń.

-Wykończ go dziobaniem!

-Snorunt wskocz na Fearowa!

Fearow ruszył na przeciwnika próbując zaatakować dziobaniem, ale Snorunt wskoczył na jego grzbiet co zdziwiło zarówno Fearowa jak i Dave'a.

-Jak zwykle zaskakujesz, ale nie poddam się, Fearow zrzuć go!

-Snorunt trzymaj się i atakuj mroźnym wiatrem!

Fearow próbował zrzucić Snorunta, ale sprytny pokemon dzielnie się trzymał i atakował mroźnym wiatrem. Po chwili Fearow ze Snoruntem na grzbiecie padł na ziemię, był już nieprzytomny. Zwycięzcą został ponownie Snorunt.

-No nie znowu to samo... Fearow nic ci nie jest? - zapytał biegnąc do swojego pokemona Dave.

Michał wraz ze Snoruntem minęli Dave'a i chwilę później chłopak się zatrzymał by coś powiedzieć.

-Dave zawsze będziemy przyjaciółmi nie zapominaj! - mówił tyłem do niego.

-Dzięki za wszystko Michał! - odparł płacząc.

-Za jedenaście miesięcy na stadionie ligi Indigo, obiecaj mi, że będziesz! - krzyczał również płacząc.

-Obiecuję! - oznajmił Dave.

Po usłyszeniu tych słów Michał pobiegł przed siebie nie odwracając się do przyjaciela choćby na chwilę. Ponownie doświadczył smutnego rozstania, którego na długo nie zapomni.