Rozdział 4 - Piękno walk

Delikatnie powiał wiatr, atmosfera wydawała się być napięta. Chłopcy stali chwilę bez ruchu patrząc sobie prosto w oczy. Rozpoczyna się pierwsza poważna walka w ich życiu.

-No dalej Michał, na co czekasz? - powiedział Zeke z aroganckim uśmiechem na twarzy.

-Daje Ci szansę, zaczynaj - odparł pewny siebie Michał.

-Jak zwykle uparty... no dobrze Eevee wybieram Cię! - Z biało-czerwonej kuli ukazał się brązowy stworek którego Michał dobrze znał.

-A więc mówiłeś prawdę, że to on będzie twoim pierwszym podopiecznym.

-Musiałem dopełnić rodzinną tradycję, ale przejdźmy do rzeczy, Michał a ty kogo wybierzesz? - zapytał oczekując na jego wybór.

-Dosłownie rozgrzeję Cię do czerwoności, naprzód Charmander! - odpowiedział, a przed nim pojawił się nowy towarzysz, który by pokazać jaki jest podekscytowany wystrzelił miotacz płomieni nad siebie i uśmiechnął się w stronę Eevee.

-Eevee zacznijmy szybkim atakiem!

-Charmander unik!

Pokemon Michała zwinnie podskoczył do góry, ale mimo to Eevee trafił go bez żadnego problemu.

-Charmander metalowy pazur!

-Eevee kontruj prędkością, a później szarża!

Charmander próbując przebić się przez nawałnicę złotych gwiazdek, został zaskoczony szarżą, która spowodowała, że pokemon uderzył w pień drzewa powodując w nim wgniecenie. Charmander był wściekły to pierwszy raz kiedy nie zdołał trafić żadnym atakiem swojego przeciwnika. Wystrzelił miotacz płomieni bez komendy, który zaskoczył Zeke'a i jego pokemona. Charmander stracił nad sobą panowanie, atakował miotaczem płomieni na oślep.

-Charmander co ci jest? - zapytał zdziwiony Michał.

-Pochłonął go amok, Eevee teraz atak piaskiem! - rozkazał Zeke wskazując palcem na szalejącego pokemona.

Atak okazał się na tyle skuteczny, że trafił Charmandera w oczy przez co stracił równowagę.

-Atakuj prędkością i wykończ go szarżą!

Ciosy wymierzone w cierpiącego pokemona powaliły go na ziemię, stworek nie mógł wstać.

-Charmander słuchaj moich poleceń, przypomnij sobie jesteśmy przecież drużyną, wstawaj proszę Cię! - wykrzyczał Michał zamykając przy tym oczy.

Po usłyszeniu tych słów Charmander uspokoił się i podniósł otrzepując oczy z piasku.

-Odzyskałeś kontrolę, ale to nic Ci nie da, Eevee wykończ go prędkością! - krzyknął Zeke.

-Charmander unik!

Tym razem ognistemu pokemonowi udało się uniknąć nawałnicy precyzyjnie wymierzonych gwiazdek.

-To jeszcze nie koniec, Eevee kula cienia! - oznajmił Zeke.

-Co!? Charmander miotacz płomieni z pełną mocą! - odparł Michał.

Płomień przebił się przez kulę cienia i trafił w Eevee powodując duże obrażenia.

-Nie daj mu odetchnąć lewą ręką atakuj rysą, a prawą metalowym pazurem!

Zeke próbował wydawać komendy swojemu pokemonowi, ale po gradzie ciosów otrzymanych od Charmandera, Eevee padł nieprzytomny.

-Charmander świetna robota! - pochwalił Michał.

-Char char mander! - pisnął uradowany pokemon.

-Eevee świetnie się spisałeś, a teraz odpocznij sobie - powiedział Zeke odwołując swojego pokemona do pokeballa. - Michał muszę Ci to przyznać, tego się nie spodziewałem, ale teraz zacznie się prawdziwa walka, Growlithe chodź do nas! - przed trenerem pojawił się dumny pokemon pies.

-A więc ogień kontra ogień, co? - skomentował chwytając za pokedex, jednak ostatecznie zrezygnował z jego użycia.

-Dokładnie, ale jest pewna zasadnicza różnica twój pokemon ledwo stoi, gdy mój jest pełen sił. - przypomniał Zeke.

-Nie bądź taki pewny siebie, Charmander miotacz płomieni! - oznajmił Michał.

-Growlithe unik, a potem gryzienie!

Po doskonałym uniku Growlithe potraktował Charmandera gryzieniem. Pokemon wyraźnie ucierpiał, ale dalej był zdeterminowany.

-Charmander nie przejmuj się i zaatakuj metalowym pazurem!

-Growlithe kończ to kręgiem ognia!

Po zderzeniu ataków pole bitwo zatonęło w dymie. Po jego opadnięciu Growlithe stał przed nieprzytomnym Charmanderem.

-O nie Charmander! - krzyknął Michał biegnąc do nieprzytomnego stworka. Trzymając go w ramionach powiedział -Zrobiłeś wszystko co w twojej mocy by wygrać, dziękuję... a teraz odpocznij sobie. Po odwołaniu Charmandera spojrzał na Snorunta i podniósł go do góry. -Snorunt teraz czas na Ciebie - mówiąc to patrzył na niego pełen koncentracji.

-Sno sno snorunt! - odpowiedział pełen entuzjazmu i powagi.

-Zaczyna robić się ciekawie - stwierdził Zeke.

-A żebyś wiedział, ruszaj Snorunt!

-Growlithe zaczynamy z grubej rury, miotacz płomieni!

-Snorunt odbij się od drzewa by wykonać unik!

Miotacz płomieni trafił w drzewo gdy Snorunt unosił się w powietrzu.

-Growlithe nakieruj miotacz płomieni na Snorunta!

-Nurkuj unikając płomienia, a później uderzenie głową!

-Unik! - odparł Zeke.

Snorunt spadając, manewrował w powietrzu unikając miotacza płomieni i próbował zaatakować Growlitha uderzeniem głową, ale pokemon zdążył wykonać unik. Snorunt wylądował robiąc małą dziurę w ziemi.

-Growlithe miotacz płomieni!

-Snorunt okrążaj go atakując przy tym mroźnym wiatrem!

-Nakierowuj na niego swój płomień!

Snorunt zwinnie obiegał pokemona psa i próbował zaskoczyć go mroźnym wiatrem, ale Growlithe niszczył go próbując nakierować płomień na niego.

-Snorunt wycofaj się i użyj podwójnego zespołu!

Growlithe znalazł się w środku koła otoczony przez Snorunta i jego klony. Był lekko rozkojarzony.

-Growlithe skup się tylko jeden jest prawdziwy znajdziemy go niszcząc wszystkich kręgiem ognia - powiedział skupiony Zeke.

Pokemon rozjeżdżał wszystkie klony kręgiem ognia aż w końcu został tylko ten prawdziwy.

-Growlithe rozjedź go!

-Snorunt skacz i mroźny wiatr - pełna moc!

-Kontruj miotaczem płomieni!

Snorunt będąc w powietrzu wystrzelił potężny mroźny wiatr, a Growlithe skontrował miotaczem płomieni, tym razem ich ataki zderzyły się i doprowadziły do wybuchu. Po raz kolejny pole bitwy zamieniło się w chmurę dymu. Obydwa pokemony były wyczerpane chociaż nie trafiły się żadnym atakiem, ich trenerzy dobrze wiedzieli, że muszą włożyć pozostałą im energię w ostatni wyprowadzony atak.

-Snorunt mroźny wiatr!

-Growlithe miotacz płomieni!

W takich chwilach pokemony wraz ze swoimi trenerami stają się jednością, w tym przypadku nie było inaczej. Tym razem ataki nie zderzyły się ze sobą, przeleciały obok siebie trafiając w rywala. Trenerzy zamarli bez ruchu wpatrując się w pole bitwy, pokemony jednocześnie zemdlały.

-Growlithe! / - Snorunt! - wykrzyczeli chłopcy podbiegając do swoich podopiecznych.

-A więc remis co?

-Na to wygląda.

-To była świetna walka, najlepsza jaką miałem przyjemność stoczyć - wyznał Zeke podając rękę rywalowi.

-Wyjąłeś mi to z ust - odpowiedział Michał ściskając rękę trenera.

-Niedaleko jest miasto Marmoria, a w nim Centrum Pokemon, stosownie byłoby się tam szybko wybrać - zaproponował Zeke.

-A więc chodźmy!

Będąc już na miejscu młodzi trenerzy oddali swoje pokemony pod opiekę siostry Joy i ucięli sobie małą pogawędkę.

-Michał domyślam się, że masz zamiar walczyć tu o odznakę, mam rację?

-Tak właśnie miałem zrobić, a co z tobą?

-Ja już ją mam i pomyślałem, że wcielę w swoją drużynę pokemona robaka i dlatego wróciłem się do lasu Viridian, a później planuję iść okrężną drogą do Prizmanii - wytłumaczył Zeke.

-Rozumiem, ja w tym lesie złapałem Charmandera - odparł Michał.

-Pozwól, że dam Ci radę, lider tego miasta posługuję się pokemonami typu kamiennego - zaznaczył.

Po tych słowach wybił dźwięk, który oznaczał, że pokemony są już gotowe do odebrania. Michał nie zdążył nawet podziękować trenerowi, a on wybiegł ze swoimi pokemonami zamkniętymi w pokeballach poza pomieszczenie, usłyszał tylko kolejne słowa Zeke'a - Do zobaczenia Michał...

Michał odebrał swoje pokemony, na własne życzenie Snorunta nie zamkniętego w pokeballu i Charmandera odpoczywającego w kuli. Chłopiec po raz kolejny się uśmiechnął, ponieważ zyskał pierwszego rywala w drodze do realizacji marzeń.